22 เมษายน 2548 19:00 น.
ลอยไปในสายลม
สามชีวิต เจอะกัน วันฟ้าสวย
อ่อนระทวย ด้วยความบ้า พาเหนื่อยหนัก
มาวันนี้ จึงได้ขอ มาหยุดพัก
มารู้จัก มาทักทาย มาใกล้กัน
แวว
สามชีวิต เจอกัน วันฟ้าสวย
แถมให้ด้วย ความต๊อง บวกความฝัน
พากันเฮ พากันฮา อ่านะ...มาบ้ากัน
สามเรานั้น รวมกัน เป็นหนึ่งใจ
นัท
สามชีวิต เจอะกัน วันฟ้าสวย
มาพร้อมด้วย ความฝัน อันยิ่งใหญ่
ด้วยความรัก บทกลอน เหมือนกันไง
มารวมใจ รวมกัน สร้างสรรค์กลอน
นู๋เมย์
17 เมษายน 2548 11:38 น.
ลอยไปในสายลม
เธอที่รัก ดั่งดวงใจ ของพี่นี้
พี่ยินดี ช่วยดูแล ช่วยแก้ไข
แม้วันนี้ ใจของพี่ มิมีใคร
แต่อดีต มันฝังใจ พี่เรื่อยมา
พี่เคยมี คนที่รัก มากที่สุด
แต่ต้องหยุด ความสัมพันธ์ อันมีค่า
เพราะเขานั้น รักเพื่อนพี่ แต่ก่อนมา
พี่จึงเจ็บ ในอุรา น่าช้ำใจ
ความทรงจำ มันฝังอยู่ มิหายขาด
ความผิดพลาด ครั้งก่อนเก่า ทำหวั่นไหว
ยิ่งน้องนี้ บอกรักพี่ จนหมดใจ
แต่พี่ขลาด ขลาดเกินไป ไม่อยากลอง
หากน้องรัก ตัวพี่แล้ว คงรอได้
คงสักวัน แผลในใจ จักไร้หนอง
เมื่อใดที่ แผลหัวใจ ได้กลั่นกรอง
ถึงวันนั้น จะบอกน้อง รักหมดใจ....
ขอเวลาสักพัก
เมื่อใดที่หัวใจหายขาด
เมื่อนั้น ฉันจะบอกว่า
ฉัน รัก เธอ.....
9 เมษายน 2548 14:22 น.
ลอยไปในสายลม
หลังจากวัน ที่เรา พบกันนั้น
หัวใจฉัน ก็ว้าวุ่น คุณรู้ไหม
ยิ่งเห็นคุณ ทุกวันวัน ฉันดีใจ
มันอ่อนไหว ยามอยู่ใกล้ ทุกเวลา
วันนั้นฉัน แค่รีบเร่ง กลัวจะสาย
ยังไม่วาย ทำเรื่อง จนขายหน้า
ก็มันเขิน เลยว่าคุณ ไปนานา
มันประหม่า มันตกใจ ระคนกัน
คุณคงเจ็บ มากใช่ไหม ฉันดูออก
แม้ไม่บอก เพราะท่าทาง คุณบอกฉัน
อยากขอโทษ ก็ไม่กล้า เลยสักวัน
ตั้งแต่นั้น เลยไม่บอก คุณออกไป
แต่วันนี้ คุณกลับถาม ความรักนี้
ฉันรู้ดี ถึงคำตอบ ที่มอบให้
จึงขอโทษ เสียก่อน จะลืมไป
ส่วนคำตอบ รู้ไว้ ใจให้คุณ
คุณแสนดี เป็นที่หนึ่ง ซึ้งใจนัก
คุณมอบรัก ให้ฉันไว้ ด้วยไออุ่น
ความรักนี้ ที่มอบให้ หวานละมุน
เพราะเป็นคุณ ฉันจึงรัก และภักดี...
เมื่อคนเรารักกัน
ย่อมไม่มีสิ่งใดมากลายกล้ำ
ทำให้รักนั้นหม่นลงได้...
