14 พฤศจิกายน 2548 12:42 น.
ลอยไปในสายลม
วันนี้ก็เหมือนปกติ ทุกวัน ฉันไปเรียน เขาไปเรียน
เราเรียนห้องเดียว ฉันพยายามทำตัวตามปกติทุกอย่าง
เพื่อนหลายคนก็ยังแซวฉัน
แต่บางคนรู้ ก็จะไม่แววฉัน แต่จะชวนคุยเรื่องอื่น
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังทำอะไรอยู่
ใช่ซิ ฉันว่าฉันทำใจได้ แต่ความจริงมันไม่ใช่เลย
ใจจริงแล้ว ฉันยังอยากที่จะอยู่กับเขา
อยากคุยกับเขา อยากทำอะไรหลายๆอย่าง
แต่เรื่องเมื่อคืนมันทำให้ฉัน เสียใจมาก
ฉันรู้ว่าฉันทำใจไม่ได้ หากต้องกลับไปคุยกับเขาเหมือนเดิม
แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันต้องทำ ดังนั้น หากเลี่ยงได้ฉันจะเลี่ยง
แต่ถ้าไม่ได้ ฉันก็ต้องเผชิญหน้า
นา รักษ์เรียกฉัน
มีอะไร
ทำการบ้านเสร็จยังอ่ะ
เสร็จแล้ว ฉันตอบเขาด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ลอกมั่งดิ
เอาไปซิ ไม่ได้หวงซะหน่อย
หายโกรธเราหรือยังอ่ะ เขาทำหน้าสำนึกผิดเต็มที่
คิดว่าเรื่องแบบนี้มันควรจะหายโกรธเร็วหรือช้าล่ะ
... เขายืนเงียบไป จนฉันเองที่อึดอัด
หายแล้ว ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอกน่า เราเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ
ไม่โกรธแน่นะ
อืม เอาน่า ไปเรียนเถอะ ฉันตอบออกไปอย่างนั้นจริงๆหรือนี่
งั้น กลางวันนี้ไปกินข้าวกันป่ะ
เอาดิ สุดท้าย ฉันก็ใจอ่อนให้เขาอีกล่ะ
ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันนี่ ฉันพยายามที่จะคิดคำนี้เสมอ
พยายามคิดว่าเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่ง คุยเล่นได้เหมือนคนอื่นๆ
แต่มันก็ยังมีบางอย่างที่มันยังติดอยู่
ไม่ว่ากับฉัน หรือกับเขา ฉันรู้ว่ามันไม่เหมือนเดิม
เขาไม่เหมือนเดิม แต่ฉันยังรักเขาเหมือนเดิม
นา ปิดเทอมนี้กลับบ้านหรือเปล่า
กลับซิ ปูถามฉัน
โธ่ นานๆ จะได้กลับบ้านซะที ไม่ได้กลับมาเกือบปีแล้วอ่ะ
เออนะ เอ หรือว่ากลับไปทำใจ
.. ปูชอบแหย่ฉันเรื่องนี้ประจำ แต่ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ หรอก
เขาแค่อยากให้มันเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับฉัน
มันแทงใจดำมากเลยล่ะ ใช่ ฉันอยากห่างเขาสักพักหนึ่ง
ฉันรู้ ฉันพอจะยอมรับเขาในฐานะเพื่อนได้แล้ว
แต่เขาล่ะ เขาคิดอย่างนั้นหรือเปล่า
ถ้าคิด ทำไมสัญญาอะไรกับฉันแล้วเขาไม่ทำล่ะ
