26 มิถุนายน 2550 17:57 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
ยายทรุดลงนั่งยองแล้วร้องไห้
ยกมือไหว้พระองค์ที่ตรงหน้า
ท่านจับมือยายไว้อย่างเมตตา
เหมือนรู้จักกันมานานแสนนาน
ยายเคยไหว้รูปท่านที่ข้างฝา
แล้วบอกว่าจะมีปาฏิหาริย์
มาขับไล่ดินแล้งแห้งเป็นดาน
ต่อให้รอชั่วกาลก็จะรอ
แล้วเครื่องบินโปรยสารเต็มน่านฟ้า
แล้วฝนก็ตกมาจนเต็มบ่อ
แล้วจะไม่ให้ใครน้ำตาคลอ
เมื่อพ่อของแผ่นดินได้ยินเรา
กะลาเคยใส่น้ำให้ท่านดื่ม
ยายปลาบปลื้มตั้งไว้ไหว้ตอนเช้า
บางครั้งน้ำตารื้นสะอื้นเบา
ยืนเกาะเสามองนาดูกล้ารวง
ปลาและน้ำเต็มบ่อพ่อขุดให้
ลืมตาอ้าปากได้เพราะในหลวง
เมล็ดส้มท่านทำหล่นให้ผลพวง
ยายแสนรักและหวงดังดวงใจ
ความทรงจำครั้งหนึ่งยังซึ้งซาบ
เมื่อมองภาพเก่าพร่าที่ฝาไม้
ความตื้นตันดันขึ้นจากข้างใน
น้ำตาไหลกราบพระองค์...ทรงพระเจริญ
21 มิถุนายน 2550 22:26 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
ชมพูพันธุ์ทิพย์ผลัดดอกลงพื้น
ฉันยืนบนเนินที่เก่า
ฟ้ายามเย็นเงียบเหงา
ลมเคล้าคลอหญ้าอาวรณ์
ประตูห้องทุกห้องปิดตาย
ฝุ่นทรายถมทับจับเป็นก้อน
สองข้างทางว่างไร้ใครสัญจร
นกขมิ้นจากคอนแต่อ่อนเยาว์
ใบไม้ห่อกายเกลือกกลิ้ง
ที่นี่ถูกทอดทิ้งว่างเปล่า
กลับมาเก็บความรู้สึกของเรา
ครั้งก่อนเก่าเราเคยพบกัน
อาทิตย์อัสดงโค้งขอบฟ้า
ลืมวันเวลาอันแสนสั้น
พบกันเพื่อจะจากกัน
เธอและฉันไม่อาจฝืนชะตา
ชมพูพันธุ์ทิพย์ผลัดดอกลงพื้น
ฉันมายืนหลังห้องปีห้า
เพียงเพื่อกล่าวคำอำลา
ว่าจะไม่กลับมาตลอดไป
........................................
แต่งเมื่อ ปี๒๕๓๕
5 มิถุนายน 2550 18:56 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
จากป่าสูงฝูงสัตว์สงัดเสียง
ถึงแผ่วเพียงเพลงไหวของใบข้าว
สิ้นสายฝนหล่นร่วงจากดวงดาว
ฤดูหนาวเหมันต์จึงหันมา
ฟางเคยนุ่มชุ่มชื้นจนพื้นโชก
พฤกษ์ไพรโศกละห้อยแต่คอยหา
ด้วยสายฝนเย็นฉ่ำจะอำลา
ลมหนาวมาเมื่อไรก็ใบโรย
จึงร้องไห้ครวญคร่ำเป็นน้ำค้าง
ช่างอ้างว้างปวดแปลบจนแหบโหย
รินจากใบลอยล่องละอองโปรย
เหมันต์โชยร่ำร่ำจะย่ำยี
อรุณเอ๋ยเผยซีกของอีกเช้า
บนภูเขาหนาวจัดแล้วบัดนี้
ยิ่งเย็นเยือกช้าช้าทุกนาที
วนาลีลมพัดก็ผลัดใบ
น้ำค้างแข็งแฝงหญ้าและคากิ่ง
แม่คะนิ้งพราวเกล็ดเป็นเม็ดใส
ชาวบ้านกลับจับกลุ่มกันสุมไฟ
จวบอุทัยแดดออกใต้หมอกบัง
ทะเลหมอกงามตาเมื่อฟ้าสาง
ดูเวิ้งว้างไกลเร้นไม่เห็นฝั่ง
ภาพความงามยามนี้ยังจีรัง
รอกระทั่งเวลาจะพร่าไป
วันนี้โลกทุกจุดราวหยุดนิ่ง
ทุกทุกสิ่งดูเหมือนหยุดเคลื่อนไหว
แต่ชีวิตทั้งหลายยังหายใจ
ฤดูใหม่ไม่ช้าคงมาเยือน
๒๒ กรกฎาคม ๒๕๕๒
3 มิถุนายน 2550 10:49 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
ข้าไม่ใช่ขอทานเหมือนท่านกล่าว
แม้นอนหนาวซุกกายอยู่ใต้ถุน
มีเสียงเพลงร้องตอบแทนขอบคุณ
ที่อุดหนุนเศษตังค์ประทังกาย
ทุ่งสวรรค์เจิ่งนองด้วยน้ำฝน
ที่อดทนรอชะอย่างกระหาย
พันธุ์พฤกษ์ลืมตาตื่นจากพื้นทราย
แล้วก่อกายรากงอกดอกดกชุม
ทุ่งดอกไม้แปลงกลายจากทรายแล้ง
ลานดอกแดงล้อลมเหมือนพรมนุ่ม
เมื่อหมดฝนต้นตายให้ทรายคลุม
มรสุมปีหน้าอาจมาไว
เพราะเสียงเพลงร้องเวียนเหมือนเขียนภาพ
เขาอยากทราบทุ่งสวรรค์นั้นอยู่ไหน
เพราะดวงตาข้าไม่เคยเห็นอะไร
ให้ตอบว่าที่ไหนข้าไม่รู้
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฤทธิ์ ศรีดวง
หน้าส่วนตัว
2383
