ใจหาย

ฤทธิ์ ศรีดวง

ในห้องมืดมิดมัวเขม่า
ข้าพเจ้าซีดเผือดไร้เลือดฝาด
จ้องดูกระถางธูปกับรูปวาด
เงาประหลาดเคลื่อนไหวอยู่ไปมา

รูปนั้นจ้องตาข้าพเจ้า
หน้าเสาตกน้ำมันคร่ำคร่า
แสงจันทร์ทะลุรูหลังคา
ฉายทาบดวงหน้าถมึงตึง

หัวใจของข้าอยู่ตาตุ่ม
แล้วปุ่มประสาทก็ขาดผึง
ลมพัดหน้าต่างปิดดัง..ปึง
ข้าตกตะลึงยืนตาค้าง!..

กลิ่นน้ำอบไทยปนไอธูป
ลอยวูบมาจากซากกระถาง
รูปหลุดตะขอที่งอง้าง
ร่วงผ่างแตกยับอยู่กับเท้า

กระจกภาพแตก..แต่ทว่า
ภาพยังจ้องตาข้าพเจ้า
ขนหัวลุกชันตัวสั่นเทา
คลานเข่าช้าช้าหลับตาปี๋

เข้าห้องข้างข้างแล้วขังล็อค
นั่งช็อคชันเข่าบนเก้าอี้
หวีดเสียงกรีดร้องในราตรี
ฮูกตีปีกพรั่บขยับบิน

ข้าไยหลงอยู่ในบ้านร้าง..?
หลงทางเหมือนอกนกขมิ้น
กรีดเสียงเรียกใครไม่ได้ยิน
พลัดถิ่นดั่งสัมภเวสี   

ซีดแสงส่องพื้นในคืนเหงา
เห็นทางรอยเท้าจากเก้าอี้
รอยเท่ารอยเท้าข้าพอดี
บัดนี้ข้าจึงเพิ่งเข้าใจ

ข้าตามรอยเท้ากระทั่งหยุด
รอยสุดสิ้นตรงหน้าต่างไม้
เห็นบ้านตรงข้ามยังตามไฟ
โน่นใครนั่งนิ่งบนชิงช้า

ข้ายืนจ้องเขาอย่างเหงาหงอย
เขาค่อยค่อยหันมามองข้า
ทันทีที่เขาสบสายตา
เขาร้องลั่นว่าแม่จ๋า..ผี

๑๓ มิถุนายน ๒๕๕๓