โสเภณี

ฤทธิ์ ศรีดวง

๑.เธอยังนั่งชันเข่าบนเก้าอี้
ควันบุหรี่รสกร่อยยังลอยคว้าง
ลิปสติกแห้งผากบนปากบาง
ฤๅอำพรางอดีตอันซีดเจือ
ร่างชายหนุ่มวัยอ่อนยังนอนหลับ
ในห้องที่ประดับด้วยไฟเรื่อ
จบเพลงกามกระสันบนหนั่นเนื้อ
ท่ามกลิ่นเหงื่อกลั้วเกลือกด้วยเมือกกาม

๒.แสงยามสายฉายส่องสู่ห้องหม่น
ริมถนนจีวรเหลืองอร่าม
สงฆ์ผู้น่าเคารพสงบงาม
ท่านก้าวข้ามกองทุกข์แล้วหรือไร

๓.แม่คงตื่นก่อนไก่เตรียมใส่บาตร
คงถือถาดใบน้อยไม่ค่อยไหว
ลูกเคยช่วยหุงข้าวจุดเตาไฟ
เธอจากไปนานจนคนลืมเลือน
ลืมเด็กหญิงคอซองชั้น ม.สาม
ผู้หนีตามชายหนุ่มในกลุ่มเพื่อน
เด็กที่ไม่แยแสคำแม่เตือน
เด็กที่เปื้อนเปรอะคราบแห่งราคี
เพราะยังเยาว์อ่อนไหวและไร้หลัก
มีความรักแรกคล้ายไอบุหรี่
หลงควันขาวว่าคือมุกมณี
เพียงนาทีก็สลายลงหายวับ
รู้ตัวว่าถลำก็ร่ำไห้
เวลาไม่มีวันจะหวนกลับ
เมื่อโลกใบน้อยน้อยเธอย่อยยับ
เหลือประทับรอยบาปเป็นภาพจำ.


๔.เธอกระดิกบุหรี่เคาะขี้เถ้า
ควันสีเทาก้นหอยกลับลอยต่ำ
คลี่เศษแบงค์ค่าเกมแห่งกามกรำ
คงพอนำส่งบ้านให้มารดา
เป็นสิ่งดีสิ่งเดียวที่ทำได้
ที่ทำให้ชีพนี้พอมีค่า
กตัญญูต่อผู้ควรบูชา
จากเคยศรัทธาในยาพิษ

๕.ลิปสติกสีแจ่มถูกแต้มใหม่
ล้างคราบใคร่คาวเขรอะที่เปรอะติด
ยิ้มเถิดให้ฟ้าดวงอาทิตย์
เพราะชีวิตยังต้องดำเนินไป

๑๒ มีนาคม ๒๕๕๕