ชั่วนิรันดร์....
3 เมษายน 2548 11:34 น.
ลอยไปในสายลม
จำได้ไหม ในวันนั้น ที่เราพบ
ไม่ใช่จบ มันแค่เริ่ม ประเดิมเรื่อง
แต่ครั้งแรก ที่พบกัน ต่างโกรธเคือง
ด้วยบางเรื่อง ที่ไม่น่า จะโกรธกัน
ก็วันนั้น เราพบกัน อยากรีบเร่ง
ผมฟังเพลง คุณฟังเพลง ต่างสุขสันต์
แต่แล้วคุณ กลับเหยียบเท้า ผมเร็วพลัน
แถมคุณนั้น ไม่ขอโทษ คุณผิดเอง
อ้าว แล้วกัน คุณเหยียบเท้าผมเองนะ
ทำไมล่ะ คุณไม่ดู ทำเป็นเก่ง
คนตั้งเยอะ เดินยังไง ไม่ดูเอง
แล้วคุณก็ เดินฟังเพลง คุณต่อไป
ผมคิดว่า มันคงจบเพียงแค่นี้
แต่ว่ากลับโชคไม่ดี ที่ไหนได้
ก็คุณนั้น เพื่อนร่วมงาน คนใหม่ไง
โอ้ จะไหว ไหมเนี่ยเรา เศร้าเหลือเกิน
แต่ยิ่งคบ ยิ่งอยู่ใกล้ ใจไหวหวั่น
ก็คุณนั้น ช่างน่ารัก มิขัดเขิน
มองอย่างไร คุณนั้นก็ สวยเหลือเกิน
อยากให้คุณลองประเมิน ผมบ้างจัง
ผมนั้น เริ่มชอบคุณมา ก็นานแล้ว
เริ่มเห็นแวว ว่าเรื่องอาจ จะสมหวัง
ก็คุณนั้น เริ่มเอนเอียง ช่างดีจัง
เริ่มมีหวัง มีพลัง สู้ต่อไป
จนวันนี้ ผมแน่ใจ ว่าผมรัก
มันประจักษ์ ในหัวใจ มากรู้ไหม
แล้วคุณล่ะ คิดเห็น เป็นเช่นไร
พร้อมบ้างไหม ที่หัวใจ ไปด้วยกัน...
ผมจะรอ จนกว่าวันที่ คุณจะพร้อม...
29 มีนาคม 2548 13:00 น.
ลอยไปในสายลม
ใกล้ แค่นี้ แต่ทำไม เหมือนไกลนัก
แม้ใจรัก แต่ทำไม ไม่เห็นค่า
ใกล้แค่นี้ ยังเหมือนห่าง หลายพันวา
แม้ใจรัก แต่ทว่า ยังห่างกัน
ตา ที่จ้อง มองกันอยู่ เธอรู้ไหม
มองด้วยใจ หวังดี มีสีสัน
ตา จงรัก ภักดี ต่อชีวัน
มองเธอนั้น ด้วยความหวัง ความเข้าใจ
ไกล กันเหลือ ดวงใจ ทำไมเล่า
เรารักเขา แต่ต้องเศร้า ต้องหวั่นไหว
เพราะว่าเขา ไม่เหลียวแล ไม่ใส่ใจ
รักเพียงไหน ใจ ยังต้อง ช้ำเกินทน
ใจ หนอใจ ไยจึงรัก ภักดียิ่ง
แม้ความจริง จะมีแต่ ความหมองหม่น
โอ้ใจเอ๋ย มันเจ็บหนัก รักบางคน
ต้องรอจน หัวใจ เราใกล้กัน
ใกล้ กันเพียงแค่นี้ หรือไร
ตา สบตาพาใจ สุขล้ำ
ไกล กันเพราะมีใคร ขวางอยู่
ใจ จึ่งเจ็บชอกช้ำ รักนั้นกล้ำกลืน...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลอยไปในสายลม
หน้าส่วนตัว
873
