19 เมษายน 2550 22:40 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
ฝนเริ่มตกลงมานอกหน้าต่าง
ในห้องช่างหดหู่ดูเงียบเหงา
ลมพัดคลอใบไม้ไหวเบาเบา
โต๊ะว่างเปล่าคอยเธอให้คืนมา
รูปของเธอยังวางข้างหนังสือ
ซองมือถือเคยวางอยู่ข้างหน้า
กระจกเงาตั้งคู่นาฬิกา
กุหลาบโรยไร้ค่าคาแจกัน
เหมือนหนังสือที่อ่านกันไม่จบ
เราอาจพบกันได้แค่ในฝัน
อยากขอโทษที่ไม่เข้าใจกัน
แต่โอกาสเหล่านั้นมันไม่มี
ทะเลาะเป็นว่าเล่นเมื่อเห็นหน้า
ถ้าสายตาสบกันต้องหันหนี
ไม่ว่าใครก็ใครออกไปที
จนวานนี้เธอมาอำลาไป
เธอยังยิ้มให้ฉันเหมือนวันเก่า
มาเก็บเข้าเก็บของแล้วร้องไห้
ฉันไม่รู้ดีใจหรือเสียใจ
จนเธอเดินจากไกลจึงได้รู้
เมื่อความเหงาก่อตัวไปทั่วห้อง
เมื่อเผลอมองใจหายเธอไม่อยู่
มันปวดร้าวแค่ก้าวผ่านประตู
เพิ่งจะรู้ใจฉัน...มันรักเธอ
17 เมษายน 2550 23:29 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
ตะวันลับคันนาไปนานแล้ว
นกแซงแซวคุดคู้ในรูไม้
แสงสีเหลืองยังเรืองอยู่ไรไร
ก่อนถูกกลืนหายไปกับราตรี
ตะเกียงรั้วแขวนราวไว้หน้าบ้าน
นั่งบนร้านตอนค่ำหน้าดำปี๋
หริ่งเรไรบรรเลงเพลงดนตรี
จะวันนี้วันไหนไม่ต่างกัน
เคยพบเธองานวันออกพรรษา
ช้อนไข่ปลานั่งชิงช้าสวรรค์
สิ่งต่างต่างยังจดยังจำมัน
รู้ว่าวันเก่าเก่าไม่กลับมา
เคยหุงข้าวเผาปลากันหน้าศาล
ลูบหัวล้านเหงื่อแตกกลางแสกหน้า
เคยไล่จับจิ้งจกไปตกปลา
วันหนึ่งเธอบอกลาไปหางาน
จนเดือนหกฝนตกมาหรอมแหรม
ต้นหญ้าแพลมโผล่อ้าเต็มหน้าบ้าน
พี่เตรียมควายไถพลั่วจนหัวบาน
ฝูงกบจานโผล่ปลิ้นจากดินโคลน
เธอไปแอบอยู่ไหนไม่ยอมกลับ
จนเดือนลับดงไม้ใบร่วงโกร๋น
เข้าพรรษาน้ำทะลักเต็มปลักโคลน
ยืนตะโกนร้องไห้ในบ่อปลา
คืนดาวห้อยต่องแต่งเหนือแปลงข้าว
พี่นั่งหาวทอดหุ่ยคุยกับหมา
ไม่เคยจับจิ้งจกไปตกปลา
เพราะอยากลืมเวลานานมาแล้ว
น้ำยังใสเจิ่งนองเต็มสองฝั่ง
แต่ความหวังพี่เหลือเพียงแผ่วแผ่ว
การเดินทางของเจ้านกเค้าแมว
บินไปแล้วลับหายกับสายลม
17 เมษายน 2550 13:12 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
กระพือปีกบินผ่านไปนานแล้ว
ไม่มีแววไม่มีวันกลับหันหลัง
นกขมิ้นเหลืองอ่อนเคยนอนรัง
เมื่อก่อนครั้งตัวเจ้ายังเยาว์วัย
เมื่อปีกกล้าก็ท้าจะฝ่าฝน
ความอดทนจะทำให้เติบใหญ่
บินไปเถิดสู่ทางที่กว้างไกล
ด้วยหัวใจดีงามด้วยความดี
วันนั้นคงแตกต่างจากวันก่อน
เมื่อรังคอนผิดแผกเพราะแปลกที่
หากสมหวังกลับรังที่เคยมี
รังแห่งนี้คงเหงาเพราะเจ้าลืม
16 เมษายน 2550 10:20 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
ชุ่มฝนฉ่ำชโลมช่อมะลิ
เมื่อแรกผลิดอกขาวพราวเต็มต้น
รักชูช่ออ่อนอ่อนเปียกปอนปน
ละอองฝนแกว่งไกวบนใบไม้
มาลัยร้อยมะลิกับดอกรัก
บรรจงจักเรียงร้อยจากปอยด้าย
หอมกลิ่นกลั่นหวานผ่านมาลัย
บรรจงคล้องไว้ให้ด้วยใจรัก
16 เมษายน 2550 09:47 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
เก็บดอกไม้บอบช้ำจากขอบฟ้า
มาเยียวยาให้ฟื้นคืนมาใหม่
ปุ๋ยและน้ำบำรุงรดลงไป
ไม่เคยออกกิ่งใบให้งามตา
เหี่ยวแห้งลงทุกวันทุกวัน
แม้สิ่งนั้นจะเคยทรงคุณค่า
เปล่าประโยชน์จะรื้อฟื้นให้คืนมา
ถูกเวลาทำลายไปนานแล้ว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฤทธิ์ ศรีดวง
หน้าส่วนตัว
1469
