13 มีนาคม 2549 11:43 น.
ลอยไปในสายลม
ฉันกับรักษ์ เจอกันบ่อยขึ้น ซึ่งเพื่อนฉันก็มีส่วนผลักดันด้วย
บางทีฉันอยู่กับเขาสองต่อสอง
ฉันก็รู้สึกดีนะ ในสิ่งที่เขาทำเวลาเราอยู่กันสองคน
แต่นั่น มันทำให้ฉันไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจ ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับฉันกันแน่
จนวันหนึ่ง หลังจากที่เราสอบปลายภาคเรียนที่หนึ่งเสร็จแล้ว
ฉันกำลังเตรียมตัวกลับบ้าน ตอนกลางคืนนี่แหล่ะ
รักษ์จะไปส่งฉัน แต่ก่อนหน้านั้นตอนเย็น เขาต้องไปส่งเพื่อนอีกคน
และฉันกับเขาก็ได้อยู่ด้วยกัน ก่อนที่เขาจะไปส่งป่านกลับบ้าน
รักษ์
ฮึ..
ทำแบบนี้ทำไม
ทำอะไร
ก็เวลาที่เราอยู่สองคน ทำไมชอบทำให้เรารู้สึกว่าเธอชอบเราอีก
ตอบคำถามซิ
ก็ไม่รู้สิ บางที ก็อยากทำ
อยากถามอะไรเหรอ
คิดยังไงกับเรากันแน่
ถ้าบอกว่าไม่รู้ล่ะ จะเชื่อไหม
ก็ไม่รู้ ตอนนั้น ที่เราเลิกกันอาจจะเป็นเพราะเรากลัวก็ได้ มั๊ง
กลัวอะไร
เราไม่อยากทำให้ใครเสียน้ำตา เราไม่อยากทำให้เธอต้องเสียใจ
ถ้าเรากลับมาพบกันอีกล่ะ นาจะว่าอย่างไร
เธอแน่ใจเหรอที่พูดมาน่ะ
จะกลับไปคิดก่อนก็ได้นะ แล้วค่อยคุยกัน
อืม ได้ งั้น เย็นนี้ก่อนนากลับบ้านเราค่อยคุยกันนะ
เขาไปส่งป่านที่ขนส่ง ก่อนที่จะกลับมาหาฉันที่หอพัก
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงนั่งรอเพื่อที่จะคุยกับเขา
ฉันไม่รู้เหมือนกัน ว่าฉันควรจะทำอย่างไรกับเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้น
ฉันจะตัดสินใจอย่างไร เขาจะตัดสินใจอย่างไร ไม่มีใครรู้
ไปส่งป่านมาแล้วล่ะ รอจนป่านขึ้นรถเลย
เหรอ แล้วรักษ์กินไรมาหรือยัง
ยังเลยนาล่ะ ไปหาไรกินมายัง
ยังเหมือนกัน แต่เอาไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยไปน่ะ ยังไม่หิวเลย
อืม
เรื่องที่คุยกันไว้ว่าไงล่ะ เรารอคำตอบอยู่
อย่าคิดนานนักนะ เดี๋ยวจะลืม หรือไม่ก็เปลี่ยนใจก่อน
เรารู้ นะ ว่านา น่ะ ตอบตกลงเราแน่ๆ แต่เราก็เริ่มลังเล
เพราะคนๆนั้นหรือเปล่า
ใคร อ๋อ ก้อยน่ะเหรอ ไม่เกี่ยวกันซะหน่อยน่ะ
แล้วอะไรล่ะ ที่เป็นปัญหา
ก็อย่างที่บอก เรากลัว หากทำให้เธอเสียใจอีก
ครั้งก่อน เธอร้องไห้ เราไม่อยากเห็นอีก
เรารู้ ว่าครั้งก่อน เราไม่ดีในหลายๆเรื่อง เรายังไม่อยากที่จะดูแลใคร
อืม
เรายังติดเพื่อน เรายังต้องการไปไหนมาไหนอยู่
เข้าใจแล้ว แต่คราวก่อนเราก็ผิดเหมือนกัน ที่ทำกับรักษ์ไป เพราะเราก็เอาแต่ใจเราเมือนกัน
อืมนะ สรุป เราผิดทั้งคู่
คงอย่างนั้น แล้วรักษ์จะเอายังไงดี ยังถอนคำพูดที่บอกเราไว้ทันนะ
อืม ถ้าไม่ถอนล่ะ เราลองมาคบกันใหม่ไหม