แล้วเรื่องราวในวันก่อนก็กลับเข้ามาในหัวสมอง
ฉันไม่เข้าใจ ฉันจะไปเที่ยว ฉันชวนเขา ไมได้หวังว่าเขาจะไปด้วย
แต่เขาก็รับปากฉันแล้ว อีกวันเดียวก็จะไปกัน
แต่แล้วเขาก็กลับทำความหวังของฉันพังทลายลง
ฉันไม่เสียใจเลยที่ฉันต้องไปคนเดียว
แต่ที่ฉันเสียใจก็คือ ทำไมเขาต้องรับปากว่าจะไปด้วยล่ะ
รักษ์ อืม พรุ่งนี้ เราจะไปเที่ยว ไปด้วยกันไหม
อืม เอาซิ กี่โมง
ฉันตกลงกับเขาแล้วในตอนเช้า
ฉันบอกปูแล้วว่าฉันจะไปกับเขา
แต่แล้ว พอถึงกลางคืน เขากลับบอกฉันว่า
เอ่อ นา เราไม่ไปนะ
... มันเหมือนมีอะไรมาจุกที่อก ฉันได้แต่งง
เราว่ามันไม่เหมาะ เราเป็นผู้ชา และเธอก็เป็นผู้หญิง มันไม่ดีอ่ะ
... ฉันได้แต่ยืนอึ้ง จากนั้น ฉันก็เดินจากเขามา ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากฉัน
ปูก็ได้แต่งง ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันเงียบแล้วก็ร้องไห้อย่างเดียวเท่านั้น
จนฉันหยุดร้องไห้ ปูก็เลยถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้น
ฉันเล่าทุกอย่างให้ปูฟัง
ฉันอึดอัด ทำไมเหรอ กับการที่ฉันจะคบกับเขาเหมือนเดิม มันเป็นไปไม่ได้เชียวหรือ
เขาไม่อยากเป็นแม้กระทั่งเพื่อนของฉันหรือ ฉันไม่เข้าใจ
ฉันรู้ว่าฉันยังรักเขา และฉันก็รู้ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับฉัน
ฉันก็ทำใจแล้วไง แล้วทำไมเขาถึงต้องทำกับฉันแบบนี้
นา
...
นา!!!
อะไร ฉันมัวแต่คิดเรื่องเดิม จึงไม่ได้ฟังปู
ฉันถามว่า จะกลับพร้อมกันไหม
ไม่ล่ะ พอดีว่า ฉันอาจจะกลับพร้อมพี่ศรน่ะ
พี่ศรเนี่ยนะ
อืม ทำไมเหรอ
มันแปลกๆนา พี่แกคิดอะไรหรือเปล่า
บ้าน่า ไม่หรอก เขากับฉันก็พี่น้องกันอ่ะ ฉันบอกออกไป อย่างนั้น เพราะฉันคิดอย่างนั้นจริงๆ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่า พี่เขาคิดอย่างไร
อืม ระวังตัวหน่อยแล้วกันนะ ยังไงเขาก็ผู้ชายอ่ะ
จ้า แม่ ฉันชอบเรียกปูว่าแม่เสมอ มันไม่มีเหตุผลหรอก แต่ฉันรู้สึกเช่นนั้นจริงๆนี่นา
เออ เรียกไป ป่ะ ไปอ่านหนังสือได้แล้ว จะสอบแล้วนี่นาเนอะ
อืม
เฮ้อ อนาคตจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้
ชีวิตฉันจะเป็นอย่างไรฉันก็ไม่รู้
ทำไมนะ ทำไมฉันต้องรักคนอย่างนี้ด้วย
เอาล่ะ กลับบ้านครั้งนี้ ฉันคงจะทำใจอะไรอะไรได้ดีกว่านี้
ฉันหวังให้มันเป็นเช่นนั้น...
2 พฤศจิกายน 2548 18:36 น.
