2 พฤศจิกายน 2548 18:50 น.
ลอยไปในสายลม
บางคราเรามองเหม่อเพ้อถึงเขา
ใช่ว่าเรานั้นจะสุขหามีไม่
เพียงแต่ว่าหวังน้อยนิดในจิตใจ
มันทำให้หวนคิดถึงคะนึงคอย
คอยทุกวันที่ผันผ่านกาลชีวิต
ใจนั้นคิดถึงแต่เขายามเหงาหงอย
ได้แต่ฝันว่าหัวใจที่เลื่อนลอย
จะคืนกลับไม่รอคอยให้เธอมา
ทุกทุกอย่าง บีบคั้นฉันจนแย่
เริ่มท้อแท้เหนื่อหน่ายไม่เริงร่า
รู้อยู่แล้วว่าเธอมีคู่ชีวา
เจ็บเสียจน ใจเริ่มชา น่าเศร้าใจ
แต่ว่าใจ เจ้ากรรม กลับทำเฉย
ไม่เคยเลย จะเหลียวมองไปทางไหน
ยังมุ่งมั่น ตั้งตาคอย อยู่ร่ำไป
ทำอย่างไร มันก็รัก ก็ภักดี
คงต้องปล่อย ให้มันเป็น เช่นแต่ก่อน
ความหวังซ้อน ในหัวใจ ไม่ถอยหนี
หวังไปเถอะ ไม่มีทาง ต่างรู้ดี
ขอแค่หวัง เพียงแค่นี้ ที่จักทำ...
ได้เพียงหวัง
ไม่มีทางเป็นจริง
ลืมเสียเถอะ
1 พฤศจิกายน 2548 15:39 น.
ลอยไปในสายลม
ยามที่เธอหวนนึกถึงวันคืนเก่า
ยามเธอเศร้าเมื่อคิดถึงเขาเสมอ
ยามเธอเหนื่อยด้วยรอเขากลับมาเจอ
ยามเธอเหม่อรู้บ้างไหมใครเศร้าตรม
อยากให้เธอลองมองดูสักนิด
อยากให้เธอแคร์ชีวิตที่ขื่นขม
อยากให้เธอนั้นร่าเริงไม่ระทม
ไม่ต้องจมอยู่กบัสิ่งที่ผ่านมา
ถึงวันนี้เธอจะไม่สนใจฉัน
ถึงวันนี้ไม่สนกันฉันไม่ว่า
ขอเพียงเธอมองตัวเองสักเวลา
อย่าเพียงแค่คิดถึงหน้าเขาคนเดียว
ต้องมีบ้างที่อดีตจะนึกถึง
ต้องมีบ้างที่รู้ซึ้งถึงความเปลี่ยว
แต่ขอแค่อยู่กับมันสักครึ่งเดียว
มีความสุขสักเศษเสี้ยวความทรงจำ
อย่าไปทุกข์เพราะว่าเขานั้นเลิกรัก
แม้อกหักอย่าได้มัวมาเพ้อพร่ำ
ไม่ต้องทุกข์เพราะเขาทำเราระกำ
แต่ยิ้มกับความทรงจำที่แสนดี
ช่วงชีวิตย่อมมีบ้างที่เราทุกข์
แต่ก็มียามความสุขเราล้นปรี่
แค่ลองนึกถึงวันนั้นทุกนาที
ลองซิลองเพื่อชีวีก้าวต่อไป