เอาจริงป่ะ เราเอาจริงนะ
ทำเป็นพูดดีไป นา น่ะ แล้วคราวนี้ จะให้ทำอะไรบ้าง
ก็ไม่ต้องทำอะไร ก็ไม่ต้องเรียกแฟน เราก็ทำอย่างที่เราเคยทำ ดีไหมล่ะ
อืม เราจะพยายามทำนะ
แต่ขออย่างนะ มีอะไร พูดกับเราตรงๆ อย่าเงียบเราไม่ชอบ
ได้ แล้วนาล่ะ ต้องเข้าใจเรานะ ในบางทีน่ะ เราอาจจะอยากอยู่คนเดียวบ้าง
ได้ซิ
ขอบคุณนะ
ขอบคุณทำไมกัน เรายอมรับทั้งสองฝ่ายนี่นา ว่าไหม
ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงตกลงกับรักษ์ไป
ฉันเคยคิดว่า ฉันจะไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก
แต่แล้วมันก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม ดูระยะเวลาไม่ต่างจากคราวที่แล้วมากนัก
ก่อนที่เราจะคบกัน รักษ์เคยถามฉันว่า เขามีส่วนในการที่ฉันเลิกกับพี่ศรไหม
ฉันตอบเขาไปว่า ไม่เกี่ยว ฉันคิดไว้นานแล้ว
เขาว่า เขาไม่อยากเป็นตัวปัญหาในการที่ฉันตัดสินใจอะไรออกไป
ฉันดีใจที่เขาก็กังวลในเรื่องของฉัน
ฉันลองถามเขาว่า ช่วงที่ฉันคบกับพี่ศรเขารู้สึกอย่างไร
เขาบอกว่า บางที ก็รู้สึกไม่ดี ไม่พอใจ ก็เลยแสดงกิริยาที่แปลกออกไปบ้าง
แต่ฉันก็ไม่ค่อยเห็นหรอก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
นั่นซินะ แล้วเรื่องราวของฉัน จะจบลงอย่างไรล่ะทีนี้ เดาไม่ถูกเลย
13 มีนาคม 2549 11:37 น.
ลอยไปในสายลม
จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผ่านมาสองเดือนแล้ว
พี่ศรห่างหายไปเหมือนไร้ตัวตน
ฉันเข้าใจว่าเขาก็มีงานที่เขาต้องทำ
แต่ฉันล่ะ เขาเห็นฉันเป็นใครหรือ
หรือฉันเรียกร้องมากเกินไป เขาเลยเบื่อ
ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าฉันควรจะทำอย่างไร
อยากที่จะปรึกษาเพื่อน แต่ก็ไม่รู้จะปรึกษาอย่างไร
นาเป็นคนเลือกเอง นาก็ต้องตัดสินใจเองนะ
นี่เป็นคำพูดของป่าน เพื่อนของฉัน
ฉันควรจะทำอย่างไรดี
ฉันพยายามที่จะรักษาความสัมพันธ์ในครั้งนี้ไว้
ฉันไม่ต้องการให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม
เหมือนครั้งที่ฉันคบกับรักษ์
มันแย่มาก ความรู้สึกนั้น
แต่มาวันนี้
ฉันรู้แล้วว่า ถึงฉันจะยื้อมันต่อไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นมา
ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่า วันที่เราต้องเลิกกันมันจะมาถึงเร็วขนาดนี้
วันนั้น...
นาว่า เราเลิกกันเถอะนะ
นา คิดอย่างนั้นหรือ
อืม
ทำไมล่ะ
ก็เรื่องของเรามันคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ ไม่มีทาง
เหรอ
เราสองคนมีโลกส่วนตัวมากมาย มันคงลำบากหากเราต้องคบกัน
ก็คงจะจริงนะ
เรายังคุยันได้เหมือนเดิมนะ พี่ศร
อืม..
ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมา จากปากของเขาเลย
ฉันจึงเข้าใจว่าเรื่องของเรามันคงจบลงเท่านี้
ชีวิตรักฉัน ก็เป็นได้เท่านี้
ฉันยังต้องพบเจอรักษ์ ฉันยังต้องพบเจอพี่ศร
อย่างไรเสีย สักวันฉันคงจะทำใจได้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
เฮ้ย นา เลิกแล้วจริงๆหรือ
อืมใช่ ป่าน เรากับพี่เขาคงจบเท่านี้
ทำใจให้สบายนะ อย่าคิดมาก
อืม
ป่าน ก็ปลอบใจฉัน ตอนนี้ฉันก็ใกล้ปกติแล้วล่ะนะ
เพียงแต่ว่า ยังมีเพื่อนบางคน ยังคงล้อฉันเล่นประจำ
ในเรื่องของฉันกับรักษ์
ไม่เข้าใจเหมือนกัน กับพี่ศร ฉันไม่ค่อยเสียใจ เท่ากับครั้งที่คบกับรักษ์
และตอนนี้ ฉันก็สามารถพูดคุยกับเขาได้
อาจจะไม่สนิทสนมเท่าที่เคยเป็นมา แต่ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
แต่กับรักษ์นั้น ฉันรู้ว่าใจฉันมันยังไม่ปกติ
ใจฉันยังคงมีเขา และเรื่องราวของเขาก็ถูกส่งผ่านมาทางป่านและปูเสมอ
เท่านั้นยังไม่พอ เหมือนโชคชะตากลั่นแกล้งฉัน
เพราะเราเรียนวิชาเอกสาขาเดียวกัน
ทั้งๆที่มีสาขาอื่นๆ แต่เขาก็เลือกเรียนสาขาเดียวกับฉัน
นั่นเป็นสิ่งที่ฉันไม่ชอบเลย เพราะฉันจะต้องเจอกับเขาในหลายๆวิชาในเทอมหน้า
แม้เทอมนี้จะไม่ค่อยได้เจอเขาก็ตาม แต่นั่นแหล่ะ คงไม่มีทางหนีพ้นจริงๆ
เฮ้อ ฉันไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ของฉันมันซ้ำรอยเดิมอีกเลย
แต่แล้ว เหตุการณ์ทุกอย่างเหมือนย้อนกลับมาอีกครั้ง
30 มกราคม 2549 20:06 น.
ลอยไปในสายลม
นา
อะไรหรือพี่ศรฉันหันไปมองพี่ศรด้วยความสงสัย
คือ พี่ชอบนา
ฉันได้แต่ยืนอึ้ง ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริงพี่เขาเงียบไปสักนาทีแล้วเขาก็พูดต่อ
พี่รู้นะมันอาจจะไม่ดี เพราะนาก็ยังไม่ลืมเขา
อย่าพูดถึงเขาได้ไหม ฉันค้านเขา เพราะฉันไม่ต้องการคิดถึงเรื่องของรักษ์อีก พี่เขารู้เรื่องระหว่างฉันกับรักษ์ เพราะฉันเล่าให้เขาฟังเอง
เราลองมาคบกันดูไหม
ทีนี้ ฉันอึ้งหนักกว่าเดิม จนทำอะไรไม่ถูก
พี่เขาก็บอกฉันว่า เขารอได้ไม่ต้องรีบตัดสินใจ นั่นน่ะซิ ทำไมฉันไม่ใช้เวลาตัดสินใจให้เยอะกว่านี้นะ
แล้วฉันตอบตกลงกับเขาไปได้อย่างไรก็ไม่รู้
มันพูดออกไปแล้ว ฉันไม่สามารถเรียกกลับคืนได้
ฉันคิดว่า พี่เขาก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายอะไรนี่ ลองคบก็ไม่เห็นแปลก
ฉันเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่า เพราะฉันว่าฉันไม่ได้ชอบพี่เขา
แต่ฉันกลับตอบตกลงกับเขา
ก่อนกลับ เขาดึงฉันเข้าไปกอด ฉันก็รู้สึกแปลกๆ แต่มันก็เท่านั้นเอง
ฉันโทรไปบอกป่าน ป่านไม่ได้ว่าอะไร
เพราะฉันโตแล้ว ตัดสินใจเองได้
แต่สิ่งที่ป่านพูดแล้วมันสะกิดใจฉัน ก็คือ
เธอแน่ใจหรือเปล่าที่เธอจะคบกับพี่เขา
เพราะอยากลองคบจริงๆ
หรือเพียงเพราะต้องการเป็นตัวแทนของคนอีกคน
เพื่อต้องการลืมคนอีกคนกันแน่
คิดดีดีนะเพราะถ้าเป็นเหตุผลแรก ฉันว่าดีแล้ว
แต่หากเป็นเหตุผลหลัง ลองทบทวนดูใหม่เถอะนะ
ก่อนที่อะไรอะไรมันจะสายเกินไป...