ลอยไปในสายลม
วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน ฉันควรจะดีใจ
แต่... มันไม่น่าดีใจเลย เพราะอะไรน่ะหรือ
เพราะสิ่งที่ฉันไม่ต้องการฟังไง
มันทำให้ฉันรู้สึกเศร้าเหลือเกิน
เศร้าจนต้องร้องไห้ออกมา
นา
มีอะไร ฉันมองหน้ารักษ์
สุขสันต์วันเกิดนะ
ขอบใจ ฉันได้แต่เก็บความแปลกใจไว้ เพราะเขาไม่เคยเดินเข้ามาหาฉันก่อนเลยตั้งแต่เราคบกัน
นา คือ เรามีเรื่องจะพูดด้วย
พูดมาซิ ฉันกำลังกลัวสิ่งที่เขาจะพูด แต่สิ่งที่เขาพูด มันทำให้ฉันรู้สึกหนาว มือเย็นมากกว่า
เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม
ทำไม
คือ ... คือ ตั้งแต่เราคบกันมา เรารู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเราแย่ลง หนึ่งเดือนที่เราลองคบกัน เราว่า เราคงไปด้วยกันไม่ได้ มันยังไม่ใช่ เราสองคนคิดไม่เหมือนกัน และ... ขอโทษ
... ฉันได้แต่ยืนเงียบ ปล่อยให้เขาพูดไป ตอนนี้ จิตใจฉันไม่ได้จดจ่ออยู่กับสิ่งที่เขาพูดสักเท่าไหร่ ใจฉันจดจ่ออยู่กับแค่คำว่า เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม ทำไมล่ะ ทำไม มันเป็นคำถามที่ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันถึงไม่หายไป
พูดจบแล้วใช่ไหม
ไม่มีอะไรจะพูดเหรอ
...
จะต่อยหน้า จะตบหน้าเราก็ได้นะ
เพี้ยะ!!!!!!!
ไม่มีคำพูดใดใดหลุดออกจากปากของฉัน มีเพียงมืออันเย็นเฉียบของฉันที่กระทบกับใบหน้าของเขา ฉันคิดอะไรไม่ออก ในชีวิต ฉัน ฉันเคยว่าฉันแอบรักใครบางคน แต่มันก็ยังไม่เจ็บเท่ากับที่เขาทำกับฉันในวันนี้ ฉันเจ็บเหลือเกิน แต่เขาไม่ได้โต้ตอบอะไรฉันสักคำ ฉันได้แต่นั่งเงียบ
10นาทีแล้วซินะ ที่เราสองคนนั่งกันอยู่ตรงนี้ สุดท้าย ฉันก็ได้แต่ทำใจ ว่าไม่เป็นไร
อืม เข้าใจ เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม ฉันถามออกไป
ใช่สิ เราเป็นเพื่อนกัน เธอไม่โกรธเหรอ
โกรธ แต่ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ
จริง เขาถามอย่างสงสัย
อืม เอาน่า ไม่เป็นไรหรอกน่า ดึกแล้ว กลับไปเถอะ
แล้ว... เจอกันพรุ่งนี้นะ
อืม
.
เขาไปแล้ว เขาเดินไปจากฉันแล้ว ฉันเข้มแข็งใช่ไหม
ไม่เลย พอเขาไป ไม่รู้ว่าทำไมน้ำตาของฉันมันถึงไหลออกมามากมายนัก
เศร้าเหลือเกิน ที่ที่เขาเคยร้องเพลงให้ฉันฟัง
กลับเป็นที่ที่เขาบอกเลิกฉัน
นี่เขาบอกเลิกฉันจริงๆเหรอเนี่ย ทำไมเวลามันช่างรวดเร็วเหลือเกิน
ฉันคบกับเขา ในวันฉลองวันเกิดเขา
เขาบอกเลิกฉันในวันเกิดของฉัน
อะไรมันช่างรวดเร็วจัง
รวดเร็วจนฉันแทบรับมันไม่ได้ แล้วฉันควรจะทำอย่างไรดี
นา
...
นา
อืม หึ เออ ว่าไง
เป็นไรหรือเปล่า ปูถามฉัน
คือ ว่า...
เป็นอะไร ไมตาแดงอ่ะ
เปล่า
นา เธอไม่เคยปิดบังเรานะ ปูรู้ใจฉันอีกแล้ว
คือ รักษ์เขามาบอกเลิก
จริงอ่ะ
อืม
แล้วว่าไง
ก็เลิก
ทำไม
เราไปกันไม่ได้
แล้วเธอล่ะ คิดยังไง
เรา ก็..
