28 ตุลาคม 2548 16:56 น.
ลอยไปในสายลม
ถนนชีวิต
ใครคอยลิขิต สุขหรือสิ้นหวัง
อยู่ที่ตัวเรา เข้าใจจริงจัง
เราสร้างพลัง ในการก้าวไป
หากแต่คิดท้อ
มัวแต่นั่งรอ คิดขอจากใคร
ให้หวังมาเพิ่ม เพื่อเติมแรงใจ
แม้ดีเพียงไหน ไม่เท่าตัวเรา
แม้มีขวากหนาม
จะลองก้าวข้าม ละความขลาดเขลา
คงอีกไม่นาน ร้าวรานบรรเทา
ทุกข์ถมตรมเศร้า หากเราลืมมัน
เพียงความผิดพลาด
ขอจงอย่าขลาด มิอาจวาดฝัน
เมื่อล้มแล้วลุก ถึงทุกข์อนันต์
ศรัทธาคงมั่น สร้างวันที่ดี
25 ตุลาคม 2548 12:08 น.
ลอยไปในสายลม
ความผูกพันอยู่เหนือคำบรรยายในโลก
ไม่ว่าทุกข์หรือโศกต่างรู้ถึงความหมาย
ความผูกพันที่มีให้กันแม้นานวันมิเสื่อมคลาย
จะอยู่หรือตายความผูกพันมิหน่ายแหนงลง
จะวันนี้ วันพรุ่งนี้ มิอาจรู้
ความผูกพันที่มีอยู่มิใช่การลุ่มหลง
เพียงแต่บางครั้งเกิดขึ้นในหัวใจที่ซื่อตรง
มันอยู่ดำรงไม่เคยลบเลือนจากใจ
เหนือกาลเวลา เหนือคำบรรยายใดใดในหล้า
ที่ผ่านมา ผูกพันสร้างความอ่อนไหว
แม้จะเนิ่นนาน แต่เพราะอยู่ด้วยใจ
ไม่ว่าวันใดเชื่อได้ มันมิเคยทิ้งกัน
24 ตุลาคม 2548 18:04 น.
ลอยไปในสายลม
บนยอดดอยสูงเสียดขึ้นเบียดฟ้า
เอื้อมมือคว้าปุยเมฆมาเสกสรร
เป็นมาลัยร้อยรวงดวงชีวัน
แล้วแต่งปั้นตามถวิลจินตนา
แสงสุรีย์ทาบทับกับยอดเขา
เมฆบางเบาบดบังทั้งภูผา
เมื่อแสงทองฉายผ่านเข้าม่านตา
งามเกินกว่าคว้าไว้ในครอบครอง
ฤดูกาลผันผายถึงปลายฝน
เมฆลอยพ้นลับลาในตาสอง
หมอกสีขาวร่วงโรยโปรยละออง
เมื่อยามต้องผิวสั่นสะท้านกาย
สายหมอกเริ่มเลือนลางผ่านเช้าตรู่
กิ่งไม้ลู่เอนอ่อนเมื่อตอนสาย
ดั่งขับขานบทบรรเลงเพลงพระพาย
พฤกษาอายยามลมล้อขอเชยชม
23 กันยายน 2548 11:43 น.
ลอยไปในสายลม
แล้วเราคงได้พบกันใหม่
เมื่อหัวใจเรายังใฝ่หากันเสมอ
แค่เธอมีฉัน แค่ฉันมีเธอ
แม้นานไม่ได้เจอ ยังรอเสมอ พบเธอ ณ ขอบฟ้าไกล
ถึงวันนี้ เราจะยังคงห่างกัน
แต่สำหรับฉัน เหมือนว่าเธอนั้นยังอยู่ใกล้
เธอยังยืนอยู่ตรงนี้ ตรงกลางหัวใจ
ไม่ว่าเมื่อไหร่ เธอไม่เคยไปไกล จากใจฉันเลย
แม้ตะวันลับลาฟ้าแห่งนี้
แต่อีกไม่กี่นาที ตะวันก็กลับมาเปิดเผย
ขึ้นทางตะวันออก ในยามเช้าเหมือนเคย
เหมือนความรู้สึกที่เอื้อนเอ่ย ยังคงอยู่นิรันดร์
คำว่า คิดถึง แม้จะพูดไม่ค่อยบ่อย
แต่ในใจก็คอยพร่ำบอก อยู่ ณ ที่นั่น
สำหรับเธอ คนแสนดี ฉันคิดถึงทุกคืนวัน
แค่เราส่งใจถึงกัน แค่นั้น เธอก็คงเข้าใจ
ไม่เคยนึกถึงคำไกลห่าง
ไม่มีคำว่าอ้างว้างยามได้ยินเสียงที่มอบให้
แม้ไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำรักที่มันอยู่ในใจ
แต่เพียงบอกรักจากข้างใน ดังก้องในใจ ฉันก็สุขพอ
..............................................................................
22 กันยายน 2548 10:57 น.
ลอยไปในสายลม
สังคมเลว สังคมทรามความดีหาย
ชั่วทำลาย โลกย่อยยับ ชาติดับสูญ
คาวโลกีย์ความชั่วร้ายเริ่มเพิ่มพูน
คนเทิดทูน ความชั่วช้า น่าเศร้าใจ
เด็กรุ่นใหม่ ถูกหล่อหลอมความกระด้าง
ทั้งถูกขับให้อยู่ห่าง ความฝันใฝ่
เริ่มจะเป็นเดรัจฉานมารจัญไร
ถูกผลักไสให้เข้าใกล้ ไฟมายา
ความป่าเถื่อนเข้าปกคลุม ความอ่อนหวาน
เพลิงไฟมารหล่อหลอมใจให้เป็นบ้า
ความรุนแรงก่อกำเนิดเกิดกายา
มารตัวน้อยค่อยลืมตา มาทำลาย
ความบ้าคลั่งของคนโง่ ยิ่งแลเห็น
ความเยือกเย็นของชีวิตเริ่มขาดหาย
มารตัวน้อยร่างอุบาทว์เยื้องย่างกราย
ทั้งความตายความฉิบหายใกล้เข้ามา
ไฟนรกจากโลกันต์พลันกำแหง
มันแก่งแย่งความอ่อนวัยไร้เดียงสา
ไฟลามเลียเข้าไปในวิญญา
หลอมกายาให้มอดไหม้ไปตามกัน
ความอัปรีย์ทวีลุกปลุกนรก
สกปรกสำแดงกายเข้าห้ำหั่น
มนุษย์โลกเริ่มมอดม้วยสิ้นชีวัน
พวกเผ่าพันธุ์อสูรร้ายหมายครอบครอง
อีกซาตานเข้าควบคุมกุมความคิด
ให้หัวใจวิปริตคิดจองหอง
อ้ายชาติชั่วเลวระยำยิ่งลำพอง
สันดานทรามคึกคะนองครองจิตใจ
จนที่สุด ความโง่เง่าและเขลาขลาด
อาละวาดทำลายคนจนบอดใบ้
ผีนรกนั่งคุมเมืองเกลื่อนกลาดไป
ดั่งเปลวไฟโหมกระหน่ำซ้ำโลกา
ดังนั้นแล้วควรร่วมกันเพื่อปกป้อง
โลกที่อาจถูกยึดครองด้วยตัณหา
เพื่อพี่น้องร่วมสังคมทุกชีวา
ขุดสันดานอันหยาบช้ามาทำลาย
...............................................................
แต่งเมื่อ มกราคม 48
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลอยไปในสายลม
1470
