29 กันยายน 2552 15:22 น.
ลมรำเพย
ค่ำคืนอัน...ชุ่มฝน...อลไอหนาว
น้ำค้างพราว...ราวเกล็ดแก้ว...แวววาวใส
ไร้แสงดาว...เคยพร่างพราว...บนฟ้าไกล
ไร้อุ่นไอ...อบอุ่น...โอบแนบกาย
มีเพียงสาย...ลมพัดแว่ว...ผะแผ่วผิว
ใบไม้ปลิว...ลิ่วว่อน...ไร้จุดหมาย
ดวงใจเหงา...เปล่าเปลี่ยว...ช่างเดียวดาย
ทุกลมหาย...ใจคะนึง...ถึงผู้เดียว
ฟ้าคงแกล้ง...พรากเธอ...ไปจากฉัน
ให้ไกลกัน...จนสุดหล้า...สุดฟ้าเขียว
อย่างไรยัง...อยู่ใต้หล้า...ฟ้าดินเดียว
มิอาจเหลียว...แปรผัน...จากดวงใจ
ขอรักจง...แผ่ไกล...ไปสุดฟ้า
ผืนนภา...จารึกมั่น...มิหวั่นไหว
ให้คนดี...ได้รับรู้...ความในใจ
ส่งรักผ่าน...ฟากฟ้าไกล...ให้ได้เจอ
หน้าส่วนตัว
1441