ยังชอบเขาอยู่
... ฉันได้แต่อึ้ง เพราะว่ามันเป็นเรื่องจริง
แล้วคิดยังไง จะทำยังไงต่อไป
ไม่รู้
เป็นเพื่อนเหรอ
อืม นั่นน่ะซิ เป็นแค่เพื่อนเหรอ
แล้วทำใจได้หรือเปล่า
คงทำใจได้อยู่มั๊ง
ถ้ายังทำใจไม่ได้ ก็ร้องมาเถอะ ร้องไห้พอนะ
ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วปูก็ปล่อยให้ฉันนั่งเพียงลำพัง
แค่นั้นเอง ฉันนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น
แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันจึงต้องโทรหาเพื่อนอีกคน
ให้เขารับฟังฉัน ฉันจึงได้รู้สึกดีขึ้น
แม้มันจะยังไม่เหมือนเดิม แต่ฉันว่าสักวันฉันคงทำใจกับมันได้
คงทำได้จริง ๆ แต่สิ่งใดก็ตามคงไม่สำคัญเท่ากับพรุ่งนี้ ฉันต้องไปเรียนโดยที่ยังเจอเขาอยู่
แล้วอย่างนี้ ฉันจะปกติไหม??????
2 พฤศจิกายน 2548 12:03 น.
ลอยไปในสายลม
นา จำวันนั้นได้ไหม
วันไหน ฉันได้แต่ทำหน้าสงสัย
ก็วันที่เธอมาบอกเราน่ะนะ
อืม ทำไม ฉันยิ่งงงเลยล่ะ
คือ เรา ลอง มาคบกันไหม
... ฉันได้แต่ยืนอึ้ง ไม่คิดว่าเขาจะมาพูดเรื่องนี้ เพื่อนฉันก็ยังไม่ออกมาเสียที ฉันควรจะตอบเขาว่าอย่างไรดีนะ
ว่าไง ตกลงหรือเปล่า
อืม แน่ใจเหรอที่ถาม
อืม
ลองดูก็ได้ ฉันตอบตามที่ใจคิด
แล้วหลังนั้น เราก็ไม่ได้พูดอะไรกันต่อ
เพราะเพื่อนฉันก็เดินออกมาทันที
ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าพวกเขารู้รึเปล่า ว่าเราสองคนคุยอะไรกัน
แต่ที่แน่ๆ ทำไม วันนี้ทุกคนถึงได้ร่วมใจกันแซวฉันจังเลย
ฉันเขินเป็นนี่ ฉันจึงได้แต่ทำท่ากลบเกลื่อนไปเท่านั้นเอง
ฉันหวังว่า ฉันกับรักษ์ จะคบกันได้นานๆ
แต่แปลกเนอะ หลังจากวันนั้น
ฉันก็มีความรู้สึกแปลกๆ
เวลาที่เขาอยู่กับเพื่อน เหมือนว่าเขาจะไม่ได้สนใจฉันเท่าไหร่
ฉันก็น้อยใจเป็นนะ ไหนว่าเราคบกันไง ทำไมเขาไม่ค่อยใส่ใจฉันเลย
ฉันโทรไปหาเขา เขาก็ทำท่าเหมือนไม่อยากจะคุยกับฉัน
ฉันก็ไม่ได้หวังให้เขามาสนใจฉันมากนัก
แต่ที่เขาทำมันเกินไปหรือเปล่า
คนคบกันจะทำท่าทางห่วงกัน หวานกันบ้างไม่ได้หรือ
ฉันยังจำได้ ก่อนที่เราจะคบกัน ฉันไม่อยากเรียกมันว่า แฟน หรอก
ฉันไม่เคยศรัทธาในคำนี้เสียเท่าไหร่
ก่อนหน้านั้น ฉันเคยมีอาการแปลก ปูถามว่า เธอเป็นอะไร
ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะปูว่าอะไร
เพราะอาการของฉันก็คือ ฉันรู้สึกเศร้า เวลาที่เขาคุยกับผู้หญิงอื่น
แม้กระทั่งเพื่อนฉันเองก็ตาม
ปูบอกว่า ฉันหึง ฉันก็ไม่รู้ตัวหรอกนะว่า ฉันหึง
แต่ฉันรู้สึกอิจฉา และฉันรู้สึกไม่ชอบเวลาที่เขาไปคุยกับหญิงคนใด
