19 พฤศจิกายน 2551 01:16 น.
ลมรำเพย
เมื่อมีรักปักจิตสุดคิดถึง
เฝ้าคำนึงคิดฝันใฝ่เสมอ
หากแต่ต้องไกลห่างกันฝันละเมอ
เฝ้าพร่ำเพ้อรำพันหวั่นในใจ
ยิ่งนับวันนับคืนขื่นขมจิต
ยิ่งได้คิดก็ยิ่งรู้เพียงฝันใฝ่
มิมีวันที่จักได้สมฤทัย
ตราบวันใดจักไม่ต้องมีน้ำตา
มิควรเลยที่จักคิดจักใฝ่ฝัน
หรือมีวันได้มอบรักสเน่หา
ลมหายใจกลายเป็นเธอในทุกครา
ทุกเวลาเฝ้าใฝ่ฝันมิเว้นวาย
หากชาตินี้จักมิอาจได้พานพบ
มิอาจลบความรักที่มุ่งหมาย
จักมีเธอตราบฟ้าดินสิ้นมลาย
มิมีคลายรักแท้จริงยิ่งสิ่งใด
ด้วยความรักภักดีตราบดินฟ้า
ตราบเวลาดำรงคงเคลื่อนไหว
ตราบชีวาแดดิ้นสิ้นลงไป
จักไม่มีในวันใดสิ้นรักเธอ
19 พฤศจิกายน 2551 01:13 น.
ลมรำเพย
หมดทุกสิ่งในภพมิอาจพราก
แม้ต้องจากจักจดจำรำลึกถึง
ทุกถ้อยคำความทรงจำจักคำนึง
หัวใจพึงพานพบจบนิรันดร์
อันดวงจันทร์สวยสว่างกระจ่างฟ้า
ไกลสุดตาเกินไขว่คว้าเกินเสกสรรค์
ยากจะเอื้อมโน้มลงมาไว้เคียงกัน
เช่นตัวฉันมิอาจเอื้อมถึงใจเธอ
วันเวลาหมุนเคลื่อนเลื่อนลาลับ
มิย้อนกลับสู่อดีตไปเสมอ
แต่วันนี้หนึ่งดวงใจเป็นของเธอ
มิเลิศเลอแต่จะเป็น..เช่นนี้....ตลอดกาล
19 พฤศจิกายน 2551 01:06 น.
ลมรำเพย
ยามค่ำคืนในห้วงแห่งนิทรา
ดวงดาราในฝันดั่งแดนสรวง
สว่างไสวงามเหนือสิ่งทั้งปวง
เพียงมีเจ้าคู่ควงสุขอุรา...
กี่ร้อยพันคำอักษร
กี่คำกลอนสลักรักเสน่หา
กี่ค่ำคืนผ่านพ้นมิพบพา
มิอาจมาเทียบรักสลักทรวง
หนึ่งดวงใจของฉันอาจดูว่าไม่เท่าไหร่
ถึงแม้ว่ามันไม่ยิ่งใหญ่พอก็เชื่อในรัก
หนึ่งดวงใจดวงเดียวจากฉันขอทำให้เธอรู้จัก
เพียงเธอจะเชื่อเหมือนกันกับฉัน
รักแท้ยังมี...อยู่จริง
19 พฤศจิกายน 2551 01:01 น.
ลมรำเพย
ภาพเธอคอยเตือนใจให้ระลึก
ความรู้สึกอบอุ่นไม่จางหาย
แม้เวลาผ่านไปไม่เคลื่อนคลาย
ยังมุ่งหมายคว้าหัวใจเธอมาครอง
แม้วันนี้จะมีหวังเพียงเลือนราง
คงสักวันฟ้าต้องสางไม่หม่นหมอง
ได้เคียงคู่กับรักแท้ที่ใจปอง
เช่นร้อยกรองบทกวีที่ประพันธ์...
หน้าส่วนตัว
1539
