3 กรกฎาคม 2548 00:49 น.
ลมรำเพย
น้ำตาริน...ปริ่มใจ...ในดวงจิต
เหตุใดคิด...น้อยใจ...อยู่เสมอ
ยามเมื่อเห็น...ใครใคร...ได้ใกล้เธอ
เฝ้าแต่เพ้อ...เผลอพะวง...หลงแต่คอย
คอยสักวัน...เธอมองเห็น...รักนี้บ้าง
รักล้นเหลือ...มิจืดจาง...มิเดินถอย
จะไม่ยอม...ให้รัก...นั้นเลื่อนลอย
จะไม่ปล่อย...ได้แต่คอย...เสมอไป
ขอเพียงเธอ...ได้รับรู้...รักสักครั้ง
จะไม่หวัง...ได้ความรัก...ตอบกลับไหม
รู้ว่าเจ็บ...แต่มันรัก...สุดดวงใจ
ดีกว่ารัก...ล่องลอยไป...ไม่บอกเธอ
3 กรกฎาคม 2548 00:44 น.
ลมรำเพย
วุ่นวาย...วกเวียน...อยู่ในอก
เหตุเพราะตก...อยู่ใน...ห้วงรักหวาน
ทุกวันผ่าน...ขอเพียง...ได้พบพาน
รักสุดขาน...ไขเอ่ย...เผยความนัย
รักและหลง...ห่วงพะวง...คงในจิต
สุดห้ามคิด...สุดปกปิด...สุดหวั่นไหว
สุดจะรัก...สุดจะห้าม...สุดหัวใจ
ได้เพียงส่ง...ความนัย...ไปกับลม
ทุกทุกวัน...วอนขอ...กับทุกสิ่ง
รักเป็นจริง...มิเลื่อนลอย...คอยขื่นขม
หวังสักวัน...มิต้องส่ง...รักลอยลม
ได้บอกคน...ที่ชื่นชม...ว่ารักกัน
หน้าส่วนตัว
1003
