เหตุเกิดที่ชั้น 5

ฤทธิ์ ศรีดวง

ผมได้รับโทรศัพท์แจ้งเหตุด่วนว่าพี่สุชาติ เจ้านายเก่าผู้มีบุญคุณอย่างเหลือล้นของผมป่วยหนัก ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล    เทพเวช ผมรีบลางานและขับรถไปตลอดคืน ผมรู้ว่าแกคงมีเรื่องสำคัญถึงให้คนโทรหาผม เพราะทุกครั้งที่แกเข้าโรงพยาบาลไม่ว่าหนักแค่ไหนแกไม่เคยบอกให้ผมรู้ จะรู้ก็ตอนแกหายแล้ว แกไม่ชอบรบกวนใคร  
ถึงแม้ว่าผมจะลาออกจากบริษัทแกแล้ว ผมก็ยังติดต่อกับแกอยู่เรื่อยๆ  ปีนี้แกอายุ 54  อะไรๆแกก็ดีหมดยกเว้นเรื่องเดียวคือแกชอบดื่มเหล้า ดื่มจัดมาก อย่าว่าแต่ให้ผมเตือนแกเลยขนาดหมอเตือนแกหลายครั้งแล้ว แต่แกก็กลับไปกินเหมือนเดิม 
  เมื่อก่อนตอนที่ผมเข้ากรุงเทพใหม่ๆ มาสมัครงานอยู่กับแก แกเห็นว่าผมไม่มีเงินก็เลยให้ไปนอนที่ห้องแก แกอยู่คนเดียวลูกเมียไม่มี ตอนแรกตั้งใจจะอยู่แค่ 2 เดือน พอได้เงินเดือนแล้วจะไปหาที่อยู่ใหม่ แต่อยู่ไปนานๆแล้วรู้สึกชอบแก แกเหมือนญาติผู้ใหญ่ แกเองก็เอ็นดูผมเหมือนลูกหลาน ก็เลยอยู่กับแกมาเกือบ 7 ปี เงินเดือนแกไม่เคยฝากธนาคาร เหลือจากกินเหล้าแกก็ใส่ตู้เซฟของแกไว้ ปีที่แล้วพ่อผมเสีย ผมเลยต้องลาออกไปช่วยงานที่บ้าน แกให้กุญแจผมไว้ดอกหนึ่ง เผื่อขึ้นกรุงเทพจะได้มานอนเล่นห้องแกได้   
  ผมมาถึงโรงพยาบาลเกือบตี 2 หมดเวลาเยี่ยมแล้ว ผมเลี้ยวรถกลับขับออกมาสักพักก็ถึง แม้นศรีคอนโด  ผมจอดรถใต้คอนโด แล้วเดินมาที่หน้าลิฟท์ มองหาลุงทวีคนดูแลคอนโด ผมสนิทกับแกมาก ตั้งใจจะหวัดดีแกหน่อย แต่ไม่เจอ ผมกดลิฟท์ขึ้นไปที่ชั้น 7 ห้อง 704 ที่ที่ผมจะเข้าไปนอนพักเพราะเพลียจากการขับรถมาหลายชั่วโมง 
ปีเดียวที่ผมจากที่นี่ไป รู้สึกว่าที่นี่ดูแปลกๆ เงียบเหมือนตึกร้าง 
ลิฟท์จอดที่ชั้น 5 คงมีใครกดเรียก ประตูลิฟท์เปิดออก ชั้น 5 ค่อนข้างมืด มีเพียงแสงไฟทางเดินไม่กี่ดวงเท่านั้นที่เปิดอยู่  ไม่มีใครเข้ามาในลิฟท์ ผมกดปุ่มปิดประตู แต่มันไม่ยอมปิด คงมีใครแกล้งแน่ ผมชะโงกหน้าออกไปดู ไม่เห็นใคร กดปุ่มอีกครั้ง กดย้ำๆ ประตูยังไม่ยอมปิด ใครแกล้งวะ? ผมชักฉุนเดินออกมาดูนอกลิฟท์ ไม่เห็นมีใคร ผมจะก้าวกลับเข้าในลิฟท์ ประตูดันปิดซะแล้ว ผมกดปุ่มที่หน้าลิฟท์ ไฟไม่ติด พระเจ้า! ผมถูกมันทิ้ง
ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆลอยมาไกลๆ คงมาจากทีวี ผมคิดเช่นนั้น  
ทางเดินของคอนโดที่นี่ก็เหมือนทั่วๆไป คือมีทางเดินตรงกลางและมีห้องสองข้าง มีบันไดหนีไฟ 2 จุดหัวท้ายทางเดิน แสงไฟที่เปิดไม่กี่ดวง ทำให้เห็นทางแค่สลัวๆเท่านั้น ผมเดินมาที่บันไดหลังลิฟท์ อ้าวบันไดถูกตีไม้ปิดทับหมด ออกไม่ได้ งั้นเหลืออีกทางเดียวคือบันไดหนีไฟที่ปลายสุดทางเดินโน่น 
ผมเดินไปตามทาง เอ..ทำไมมันเงียบจัง หรือทุกห้องนอนกันหมดแล้ว คงใช่เพราะนี่เกือบตีสามแล้ว 
เพียงแค่ผมเดินผ่านห้องแรก ก็มีคนมาสะกิดที่ไหล่ ผมหันกลับไปไม่เห็นมีใคร สงสัยจิ้งจกตกใส่กระมังช่างมันเถอะ แต่ทำไมรู้สึกเย็นสันหลังก็ไม่รู้ ยังไม่ทันไรก็มีคนมาคว้าแขนผมไว้ ใครวะ? ผมหันกลับดู ไม่มีใครเลย ตอนนี้ผมกลัวจนขยับขาไม่ได้ ขนลุกทั้งตัว ไม่มีแรงเดินต่อ ผมพยายามมองหาที่พึ่ง แล้วผมก็เห็นแสงไฟลอดมาจากประตูห้อง 504 ได้ยินเสียงคนคุยกันข้างใน นี่ไงที่พึ่งของผม ผมเห็นเงาไหวๆอยู่ข้างใน จึงตัดสินใจเคาะประตู 
ประตูเปิดออก ในห้องมืดสนิท ไม่มีสียงคนคุยกัน ไม่มีแสงไฟ ขนมันลุกซู่ขึ้นมาอีก ผมถอยหลังออกมาแล้ววิ่งสุดแรงไปที่ปลายทางเดิน มีเสียงหัวเราะเบาๆไล่หลังมา หูผมไม่ฝาดแน่ และไม่ใช่เสียงจากทีวีแน่นอน 
ผมวิ่งมาถึงสุดทางเดิน ผลักประตูออกไป รู้สึกเหมือนมีคนสวนเข้ามาจนไหล่ชนกัน ผมไม่สนแล้ว วิ่งขึ้นไปที่ชั้น 7 ราวกับเหาะได้ 
ผมยืนหอบอยู่หน้าประตูชั้น 7 ประตูหนีไฟจะเปิดเข้าในอาคารจากบันไดไม่ได้ แต่จะเปิดจากอาคารออกมาที่บันไดได้  ผมทุบประตู หวังจะให้มีคนมาเปิดประตูให้ ได้ผลประตูเปิดออก
อ้าว! คุณฤทธิ์ ทำไมมาเข้าทางนี้ ลุงทวีนั่นเอง ขอบคุณสวรรค์ผมรอดตายแล้ว
ผมก้าวเข้าไปในชั้น 7 แล้วรีบปิดประตู  หลังพิงผนังตัวสั่นจนคุมไม่ได้  
ลุงทวีจ้องหน้าผม
ไปชั้น 5 มาใช่ไหม
ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่พยักหน้า
ลิฟท์...ลิฟท์มันจอดชั้น 5 ผมนึกว่ามีคนเรียก..เลยออกไปดู..แล้วลิฟท์มันก็ไป...แล้ว..แล้ว.. เสียงผมสั่นเกินไปจนพูดไม่ได้
คุณกำลังช็อค หายใจเข้าลึกๆ ช้าๆ ......เอ้า..อย่างนั้นแหละ
ผมค่อยๆ รู้สึกดีขึ้น แสงไฟทางเดินชั้นนี้สว่างจนดูปลอดภัย ลุงทวีพาผมไปส่งที่ห้องพัก