นี่เขาเรียกว่าหึง ก็คงจะจริงมั๊ง
ยิ่งตอนนี้ เราคบกัน เขาไม่ใส่ใจฉัน แต่กลับสนใจคนอื่นมากกว่า
ฉันจึงต้องมานั่งเศร้าคนเดียว
ฉันไม่รู้ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร แล้วเขาก็เข้ามาหาฉัน
นา
หืม
เป็นอะไรหรือเปล่า
เปล่านี่ ไม่ได้เป็นอะไร
ไปกินข้าวกัน
เอ่อ ยังไม่หิวอ่ะ ไปก่อนเถอะ
เหรอ งั้นไปก่อนนะ
ฉันหวังว่าเขาจะคุยกับฉันมากกว่านี้ ห่วงฉันมากกว่านี้
แต่มันไม่มีเลย นี่อะไร เราคบกันอยู่จริงเหรอ
เขาตีค่าคำนี้แค่ไหน ฉันไม่เข้าใจ
แล้วฉันจะทำอย่างไรได้ล่ะ
เมื่อมันไม่มีทางที่จะไปกันรอด
เขาไม่แคร์ฉัน ทั้งๆที่ฉันแคร์เขา
หรือว่าฉันแคร์เขามากเกินไป
สงสัยว่าเรื่องระหว่างเรามันคงเป็นไปไมได้ มันคงต้องจบกันแน่เลย
ฉันไม่ได้ต้องการอย่างนั้น ไม่ได้ต้องการมันเลย...
31 ตุลาคม 2548 16:41 น.
ลอยไปในสายลม
นา...
หืม อะไรเหรอ ปู
แบบว่า วันนั้นอ่ะ วันเกิดรักษ์อ่ะ เรายังไม่ได้เลี้ยงวันเกิดเขาเลยนะ
อืม แล้ว...
ก็ไปเปล่า หารกันอ่ะ ปูทำหน้าแบบว่าอ้อนวอนเชิงบังคับฉัน
อืม เอาซิ แล้วป่านว่าไง
ป่านเหรอ ตกลงแล้วอ่ะ งั้น พรุ่งนี้นะฝากบอกรักษ์ด้วยดิ
อ้าว ไมไม่บอกเองล่ะ
แหม บอกหน่อยไม่ได้เหรอจ๊ะ
อืม ๆ ก็ได้อ่ะ
ขอบใจจ้า แล้วเจอกันนะ
จ้า
นี่ต้องเป็นฉันอีกแล้วเหรอ ทำไมต้องฉันด้วยก็ไม่รู้
ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่กล้าที่จะไปหาเขาอีกเลย
มันเขินนี่นา ฉันก็ไม่รู้นะว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง ฉันกลัวว่าเขาจะไม่อยากคุยกับฉันอีก
แต่ก็นะ รับปากเพื่อนไปแล้ว ฉันก็ต้องทำ จริงไหม
รักษ์ พรุ่งนี้เย็นว่างป่ะ
ว่าง มีอะไรเหรอ รักษ์มองหน้าฉันแล้วทำท่าทางสงสัย
ก็ คือ ปู ป่าน แล้วก็เรา ว่าจะไปเลี้ยงวันเกิดรักษ์นั่นแหล่ะ
โอ๊ย ไม่เห้นต้องเลี้ยงเลย รักษ์ส่ายหน้าปฏิเสธ
แต่พวกเราตั้งใจจะเลี้ยงนี่ ไปเหอะ เดี๋ยวเพื่อนเสียน้ำใจ น่านะ
แค่เพื่อนเหรอ
อืม แล้วจะให้เป็นใครล่ะ
นั่นซินะ ได้ กี่โมง
ก็ หกโมงเย็น ที่เดิมอ่ะ
แล้วเจอกันที่ร้านนะ
แล้วรักษ์ก็เดินจากฉันไป ไม่มีคำพูดใดจากวันนั้นหลุดให้ฉันได้ยิน
สิ่งแรกที่ฉันคิด ฉันโล่งอก
แต่อีกสิ่งที่ผุดขึ้นมา วันนั้น ไม่มีความหมายเลยหรือ
ฉันก็คงได้แค่เพียงคิดเท่านั้น ฉันคงไม่กล้าถามเขาออกไปหรอก
แต่ช่างเถอะ ฉันได้บอกแล้วนี่ เนอะ
นา นาบอกรักษ์แล้วใช่ไหมอ่ะ
ใช่ ทำไม
ไม่เห็นรักษ์มาเลยอ่ะ
เดี๋ยวก็มาน่า ปูก็รอหน่อยน่า กังวลทุกทีเลยเธอนี่
ก็ ...
