1 มิถุนายน 2549 22:20 น.
ลมรำเพย
ลมหนาวคราวใดพาใจมืดหม่น
หนึ่งใครสักคนเธอนั้นอยู่แห่งหนใด
หากรักที่มีล่องลอยถึงใจ
ช่วยส่งความนัยเสียงแห่งใจมาให้ชื่นชม
อยู่กับความฝันดั่งนกที่หยุดโผบิน
หมดทางผกผินสิ้นรักแล้วช่างขื่นขม
อยากนอนหลับฝันมิฟื้นให้ใจระทม
หลับตาสิ้นลมหลับฝันไปชั่วนิรันดร์
ลมรำเพยเชยรักแล้วช้ำซ้ำซาก
ฟ้าคงจะพรากรักแท้ให้ไกลสุดฝัน
คอยแล้วคอยเล่าเจ้ารักก็มิมีวัน
ได้พบสบกันเช่นนั้นใช่ไหมเล่าลม
หลับตาคราฝันแล้วล่องลอยไป
สักแห่งหนไหนคอยเจ้ารอวันสุขสม
หากไม่พบขอจบด้วยการสิ้นลม
ให้ดินผันเป็นผ้าห่มหลับฝันไปชั่วกาล...
หน้าส่วนตัว
1012