มันมีคดีฆ่ากันตายที่ชั้น 5 เมื่อสามเดือนที่แล้ว ผีดุมาก จนคนย้ายหนีไปเกือบหมด โดยเฉพาะชั้น 5 ไม่มีใครกล้าอยู่ ผมเลยต้องปิดพื้นที่ ไม่ให้ใครเข้าออก สังเกตไหมว่าที่นี่เงียบมากไม่คึกคักเหมือนสมัยที่คุณอยู่ ไอ้คนที่ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นชั้น 5 พอกดลิฟท์ทีไร มันจะไปเปิดชั้น 5 ทุกที ผมก็ให้เจ้าหน้าที่ของลิฟท์เข้ามาตั้งระบบใหม่ไม่ให้มันเปิดที่ชั้น 5 แต่ก็ยังไม่วาย
ผมได้แค่รับฟัง ไม่อยากรู้อะไรอีกแล้ว ผมไขกุญแจเข้าไปในห้อง เปิดไฟ พอเห็นเตียงเท่านั้น ผมทิ้งตัวลงแล้วสติก็ดับวูบ

ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนแสงส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ในห้องยังเย็นฉ่ำไปด้วยแอร์ที่ลุงทวีคงเปิดให้เมื่อคืน ดูนาฬิกา..เฮ้ย! ตายแล้ว..บ่ายโมง ผมหายง่วงลุกขึ้นไปอาบน้ำ ลืมเรื่องเมื่อคืนเสียสนิท
ผมถึงโรงพยาบาลเกือบบ่ายสอง ไปถามรายชื่อคนไข้ที่เคาน์เตอร์ ว่าพี่ชาติอยู่ห้องไหน ขณะเจ้าหน้าที่กำลังค้นหาในคอมพิวเตอร์ ผมก็เห็นชื่อแกที่ไวท์บอร์ดหลังเคาน์เตอร์ ที่จะใส่ชื่อผู้ป่วยที่เข้าใหม่ 3 วันล่าสุด 
..สุชาติ จันผา..อายุรกรรม 502..
ผมรีบเดินไปที่ลิฟท์กดขึ้นไปชั้น 5  
ประตูลิฟท์เปิดออก ผมเปิดประตูเข้าไปที่ห้อง 502 เป็นห้องพิเศษรวม ไม่ทันจะถามอะไรกับพยาบาล ก็เห็นพี่ชาติกวักมือเรียกไหวๆ 
ฤทธิ์..ทางนี้
ผมเดินไปที่เตียงสุดท้ายยกมือไหว้แก ใบหน้าแกดูซีดอิดโรยมาก ผอมจนเหลือแต่กระดูก ผมเห็นแล้วแทบจะร้องไห้
พี่เป็นไงบ้างครับ
แกขยับตัวพยายามนั่ง ผมต้องเข้าประคอง แกคอยระวังสายน้ำเกลือที่แขน
สงสัยครั้งนี้รอดยาก
ไม่จริงมั้ง พี่ชาติก็พูดยังงี้ทุกทีตอนเข้าโรงพยาบาล เดี๋ยวก็ออกไปไปเดินปร๋อ ผมพยายามฝืนยิ้ม ทั้งที่จิตใต้สำนึกมันบอกให้ผมทำใจไว้
ไอ้ฤทธิ์ เอ็งไม่ต้องแกล้งพูด ข้ารู้ตัวดี แกอ่านผมออกเหมือนทุกครั้ง 
น้ำเสียงนั้นแหบพร่าจนแทบจับความไม่ได้
 ที่เรียกเอ็งมาก็เพราะมีเรื่องให้ช่วย
มีอะไรพี่ บอกมาได้เลย
อยากให้เอ็งไปที่ห้อง ไปเปิดเซฟ เอาเงินทั้งหมดออกไปทำบุญ ซื้อผ้าไตรจีวร 9 ชุด พระพุทธรูปหน้าตักกว้าง 5 นิ้ว 9 องค์ จับคู่กับผ้าไตร แล้วเอาไปถวายพระ ส่วนเงินที่เหลือให้ทำสังฆทานและวิหารทานทั้งหมด แล้วอุทิศส่วนบุญให้ข้า แค่นี้แหละ รีบไปได้แล้วเวลามีน้อย