หวัดดี สาวสาว
นะ นึกว่าจะไม่มาซะแล้วฉันพูดอย่างดีใจ ก็ฉันแอบดีใจจริงๆนี่ เพราะความจริงฉันก็กังวลเหมือนปูนั่นแหล่ะ
ไปกันดีกว่า ปูพูดพร้อมกับเดินนำพวกเราไป
วันนั้น เราก็ไปนั่งทานอาหารที่ร้านแห่งหนึ่ง เป็นร้านที่เราทุกคนถูกใจ
อาหารที่นี่อร่อยมากๆเลยล่ะ
แต่สำหรับฉัน ฉันไม่ค่อยกินเท่าไหร่ เพราะว่ามัวแต่นั่งมองรักษ์อยู่
เขาจะสนใจฉันบ้างไหมเนี่ย ฉันคิดในใจ
นา คิดไรอยู่อ่ะ
เปล่า ไม่ได้คิดอะไรซะหน่อยอ่ะ ฉันปฏิเสธปูทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่จริง
เออใช่ เดี่ยวไปเดินห้างกันต่อนะ ไปไหม ไปไหม ปูชวน
เอาดิ แต่ว่าขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะป่านบอก
อืม ก็ดีเหมือนกันนะ ฉันก็เลยว่าอย่างนั้น แต่ในใจฉันอยากกลับแล้ว รู้สึกยังไงก็ไม่รู้ ไม่อยากอยู่ใกล้กับรักษ์นานๆเลย
สุดท้าย ปูกับป่านก็ไปเข้าห้องน้ำ เหลือฉันกับรักษ์สองคน
ห้านาทีที่ผ่านมาเราไม่ได้พูดอะไรกันเลย
แต่อยู่ๆ รักษ์ก็ถามฉันขึ้นมาว่า...
28 ตุลาคม 2548 13:46 น.
ลอยไปในสายลม
เส้นทางของฉันที่มันมืดมนเลือนลาง ใจที่อ้างว้างไม่รู้ทิศทางเดินไป เส้นทางนี้หรือทางไหน ยังค้างยังคงคาใจเรื่อยมา เส้นทางของฉันนับวันยิ่งแสนเดียวดาย มองไปทางไหนเงียบงันทุกวันเวลา มันสับสนมันเหนื่อยล้า ไม่รู้ว่ามาถูกทางบ้างไหม เหนื่อยแล้ว ฉันเองเหนื่อยแล้ว ยิ่งค้นยิ่งดูจะสับสน ก็ไม่รู้ต้องเดินทางไหน เมื่อยิ่งค้นยิ่งดูห่างไกล ก็ยิ่งถามยิ่งไม่เข้าใจตัวเอง
ทำไมเพลงนี้ มันช่างเหมือนชีวิตของฉันนัก ฉันสับสนเหลือเกิน ฉันทำอะไรผิดหรือ ทำไมเธอต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย ทั้ง ๆ ที่เราก็สามารถเดินไปด้วยกันได้ เธอเดินไปบนเส้นทางของเธอ ฉันเดินไปบนเส้นทางของฉัน แล้วเราก็เดินไปด้วยกัน ฉันไม่ต้องการที่จะเป็นคนๆนั้นของเธอ แค่นี้ เราไปด้วยกันไม่ได้หรือ วันนั้นที่เธอมาบอกฉัน ฉันงงมาก มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา
รักษาตัวให้ดีนะ ฉันจะไปตามทางของฉันแล้วล่ะ อย่าโกรธฉันเลยที่ฉันเลือกแบบนี้
