31 ธันวาคม 2548 21:38 น.
ลมรำเพย
คืนนี้มีเพียงแสงดาวคล้าวเงียบเหงา
ราวกับสายลมเบาเบานอนหลับไหล
น้ำค้างรินสะท้อนดาววาววับไว
ไม้ร่มใหญ่นิ่งงันมิไหวเอน
คืนนี้ช่างเหน็บหนาวและยาวนาน
จันทร์ที่หวานผ่องใสใยไม่เห็น
ลมที่เคยโบกทักทายอย่างที่เป็น
ใยจึงหายเช่นดาวเลือนมิเกลื่อนตา
หรือว่าเป็นเพราะหัวใจที่เงียบเหงา
ไม่มีเราไม่มีรักที่เสาะหา
ไม่มีจันทร์ที่เคยมองกับพี่ยา
ไม่มีดาวดาราที่เคยชม
ตั้งแต่วันที่เราต้องเหินห่าง
ไม่มีทางเห็นจันทร์ที่สวยสม
ไม่มีทางได้รักที่เชยชม
วานวอนลมช่วยส่งรักมาสักที
หวังว่าคนที่อยู่ไกลคนคนนั้น
จะนับวันกลับมายืนที่ตรงนี้
ส่งความรักมากับลมที่หวังดี
ให้จันทร์นี้งามเช่นที่เราเคยมอง
28 ธันวาคม 2548 22:10 น.
ลมรำเพย
หวานใดเล่า จะหวานเท่า ถ้อยคำรัก
อุ่นใดจัก อุ่นเท่า อ้อมอกหนา
หวานละมุน อุ่นดวงใจ ในอุรา
ตาสบตา หวานซึ้ง ถึงในทรวง
ยามพรากไกล ใจหวน ชวนรำลึก
ยามเมื่อนึก ภาพอดีต จิตแหนหวง
ยามรอรัก ชักหวั่น พรั่นจิตดวง
แสนหวนห่วง รอหวนรัก จักหวนมา
เคยแนบชิด พิศใกล้ ดวงหน้าเจ้า
เคยกระเซ้า แนบชิด จิตหวนหา
เคยแนบหนุน นอนตัก พักอุรา
พร่ำวาจา ว่ารักเจ้า สุดหัวใจ
แม้ลมแปร เปลี่ยนทิศ ล่องเวหา
ฟ้าผันพา เมฆจากจร ร่อนถึงไหน
ใจรักนี้ จะไม่มี วันจากไป
อยู่ที่ใจ เจ้าคนดี ฤาจะแปร
หน้าส่วนตัว
1085
