คนบอกทาง

ฤทธิ์ ศรีดวง

คืนนี้ตาต้องกลับมาโรงพยาบาลอีกครั้ง เพื่อเยี่ยมเพื่อนที่ป่วยหนักของแก แม้จะยังหัวค่ำ และยังไม่หมดเวลาเยี่ยมผู้ป่วย แต่แกกลับรู้สึกว่าถึงความเงียบและวังเวงอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เสียวสันหลังทุกครั้งที่กิ่งไม้ครูดหลังคา 

  โถงโรงพยาบาล ที่ว่างเปล่า โคมไฟเพดานแกว่งตามแรงลม เสียงดังออดแอด ฝาผนังเป็นไม้ สีถลอกเกือบหมด บ่งบอกถึงความเก่าได้เป็นอย่างดี พยาบาลเวรนั่งอยู่คนเดียวตรงนั้น สีหน้าเหมือนเพิ่งทะเลาะกับสามีมา ตาจึงไม่กล้าเดินไปถาม  บางทีแกคงต้องถามจากคนอื่น 

 ตามายืนมองป้ายบอกทางไป ตึกอายุรกรรม ลูกศรชี้ทางที่แกจะต้องเดินเข้าไป มันเป็นทางเดินเชื่อมตึก ที่มีเห็นทั่วไปตามโรงพยาบาลของรัฐ เนื่องจากความไม่มีผังของโรงพยาบาล มีงบทีก็สร้างกันที ตึกจึงดูสะเปะสะปะไปหมด ต้องอาศัยทางเชื่อมนี่แหละช่วยให้อาคารต่อเนื่องกัน แต่ทางเชื่อมของที่นี่ช่างดูมืดเสียนี่กระไร หลอดไฟฟลูออเรสเซนท์ มีติดเพดานอยู่ไม่กี่ดวง บางดวงก็ไม่ติด บางดวงก็กะพริบ  แกเหลือบเห็นพยาบาลคนหนึ่งเข็นรถเข็นเลี้ยวออกมา ความดีใจทำให้แกรีบเดินตามหลังไปทันที อย่างน้อยก็มีเพื่อนล่ะวะ แกคิด

  แกเดินตามไปอย่างช้าๆทิ้งระยะพอควรไม่อยากให้เธอรู้ว่าแกเดินตามอยู่ เสียงล้อรถเข็นดังก๊อกแกรกได้ยินชัดเจน แกรู้สึกอบอุ่นขึ้น  

 ตึกด้านหน้าฝั่งขวาเป็นตึกศัลยกรรมชาย แกจำได้ว่าหลายปีก่อนเคยมานอนพักที่นี่ ตอนนั้นยังเป็นหนุ่มขาลุยอยู่ แต่ถูกยายเอาขวดเหล้าฟาดกบาล  เย็บเกือบสามสิบเข็ม แต่แกก็ยังไม่เลิกเหล้ายังแอบกินบ่อยๆ ตอนยายไม่อยู่
 จำได้ว่าเคยรู้จักเพื่อนคนหนึ่งที่นี่ ชื่อแก้ว เป็นคนเงียบๆ ผอมจนตาลึก หน้าซีด ตัวสูง ขาขาดข้างหนึ่งจากอุบัติเหตุ แกไม่เชื่อด้วยซ้ำว่านายแก้วจะเสียชีวิตหลังจากที่แกออกจากโรงพยาบาล มีคนบอกว่า เกิดจากแผลติดเชื้อ

 ตากำลังจะเดินผ่านตึกศัลย์ แกมองเห็นใครคนหนึ่งยืนที่โคนเสาทางเดินก่อนเข้าตึก ร่างผอมสูงนั้นดูเฉย ก้มหน้านิ่ง 
ยิ่งตาเดินเข้ามาใกล้ จึงเห็นว่าชายผู้นั้นมีขาข้างเดียว แก้มตอบ ตาลึกจนมองไม่เห็นดวงตา แกขนลุกซู่....
นายแก้ว เสียแกพึมพำในคอ   เหมือนร่างนั้นจะได้ยิน เงยหน้าขึ้นช้าๆ . ตาก้มหน้าเร่งฝีเท้าตามพยาบาล
หมอ..หมอ เห็นคนข้างเสาตะกี้หรือเปล่า ตาปากคอสั่น 
พยาบาลหันมามองตามมือที่ตาชี้ 
ไหนลุง ไม่เห็นมีอะไร ตามองตาม ไม่มีร่างนั้นแล้วจริงๆ เราคงตาฝาดไปเอง ตาคิดปลอบตัวเอง
ลุงจะไปไหนเหรอ เห็นตามหนูมาตั้งนานแล้ว พยาบาลถามขึ้น ตาหน้าเจื่อน
ปะ..ไปตึกอายุรกรรม ไปเยี่ยมเพื่อนสักหน่อยได้ข่าวว่าป่วยหนัก
โน่น ตึกหลังสุดท้าย เดินผ่านตึกที่เห็นข้างหน้าอีกหลังเดียวก็ถึงแล้ว ตามองตามมือพยาบาล เห็นตึกเล็กๆอยู่หลังหนึ่ง เกือบติดรั้วโรงพยาบาล 
ขอบคุณ หมอมากครับ
เดินตามหนูไปก็ได้ หนูจะไปตึกข้างๆ ตาใจชื้นขึ้นอีกโข
หมออยู่เวรดึกหรือครับ
ค่ะ อยู่ดึกมานานแล้ว ยังไม่ได้เปลี่ยนเวรซะที หมอใหญ่บอกว่า ให้ทนไปก่อน ตอนนี้คนน้อย

 ทั้งคู่เดินคุยกันมาจนกระทั่งถึงที่หมาย 
ถึงแล้ว ลุงเดินต่อไปอีกนิดนะคะ เธอพูดจบก็เข็นรถต่อไปอีกนิดจนหายไปในความมืดเดี๋ยวก่อนหมอ ถามอะไรหน่อย .. ตานึกอะไรขึ้นมาได้ พยายามวิ่งตามพยาบาล ..โครม.. แกชนเข้ากับรั้ว  คุณพระช่วย ทางตัน  แล้วพยาบาลหายไปไหน  นี่แกคุยกับผีมาตลอดทางเลยหรือ เท้าเหมือนจะเร็วกว่าความคิด มันพาตาวิ่งอย่างลืมสังขารมาที่ตึกอายุรกรรม มาหยุดยืนหน้าห้อง

 เสียงร้องไห้เบาๆ จากด้านในทำให้แกเปิดประตูเข้าไป เห็นคนคุ้นเคยสองสามคนอยู่ในนั้น เพื่อนแกเป็นอะไรไปแล้วหรือนี่
 ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วให้เลิกกินเหล้า..ไม่งั้นแกคงไม่ตับแข็งตายอย่างนี้หรอก เสียงตัดพ้อปนสะอื้นของยายข้างศพ ดังพอที่ตาจะได้ยินความฉงนของตาหมดไปทันทีเมื่อมาหยุดยืนใกล้พอที่จะเห็นหน้าผู้ตายพระเจ้าช่วย!  ตาถึงกับผงะต่อภาพเบื้องหน้า..เมื่อมองเห็นศพที่นอนอยู่ตรงนั้น.ตัวแกเอง!..