นั่นซินะ ฉันทำไปเพราะอะไรกันแน่
แต่นั่น ก็ไม่ใช่ปัญหาเท่าไหร่ เพราะ ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าฉันคบกับพี่เขา
และก็ดูเหมือนพี่เขาก็จะปิดเพื่อนๆไว้เหมือนกัน
ก็ดี ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว
แต่มันก็เป็นแบบนี้ได้ไม่นานเพราะพอเพื่อนคนหนึ่งรู้
เพื่อนอีกหลายๆคนก็รู้ รวมทั้งเขาด้วย
ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า
แต่ฉันรู้สึกว่า ฉันและเขาห่างกันออกไปทุกที
บางทีเขาก็เหมือนเดิม
แต่บางทีเขาก็ไม่ค่อยสนใจฉันเลย สรุปแล้ว เขาคิดอย่างไรกันแน่นะ
รักษ์ เธอคิดอย่างไรกับฉันกันแน่ ฉันไม่เข้าใจเธอจริงๆเลย
เฮ้ นา ไปเที่ยวกัน
ที่ไหนเหรอฉันหันกลับไปถามป่าน
ไม่รู้สิไปกับพวกรักษ์น่ะ
เหรอ แต่พอดีวันนี้ฉันนัดกับพี่ศรไว้น่ะ โทษทีนะ ฉันบอกออกไปอย่างนั้น ทั้งที่มันไม่เป็นความจริง
อ้าว เหรอ ว้า แย่จัง เพื่อนเราไปกันตั้งเยอะอ่ะ ไม่เป็นไรเอาไว้คราวหน้าละกันนะ
อืม..
หลังจากที่ ป่านไปแล้ว ฉันก็มานั่งตามลำพัง
พี่ศรเริ่มหายไป ไม่ค่อยมาหาฉันเหมือนแต่ก่อน
ฉันโทรไป พี่เขาก็ไม่รับสาย ทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้
ฉันเป็นผู้หญิงนะฉันก็ต้องน้อยใจเหมือนกันซิ
เพื่อนฉัน ยังไม่รู้เพราะฉันไม่อยากบอกให้พวกเขาไม่สบายใจ
ฉันยังไม่รู้เลยว่า เรื่องราวระหว่างฉันกับพี่ศรจะต้องจบลงอย่างไร
ทำไมล่ะ ฉันรู้เริ่มรู้สึกว่า ตัวเองเป็นคนที่ไม่สมควรมีความรักเสียแล้ว
......
20 ธันวาคม 2548 12:36 น.
ลอยไปในสายลม
นา เรากลับบ้านล่ะนะ ปูบอกฉัน
อืม แล้วเจอกันนะ ปู ป่าน
ไม ไม่กลับพร้อมกันก็ไม่รู้ ปูยังยืนบ่นฉันตามเคย
ก็แหม กลับคนละวันเองอ่ะ
แล้วจะไปยังไงล่ะเนี่ย ป่านถามฉัน
อ๋อ เดี๋ยวพี่ศรไปส่ง
เอาอีกแล้วเหรอ ทั้งสองคนก็พูดพร้อมกัน
ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยอ่ะ ก็พี่น้องกันอ่ะ
โอเค พี่น้องก็พี่น้อง ระวังเถอะ... ปูพูด แล้วก็ไม่พูดต่อ ปล่อยให้ฉันยืนงงต่อไป
ฉันอยู่ที่หอต่ออีกหนึ่งวัน หลังจากนั้น ฉันก็กลับบ้าน
ช่วงที่ฉันกลับบ้านฉันไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนๆมากนัก
มีบ้างบางครั้งที่ฉันโทรหาปู กับป่าน
ความจริง ฉันอยากโทรหารักษ์ มาก แต่ก็ไม่กล้าโทรไป
ยิ่งมาอยู่บ้านหลายวัน ฉันก็เหงาอยู่
แต่เพราะฉันได้กลับมาเจอเพื่อนเก่า
มันจึงช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
ทำให้ฉันลืมเรื่องที่มันทำให้เสียใจไปบ้างบางขณะ
จนกระทั่งได้เวลาที่ต้องกลับมาเรียนต่อในภาคฤดูร้อน
เพราะฉันกับเพื่อนๆ ตกลงกันว่า เราจะลงเรียนซัมเมอร์กัน
ทีแรก ฉันคิดว่า เราจะได้เรียนด้วยกัน
แต่ก็ปรากฏว่าเราไม่ได้เรียนวิชาเดียวกันเลย
ว้า เลยไม่ได้เรียนด้วยกันเลยอ่ะ ปูเป็นคนพูดขึ้นมาก่อน