แกยื่นกระดาษเล็กๆเขียนรหัสเซฟให้ผม แล้วแกก็หลับตา ผมเห็นแกยิ้มเป็นยิ้มที่เต็มไปด้วยความปิติสุข ใบหน้าแกดูสดใสเปล่งปลั่ง ไม่เหมือนที่เห็นก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที แกคงอิ่มบุญ ผมเองก็รู้สึกไม่ต่างจากแก ความกังวลห่วงแกไม่มีแล้วรู้สึกได้ว่าแกได้ไปในที่ที่มีแต่ความสุข
ผมเดินออกจากห้อง พยาบาลมองผมแปลกๆ 
ลงลิฟท์ไปที่โถงทางเข้า พอออกจากลิฟท์กำลังจะเดินไปที่จอดรถก็มีเสียงผู้หญิงเรียก
คุณคะ
ผมหันไปหา ประชาสัมพันธ์คนนั้นนั่นเอง ผมเดินเข้าไปหาเธอ
มีอะไรครับ
ดิฉันแจ้งคุณไม่ทัน ตอนที่คุณให้หาชื่อผู้ป่วย คุณสุชาติ จันผา คือแกเสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้า
ไม่จริงมั้งครับก็ผมเพิ่งคุยกับแกเมื่อกี้นี่เอง 
ค่ะ..ดิฉันเพิ่งคุยกับพยาบาลที่แผนก เขาบอกว่าคุณยืนคุยอยู่กับเตียง ผมขนลุกซู่ นึกถึงหน้าพยาบาลสองคนที่มองผมแปลกๆ ผมเหลือบมองที่ไวท์บอร์ดด้านหลังเคาน์เตอร์ ไม่มีชื่อพี่ชาติแล้ว
ผมเห็นชื่อพี่ชาติที่บอร์ดด้านหลังก็เลยขึ้นไปเอง
เจ้าหน้าที่ทำหน้างงๆ
ดิฉันลบชื่อคุณสุชาติออกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่คะ อีกแล้วหรือนี่
แล้วตอนนี้ศพอยู่ที่ไหนครับ
มีญาติมารับไปแล้วเมื่อวาน เห็นว่าเอากลับไปที่พิจิตร
 
ผมขอบคุณเจ้าหน้าที่แล้วเดินออกมา ล้วงมือลงไปในกระเป๋าม้วนกระดาษเลขเซฟยังอยู่ 
แม้จะถูกผีหลอก 2 ครั้งซ้อน แต่ครั้งนี้รู้สึกเป็นสุข ไม่สยองเหมือนเมื่อคืน
ผมกลับไปไขตู้เซฟ ได้เงินมามากพอควร ผมไม่ได้นับ แต่น่าจะเป็นหลักแสน แล้วก็ได้ดำเนินการตามประสงค์ของแกทุกประการ
ผมรู้สึกอิ่มบุญไปกับแก ป่านนี้แกคงอยู่บนสวรรค์แล้ว
เกือบ 6 โมงเย็นแล้ว ผมแวะซื้อมะม่วงกวนในซูเปอร์มาร์เก็ต ไปฝากลุงทวีที่คอนโด เห็นแกชอบทาน ว่าจะไปลาแกแล้วจะไปร่วมงานศพพี่ชาติที่พิจิตร 
ผมจอดรถที่หน้าคอนโดแล้วเดินมาที่ห้องนิติบุคคล เห็นเจ้าหน้าที่หน้าใหม่อยู่ข้างใน 
น้องๆ เห็นลุงทวีไหม
ลุงทวีไหน ไอ้เด็กใหม่นี่ไม่รู้จักผู้อาวุโส
ก็ลุงทวีที่ดูแลคอนโดนี่ไง ผมชักฉุน
อ๋อ..ลุงทวี..แกถูกยิงตายตั้งแต่สามเดือนที่แล้วตอนไปห้ามคนทะเลาะกันที่ชั้น 5