26 ธันวาคม 2548 09:11 น.
ลอยไปในสายลม
เมื่อใดที่ต้องเสียน้ำตา
อย่าได้พยายามเก็บมันไว้
ปล่อยให้มันไหลออกมาเถอะ ไหลออกมา
อย่าเพิ่งซับน้ำตา กลับเข้าไป
เมื่อใดที่หัวใจร่ำไห้
ปล่อยให้มันเสียใจไป
อย่าเก็บมันเอาไว้
ทิ่มแทงหัวใจในวันหลัง
การร้องไห้ ไม่ใช่สิ่งผิด
อย่าเพียงคิดที่จะร้อง
เมื่อมันไหลแล้ว ปล่อยไป
ไม่นาน มันจะหยุดไหลของมัน
ชีวิตก็เช่นกัน
เมื่อไหร่ที่เผชิญปัญหา
อย่าเพิ่งท้อแท้ อย่าเพิ่งล้ม
เผชิญกับมัน แล้วสักวันจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
22 ธันวาคม 2548 15:10 น.
ลอยไปในสายลม
หัวใจหวั่นไหวในยามสายลมหนาว
พัดผ่านเอาเรื่องราวที่แสนปวดร้าวเดินทางไปไกลแสนไกล
ทิ้งไว้เพียงความสุขสมที่ขมขื่นอยู่ข้างหลัง
บอกทีซิ เจ้าสายลม เจ้าจักพัดพามันไป ณ ที่แห่งใด
คราวที่เจ็บช้ำน้ำตาร่วงรินได้ยินเสียงนั้นหรือไม่
เสียงแห่งความโหยหา ความอาทร ความห่วงใย พานพัดมาไกลแสน
รวมกับความเหน็บหนาวที่ทำใจให้ด้านชาต่อความรักมากมาย
แต่มันก็มิเคยพัดพาความรักไปให้ไกลจากใจได้เลย
โอ้ หัวใจเอ๋ย ไยเจ้ามิเคยเชื่อฟังคำพูดที่มันหลุดออกมา
คำพูดที่บอกไป แต่หัวใจดันไม่เคยรับฟัง ดื้อดึงทำตามอำเภอใจ
เมื่อไหร่หนอที่เจ้าจะทนรับความเป็นจริงที่ปากของเจ้าเอื้อนเอ่ยได้
เจ้าคงไม่รอให้ถึงฤดูหนาวอีกคราวหรอกนะ เพราะมันนานเหลือเกิน
สายลมเจ้าเอย ทำไมเจ้าไม่พัดความรักไปพร้อมกับเจ้าด้วย
เจ้าทิ้งมันไว้ด้วยเหตุอันใด และเจ้าทำแบบนี้เพื่ออะไร
เจ้าพัดมา สร้างความหนาวกาย และเจ้ายังสร้างความเหงาใจให้อีก
ทำไม เจ้าช่างไม่เห็นใจหัวใจรักดวงน้อยน้อยดวงนี้บ้าง
สายลมหนาวทำให้หัวใจหวั่นไหว
หนาวกายหนาวใจ แต่ไม่เท่าเหงาทรวง
รัก มีทั้งทุกข์และสุขปะปน มากมาย
แต่รักสลาย กลับมีเพียงน้ำตาหลั่งริน
19 ธันวาคม 2548 15:07 น.
ลอยไปในสายลม
ทำไมนะ เมื่อเวลาฟ้าหม่นหมอง
ใจเราต้องใฝ่ปองคนเคียงข้าง
ทำไมหนอเมื่อหัวใจมันอ้างว้าง
อยากจับใครมาจัดวางกลางดวงใจ
ทำไมนะ เมื่อรักแล้วย่อมทุกข์
จะหาสุขใส่ใจบ้างได้หรือไม่
ทำไมถึง ต้องเลิกราเมื่อคราไกล
อยู่ได้ไหม อย่าได้ไปเลยคนดี
ทำไมนะ ยามห่วงใยใครคนนั้น
จะต้องมี ซึ่งสักวันเขาหน่ายหนี
ทำไมเรา ต้องตามใจเขาทุกที
แล้วเขานี้ ไยมิเคยตามใจเรา
ทำไมนะ เวลารัก ผักถึงหวาน
พอนานนาน ผักยิ่งขม จมความเศร้า
ทำไมหนอใจดวงนี้เป็นของเรา
ยกให้เขา ไปทำไม ใครตอบที
..............
17 ธันวาคม 2548 12:57 น.
ลอยไปในสายลม
วันเวลาดีดีที่มีให้กันในวันก่อน
หากลองย้อนมองไปก็จะได้เห็น
ความทรงจำที่แสนหวานที่เคยเป็น
มันไม่ยากเย็นหากเราจะจดจำ
วันเวลาที่เราเคยย่อท้อ
หากเราลองรอจะพบว่ามันน่าขำ
เพราะมีความห่วงใยส่งมาให้เป็นประจำ
ตั้งแต่เช้าจนเย็นย่ำช่างแสนสุขใจ
ขอให้จำไว้ไม่ว่าที่ไหนรักจะยังคงอยู่
และขอให้รับรู้ไม่ว่าจะนานเพียงไหน
รักของเราจะคงอยู่ตลอดไป
เพราะว่าหัวใจของเรานั้นผูกกัน
17 ธันวาคม 2548 12:44 น.
ลอยไปในสายลม
เพื่อนจ๋า...
ดีใจไหมที่เธอได้เจอฉัน
ยังจำวันเริ่มเจอกันได้ไหม
วันที่เราทักทายกันจากหัวใจ
ฉันจำได้ไม่ลืมเลือนอยากเตือนเธอ
เพื่อนจ๋า...
หลายหลายปีที่ผ่านมายิ่งกว่าฝัน
จากวันนั้นจนวันนี้ดีเสมอ
ยิ่งผูกพันกันเกินกว่าฝันละเมอ
เมื่อพบเจอขอเก็บไว้ไปเนิ่นนาน
เพื่อนจ๋า...
อย่าเพิ่งยอม แพ้ภัย ได้ไหมหนอ
ขอเพื่อนจง อย่าย่อท้อแม้วันผ่าน
จากนี้ไป จงจำไว้ในทุกกาล
รักผสาน ความห่วงใย ส่งให้เธอ...