ไม่เป็นไรหรอกน่า ยังไงเราก็เจอกันบ่อยอยู่แล้วนี่นา ฉันจึงได้บอกไป
อืมนะ ว้า อย่างนี้ก็เบื่อแย่เลยอ่ะดิ
เว่อร์ไปแล้วปูก็ นะ
ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ
รักษ์ก็เรียนซัมเมอร์เหมือนกับเรา
นานๆที เราถึงจะเจอกันเพราะว่าไม่มีเหตุผลใดที่เราจะต้องเจอกัน
แล้วฉันก็ได้ข่าวมา เขามีเพื่อนเรียนอีกคณะหนึ่งเป็นผู้หญิง
ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดอย่างไร แต่ฉันก็ยังรู้สึกแปลกอยู่ดี
ฉันหึงเหรอ คงไม่ใช่หรอกในเมื่อฉันกับเขา เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่นา
แต่ช่วงนี้ ฉันก็จะเจอกับพี่ศรบ่อยขึ้น
เพราะฉันชอบขึ้นไปที่ชมรมเป็นประจำ และพี่เขาก็จะมาส่งฉันที่หอบ่อย
ปูกับป่าน ก็จะมองหน้าฉัน แล้วก็ยิ้มๆ
ฉันรู้สึกดีกับศรนะ แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่าคำว่าพี่หรอกน่า
จนสอบเสร็จปลายภาค คราวนี้ฉันไม่ได้กลับบ้านเพราะว่ามันหยุดเพียงไม่กี่วัน
ฉันจึงต้องเฝ้าหอต่อไป ส่วนปูกับป่านนั้นก็กลับบ้านไปเช่นเคย
แต่คราวนี้มันมีเหตุการณ์ที่ฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นได้เกิดขึ้นกับฉัน
6 ธันวาคม 2548 17:53 น.
ลอยไปในสายลม
ฉัน... คือ สิ่งสมมุติ ซึ่งเขากำหนดขึ้น
ฉัน... เป็นแค่เพียงนางเอกในนิยายของเขาเท่านั้น
แต่ในชีวิตจริง.. ฉัน...เป็นเพียงน้องสาวผู้น่ารักผู้ที่เขาทะนุถนอมจนสุดใจ
ฉันรัก ฉันเทิดทูนบูชาเขา
เขา คือ ชายคนแรกที่ฉันรัก
เป็นรักครั้งแรกของฉัน
ฉันยอมทุ่มเทเพื่อเขาทุกอย่าง
แม้ความจริงเขา ไม่เคยแม้แต่จะเหลียวมองฉันเลย
เขา เป็นคนรูปร่างหน้าตาดี เป็นที่หมายปองของใครต่อใคร
ฉัน แต่เพียงหญิงธรรมดา ที่เฝ้าแต่แอบมองเขาอยู่ห่างๆ
เขา มีคนซึ่ง เขารักเขาห่วงใยอยู่แล้ว ฉันรู้
และฉัน ก็ได้แต่อยู่ข้างเขาไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข ฉันไม่เคยที่จะทิ้งเขา
บางที ฉันคิดว่า สักวันเขาอาจจะเหลียวกลับมามองฉัน
บางที เขาอาจจะเหลียวกลับมามองนางเอกสมมุติของเขาบ้าง
บางที เขาจะเลิกกับคนที่เขารัก และมาอยู่กับฉัน
แต่มันก็เป็นได้แค่ ความรู้สึกฝ่ายเดียว
จะให้ฉันไปแย่งเขามาหรือ ฉันคงทำไม่ได้
เราคงเป็นได้แค่พี่น้องกันเท่านั้น
ฉันพยายามที่จะยินดี ในสิ่งที่เป็นอยู่
แต่ฉันก็เจ็บ มันเป็นสิ่งที่ห้ามไม่ได้
....
...
..
.
สุดท้าย ฉันก็ทำได้เพียงแต่ เดินจากเขาไป
เดินจากมาพร้อมกับความเจ็บช้ำในรักครั้งแรก
ฉันไม่หวังว่ารักครั้งใหม่มันจะยืนนาน
ฉันไม่ได้หวังว่ารักครั้งใหม่มันจะสวยงาม
ฉัน แค่หวังว่า
จะมีสักคนที่รักฉัน
ด้วยใจจริงเท่านั้น
เท่านั้น จริงๆ
.....................
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลอยไปในสายลม
หน้าส่วนตัว
1503