แล้วยังไงล่ะ เธอไปตามทางของเธอ ซึ่งทางนั้นมันต้องไม่มีฉันด้วยเหรอ ฉันรู้ว่าเธออาจจะไม่คิดกับฉันนอกจากความเป็นเพื่อน แต่สิ่งที่เธอพูดล่ะ มันคืออะไร เธอพูดเหมือนบอกเลิกฉัน ทั้งๆที่เรา ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย เราเป็นแค่เพื่อน หรือเธอไม่ต้องการเพื่อนคนนี้แล้วใช่ไหม จนวันนี้ ฉันก็ยัง ไม่เข้าใจเธออยู่ดี เธอต้องการอะไรกันแน่ เธอรู้ไหม เธอทำแบบนี้ มันทำให้ใครบางคนต้องเจ็บ เจ็บทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพราะอะไร เส้นทางที่ฉันเคยวาดไว้มันเลือนหายไป ฉันมืดมนเหลือเกิน ทำไมเธอไม่สนใจเลย เธอเดินจากไป ทิ้งฉันไว้ข้างทางแค่นี้เหรอ กลับมาเถอะนะ มาเปิดเส้นทางให้ฉันเดินต่อไป อย่าทิ้งฉันไว้แบบนี้เลย ขอร้องล่ะ กลับมานะ
.
หยุดความรักเอาไว้ตรงนี้ พอก่อนดีไหมถ้าใจอ่อนล้า อย่ามัวเสียเวลากับรักเดิม ๆ ที่เธอไม่มั่นใจ หากยิ่งฝืนจะยิ่งเจ็บช้ำ ยิ่งตอกยิ่งย้ำ ให้ยิ่งปวดใจ ยิ่งฝืนยิ่งห่างไกล ถึงคราวต้องตัดใจเสียที
ใครกัน ช่างเปิดเพลงนี้ได้สะเทือนอารมณ์ผมนัก แล้วผมผิดหรือที่ทำแบบนี้ ใช่ ผมยอมรับนะ ว่าผมตั้งใจบอกเขาไป
รักษาตัวให้ดีนะ ฉันจะไปตามทางของฉันแล้วล่ะ อย่าโกรธฉันเลยที่ฉันเลือกแบบนี้
ผมไม่ต้องการให้เขามาจมอยู่กับคนไม่มีอะไรอย่างผม ผมรู้ว่าเธอคิดยังไง ผมรู้ว่าผมคิดยังไง แต่ถ้าผมยังปล่อยให้เราเป็นแบบนี้ เธอก็จะไม่มีเส้นทางอื่น ซึ่งเธออาจอยากเดินไปก็ได้ แต่เธอติดอยู่ที่ผม เธอจึงเลือกที่จะไม่ไปไหน แต่ผมเชื่อว่า เมื่อผมทำแบบนี้แล้ว สักวันเธอจะมีเส้นทางที่เธอสามารถเดินได้ดีกว่าการที่ไปกับผม ผมรู้ดีว่าผมไม่เหมาะสม กับเธอ แม้แต่ความเป็นเพื่อน เธออาจไม่รู้ว่าผมคิดยังไง เพราะผม ไม่อยากให้เธอต้องกังวลใจ เธอเจ็บ ผมก็เจ็บ แต่ผมยอมให้เธอเจ็บตั้งแต่ต้น ดีกว่าเธอจะต้องเจ็บในวันข้างหน้า ผมอยากนะ ที่จะกลับไปหาเธอ แต่ผมทำไม่ได้ ผมรู้ หากผมกลับไป ผมจะไม่มีทางตัดใจได้เลย เมื่อทางของเราไม่ควรไปด้วยกัน ผมก็จะเดินตามทางของผม และเธอก็คงต้องเดินตามทางของเธอ ขอโทษและขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ลาก่อน คนดีของผม
.
บางครั้งการคิดไปเองฝ่ายเดียว มิได้ช่วยให้การตัดสินใจเลือก ถูกต้องเสมอไป
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลอยไปในสายลม
หน้าส่วนตัว
876
