17 เมษายน 2552 22:56 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
ข้าแลดูคูนาในหน้าแล้ง
น้ำหดแห้งเหือดจนถึงก้นบ่อ
เคยลึกลุ่มชุ่มฉ่ำถึงลำคอ
เหลือแต่ตอไม้ล้มที่จมเลน
ข้าคลุกโคลนข้นคลั่กถึงครึ่งแข้ง
ปลาตีแปลงผลุบโผนใต้โคลนเหม็น
พอลองคลำโคลนลึกรู้สึกเย็น
ถกเขมรลงร่องอย่างว่องไว
แล้วขุดดินขึ้นปั้นเป็นคันโคก
หลังร้อนโชกชุ่มเหงื่อเหมือนเนื้อไหม้
ฟ้าสีแสดแดดเผาดังเตาไฟ
ต้องอาศัยต้นส้มเป็นร่มบัง
โพงอันเก่าข้าติดมาวิดบ่อ
เห็นปลาหมอผุดดำในน้ำขัง
วิดจนขอดข้าเลอะดินเกรอะกรัง
หมดแรงนั่งลงหอบที่ขอบดิน
ตระเตรียมถังใบใหญ่แล้วใส่น้ำ
แผ่นไม้คว่ำทำฝากั้นปลาดิ้น
เพื่อขังปลาจากตมรอต้มกิน
ยิ่งได้ยินเสียงปลายิ่งสาใจ
ข้าจับปลาใส่ถังได้ตั้งแยะ
แหวกเลนแฉะข้างขาได้ปลาไหล
ปลาช่อนหลบกบดานถ้านานไป
จะหัวใหญ่ตัวผอมและย่อมลง
เหลือบเห็นน้ำไหวไหวอยู่ใต้หญ้า
นึกว่าปลาเปิดดูกระโดดหยง
เป็นงูปลาข้าเห็นขดเป็นวง
ต้องปีนพงหญ้ากลับโดยฉับพลัน
แบกถังเพลินเดินผ่านสะพานไม้
ริมคลองใสน้ำปริ่มแม้คิมหันต์
วางถังไว้ใกล้เคียงจะเที่ยงวัน
เลยถลันเล่นน้ำในลำคลอง
ล้างคราบไคลโคลนคล้ำกระดำด่าง
เสียงเรือหางอึกทึกดังกึกก้อง
ใบพัดตีน้ำกระจายเป็นพรายฟอง
สาดละอองเอ่อล้นถึงบนดิน
ข้าดำว่ายหลายเที่ยวจนเปรี้ยวปาก
พลอยนึกอยากปลาทอดยอดกระถิน
จะแกงส้มต้มข่าสุราริน
ใส่ขมิ้นนิดหน่อยอร่อยดี
ปลาดิ้นรนชนถังเมื่อฟังข้า
เปิดดูปลาผอมแห้งไร้แรงหนี
รอไฟฟอนร้อนฉ่าคร่าชีวี
แล้วอย่างนี้จะย่างได้อย่างไร
ข้าเทถังขังปลาที่ท่าน้ำ
มันโผดำผุดเล่นน้ำเย็นใส
มันแหวกว่ายรายรอบมาขอบใจ
เอ็งรู้ไหมสุขข้ามากกว่าเอ็ง
๑๗ เมษายน ๒๕๕๒
3 เมษายน 2552 22:34 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
มองดูเถิดรูปถ่ายของชายเฒ่า
ดวงตาเขาแห้งผากและยากไร้
ยังคอยคนสำคัญที่บันได
ลูกผู้ไม่เคยแม้จดหมายมา
หากเธอพ่ายคล้ายกับชีพดับวูบ
โปรดมองรูปเขาบ้างที่ข้างฝา
ทุกริ้วเอ็นเส้นรอยที่โรยรา
นั้นเคยกล้าฝ่าข้ามทุกความท้อ
หรือเห็นเป็นหัวเก่าไม่เอาไหน
เธอจึงไม่เชื่อถือสองมือพ่อ
กับหลังแกร่งที่โก่งจนโค้งงอ
กับรอยต่อความต่างระหว่างวัย
คำว่าขอไม่เคยแม้เอ่ยปาก
เธอต่างหากกี่ขอเขาก็ให้
แต่วันนี้เขาอยากขอจากใจ
ขอให้ลูกปลอดภัยและได้ดี
เธออาจลืมไออุ่นจากอ้อมอก
คราสะทกหนาวสั่นจนขวัญหนี
พวกริ้นไรใจดำมาย่ำยี
พ่อจะตีให้ตายด้วยไม้เรียว
นกเอ๋ยนกขมิ้นบินเลยหลง
พอค่ำลงป่าเขาคงเปล่าเปลี่ยว
หากลูกนกวกวนอยู่ตนเดียว
โปรดจงเลี้ยวมาหลับลงกับรัง
หรือเพลงเห่เหว่ว้าแก้วตาเอ๋ย
จะช้าเชยเสียจนสิ้นมนต์ขลัง
เหมือนมือพ่อกำยำมีกำลัง
กลับผุพังเหี่ยวห่อทุกข้อเอ็น
พ่อใช่คนสำคัญเหมือนวันเก่า
แค่ตาเฒ่าตามัวและตัวเหม็น
จะสำคัญหรือไม่ใช่ประเด็น
เพราะลูกเป็นคนสำคัญในวันนี้
หากเห็นเขาโสมมน่าสมเพช
เพียงเงินเศษยื่นหยิบอย่างริบหรี่
เพียวข้าวเย็นเหม็นอับสักทัพพี
เขาคงดีใจดั่งลูกยังรัก..
๒ เมษายน ๒๕๕๒
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฤทธิ์ ศรีดวง
หน้าส่วนตัว
4193
