8 กรกฎาคม 2547 12:57 น.
ลอยไปในสายลม
จันทร์เจ้าขาข้าขอพรได้ไหม
ขอให้ใจพี่นั้นอย่าหันเห
ขอให้ใจพี่นั้นอย่ารวนเร
ขอลมเห่กล่อมให้พี่ฝันดี
จันทร์เจ้าขาที่ข้าขอนั้นได้ไหม
นานเพียงใดรอได้ไม่หน่ายหนี
ขอในสิ่งที่ทำได้ไม่รอรี
ขอแค่นี้ให้ได้ไหมโอ้พระจันทร์
8 กรกฎาคม 2547 12:53 น.
ลอยไปในสายลม
อาทิตย์ลับขอบฟ้า ลงดิน
หมู่นกเริ่มผกผิน กลับบ้าน
ดวงแขเริ่มดีดพิณ แสงส่อง
ดาวเด่นประดับล้าน หมู่ล้วน งามตา
อาทิตย์ลาลับฟ้า เลื่อนลอย
ฟ้ามืดดาวดวงน้อย ส่องฟ้า
แต่ใจกลับเหงาหงอย หมองหม่น
ดาวคู่เดือนทั่วหล้า แต่ข้า ไม่มี
อาทิตย์ลับลาฟ้าพาใจหมอง
ดาวยังมองระยิบระยับนับดวงใหม่
แต่ใจฉันกลับเศร้าสร้อยเหงาหงอยไป
ดาวเดือนไสวคู่กันฉันไม่มี...
8 กรกฎาคม 2547 12:42 น.
ลอยไปในสายลม
เพื่อนคิดถึงไหม
ยามจากไปใจห่วงหา
เพื่อนรักจักพบพา
เพื่อนอยากมามาพบกัน
เพื่อนจ๋าห่วงกันไหม
เพื่อนใส่ใจในตัวฉัน
เพื่อนเกลอย่อมรักกัน
ร่วมสุขสันต์กันเรื่อยไป
เพื่อนจ๋าจำได้แล้ว
ยามเพื่อนแก้วจากไปไหน
เพื่อนจ๋าจำขึ้นใจ
รักกันไว้ไม่ลืมเลือน
8 กรกฎาคม 2547 12:20 น.
ลอยไปในสายลม
จันทร์เจ้าขาข้าขอพรได้ไหม
ขอให้ใจพี่นั้นอย่าหันเห
ขอให้ใจพี่นั้นอย่ารวนเร
ขอลมเห่กล่อมให้พี่ฝันดี
จันทร์เจ้าขาที่ข้าขอนั้นได้ไหม
นานเพียงใดรอได้ไม่หน่ายหนี
ขอในสิ่งที่ทำได้ไม่รอรี
ขอแค่นี้ให้ได้ไหมโอ้พระจันทร์
7 กรกฎาคม 2547 11:58 น.
ลอยไปในสายลม
เดินขึ้นดอยคล้อยหลังระวังร่วง
เพื่อนเพื่อนห่วงล่วงเลยเคยใช่ไหม
กลัวจะเหนื่อยเมื่อยล้ามาตั้งไกล
เดินไหวไหมเพื่อนคอยถามยามขึ้นดอย
การรับน้องขึ้นดอยในคราวนี้
ดูเหมือนมีความสุขไม่ท้อถอย
สิบสี่โลเดินไปไม่เลื่อนลอย
พอนานหน่อยพักก่อนตลอดทาง
เดินจนถึงพระธาตุดอยสุเทพ
เหมือนได้เสพความสุขยากขัดขวาง
ต่างดีใจเริงรื่นไม่อ้างว้าง
เพื่อนเพื่อนต่างภูมิใจในตัวตน
พอตอนกลับตะกายดอยลงสู่พื้น
ทางเดินลื่นเงียบเหงาเราสับสน
ลงทางลัดเป็นป่าไปทีละคน
รุ่นพี่ล้นช่วยเหลือเกื้อกูลกัน
เมื่อถึงมอก็ดีใจเป็นอย่างมาก
ทนลำบากแต่เช้าก็สุขสันต์
ตื่นตีสามถึงที่หมายสองทุ่มพลัน
นอนทั้งวันวันต่อมาหน้าเซื่องซึม
วันรับน้องขึ้นดอย
3 กรกฎาคม 2547