8 มกราคม 2548 13:46 น.
ลอยไปในสายลม
ระทมทุกข์ฤทัยร้าวแสนหนาวเหน็บ
ใจซ่อนเก็บ..ความเจ็บช้ำ..ย้ำเป็นแผล
มาครานี้..ความรักนั้น..ยิ่งผันแปร
มันยากแท้..จักซ่อนไว้..ในใจเรา
มองภาพถ่าย..ใจพ่ายแพ้..แก่ชีวิต
ใครลิขิต..ให้ใจนี้..มีแต่เขา
เมื่อรักร้าว..ยิ่งแตกหัก..ยากบรรเทา
ใจจึงเศร้า..เคล้าน้ำตา..แห่งอาวรณ์
จะทนอยู่..สู้ต่อไป..อย่างไรเล่า
เมื่อใจยังคิดถึงเขา..เฝ้าหลอกหลอน
ถึงที่สุด..ยากฉุดไว้..ใจสั่นคลอน
จะขอนอน...นอนหลับไป..ไม่กลับมา
โลกบรรเลงเพลงบทโศกวิโยคนัก
เมื่อมีรัก...รักจากไป..เหมือนไร้ค่า
โลกหลั่งหยาดฝนแห่งช้ำย้ำอุรา
ยามจากลา...ลาโลกนี้...ที่ระทม....
ฉันขอตายดีกว่า.....
ดีกว่าอยู่ต่อไป...
อย่างคนไร้วิญญาณ.....
ด้านล่างนี้เป็นกลอนที่ปรับปรุงแล้ว
โดยคำแนะนำของ คุณลุงเวทย์ ค่ะ อิ อิ
ฤทัยทุกข์รันทดท้นปนหนาวเหน็บ
ใจแสนเจ็บเก็บรอยช้ำซ้ำรอยแผล
ยิ่งครานี้ความรักนั้นมาผันแปร
มันยากแท้ซ่อนทุกข์ไว้ในใจเรา
มองภาพถ่ายใจยิ่งเศร้าเฝ้าโหยหา
เพียงเพราะว่าใจดวงนี้มีแต่เขา
ยิ่งเห็นภาพยิ่งบีบคั้นเกินบรรเทา
ใจแสนเศร้าเคล้าน้ำตาแห่งอาวรณ์
จะทนฝืนยืนต่อไปอย่างไรเล่า
เมื่อใจยังคิดถึงเขามิถ่ายถอน
ถึงที่สุดยากหยุดยั้งความร้าวรอน
จึงขอนอน...นอนหลับไปไม่กลับมา
โลกมืดมิดเหมือนหัวใจที่หมองหม่น
โลกมืดมนเมื่อหัวใจเหมือนไร้ค่า
โลกบรรเลงเพลงบทเศร้าเคล้าน้ำตา
ฉากมายาปิดม่านลงตรงความตาย...
ขอบคุณลุงเวทย์ด้วยนะคะ
อิ อิ....
3 มกราคม 2548 13:57 น.
ลอยไปในสายลม
เสียสละ ...อะไร..เพื่อใครเล่า
ทุกคนเฝ้า...รอรับ...นับไม่ไหว
แต่ใครเล่า..ใครกัน..ใครหนอใคร
สละให้...ทุกสิ่งเพื่อ...ทุกวิญญา
เสียสละ..คำนี้..มีใครบ้าง
ไม่ถอยห่าง...คอยช่วย...คอยรักษา
มันคงยาก..ที่ใครใคร...ในโลกา
จะเห็นค่า...สละได้..ไม่หวั่นเกรง
คงมีแต่..คอยรับ..คอยนับอยู่
ไม่เคยรู้..เสียสละ..มัวรีบเร่ง
นั่นกูเอา...นี่กูเอา..ยิ่งวังเวง
ต่างข่มเหง...แก่งแย่ง..ไม่แบ่งปัน
แล้วคนที่...เสียสละ..ไปไหนเล่า
ในเมื่อเฝ้า..แต่ขอ..รอนี่นั่น
แล้วใครล่ะ...จะสละ...มิมีวัน
คงรอที่...ใครคนนั้น...จะเห็นใจ
ขอให้เรา...จงจำ..ไว้อย่างว่า
จะรอใคร...ที่ผ่านมา..สละให้
อย่าเพิ่ง...ต้องทำเอง...อย่าเกรงใจ
แล้วจำไว้...สละได้...ก็ควรทำ......
....อย่างอมืองอเท้า....
เพราะคิดว่ามีคนคอยอุปถัมภ์...
.......ก่อนจะหวังอะไร
ควรทำแบบนั้นกับผู้อื่นก่อน
มันจะดีกว่า คอยรับอย่างเดียว....
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลอยไปในสายลม
หน้าส่วนตัว
1344
