28 พฤศจิกายน 2552 18:01 น.

หนาวใจ...



ฟ้ายลเห็นว่ากายเรานั้นหนาวหนัก
แต่ไม่พักจะโปรยเย็นกระเซ็นผืน-
พสุธาล้าลมระทมกลืน
เสียงสะอื้นแห่งหัวใจก็ไหลตาม

ยามนอนหนาวไร้เงาเจ้าเป็นเพื่อน
น้ำตาเปื้อนบรรจถรณ์ตอนตีสาม
เกล็ดน้ำค้างก็พร่างพรมถมนิยาม
เหงาลุกลามจนต้องตื่นเพราะฝืนกลัว

มองดูดาวก็เหม่อลอยห้อยระยิบ
ตาปริบปริบขณะยามท่ามฟ้าหลัว
ข่มตาหลับขับตานอนยิ่งหมองมัว
หนาวทาบทั่วทานทน..อนธกาล

ผ้าผืนน้อยรอยขาดมิอาจฝืน
ทนหนาวกลืนแผ่คลุมรุมฟุ้งซ่าน
เข้าสูบขวัญหวั่นหนาวจะยาวนาน
จวบสิ้นกาล..ก็สิ้นใจ..ไปตามกัน

...แบบว่า..ไม่รู้สิ