8 เมษายน 2548 15:06 น.
ฤดูกาล
การที่เราได้พบ ได้เจอ และได้เริ่มต้นด้วยการคุยกันกับใครบางคน ที่เรา
สามารถจูนเข้าหากันได้อย่างง่ายดาย เชื่อไหมว่ามันอาจเป็นเพราะชะตาฟ้าลิขิต เขาขีดเส้นทางให้เรากับคนๆ นั้นได้มาเจอะเจอกัน บางครั้งการเริ่มต้นใหม่กับใครซักคน บางครั้งมันรู้สึกว่ามันช่างยากเหลือเกิน และไม่อยากจะเริ่มต้นกับใคร แต่เมื่อได้เริ่มพูดจา หรือพูดคุยกันแค่ครั้ง สองครั้งเราก็จะเริ่มที่จะอยากเปลี่ยนแปลงความคิดของเรา ว่าหากเราจะขอเริ่มต้นใหม่กับใครคนนี้อีกสักคนคงจะไม่เป็นไร หากมันจะผิดหวังอีกซักครั้งก็คงจะไม่เป็นไร (โดยที่ไม่รู้หรอกว่าความผิดหวังมันมายืนรอเราแล้ว และแบบเจ็บปวดเสียด้วย)
อดีตมักจะกลับมาตอกย้ำความรู้สึกให้เจ็บปวดได้อยู่เสมอ ๆ เวลาที่อยากจะลืม ทำไมเวลามันผ่านไปช้าเหลือเกิน ช่างทรมานอย่าง ที่ไม่เคยเป็น ทำไมเขาช่างให้ทำเราจดจำได้นาน นานเหลือเกิน รักมีแต่เสียใจ รักมีแต่เจ็บซ้ำ ทั้งรัก ทั้งหวง ทั้งห่วงใย แต่สิ่งที่ได้กลับคืนมา คือความผิดหวัง คนเราหากไม่รักกัน ทำไม ไม่บอกมาซักคำว่าไม่รักนะ แค่เข้ามาแวะทักทาย โดยที่คนทำไม่เคยจะรู้เลย ว่าอีกคนเจ็บปวดมากซะเหลือเกิน เกินที่จะรับมันได้ แต่ไม่รู้จะต้องทำยังไง ได้แต่อยู่กับความทรงจำเก่า ๆ ที่มีเขาและเรา
อดีตที่เจ็บและมักจะฝังใจให้ต้องจดจำเสมอ ร้องไห้จนไม่รู้จะร้องยังไงเหมือนคนบ้า บ้าที่รัก แลก็รักมาก อย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน ทั้งคืนต้องมีน้ำตาอยู่เสมอ จะหลับก็ฝันถึง หลับ ๆ ตื่น คอยแต่ผวาทุกคืน ร้องไห้กับตัวเองวันละหลาย ๆรอบ ทั้งกลางวันและกลางคืน เป็นอยู่อย่างนี้เสมอ ๆ ไม่ลบเลือนหาย เธอจะรู้บ้างไหม คนที่เจ็บอยู่ตรงนี้ เขาทรมานเหลือเกิน บอกใครไม่ได้เลยจริง ๆ สำหรับคนนอก ที่ไม่รู้อะไร เขาก็ไม่มารับรู้อะไรกับเรา เขาอาจจะพูดจาไม่ดีกับเรา แต่เราก็ต้องยืนหยัดอยู่ให้ได้ ให้ความเจ็บปวด ครั้งนี้เป็นครูสอนสั่งให้จดจำว่าอย่าหลงเชื่อ ใครง่ายดายอีกต่อไป ไม่นานนักมันก็จะผ่านไป ให้มันผ่านไปเถอะ ต้องอดทนให้ถึงที่สุด แม้มันจะยาวนานเหลือเกินสำหรับเวลาที่ต้องเจ็บปวด แต่เราต้องผ่านมันไปให้ได้ หากดวงใจเราเป็นแก้ว คงไม่มีพื้นที่ใดที่ไม่มีรอยร้าว รอยร้าวที่ใกล้จะแตกจะแยกออกจากกันได้เป็นชิ้นเล็ก ชิ้นน้อยหัวใจต้องแบกรับมากซะเหลือเกิน สงสารหัวใจที่ต้องมาเจอะเจออะไรแบบนี้ ที่ทำให้ใจต้องเจ็บใจก็อยู่ของมันดี เราเองที่คอยหาความเจ็บซ้ำมาให้หัวใจ โทษใครไม่ได้เลย คนแปลกหน้าคนนั้นผ่านเข้ามาแล้วก็สร้างความเจ็บปวดทิ้งไว้แล้วก็จากไปโดยไม่หันกลับมาดูแม้สักนิดเดียว ไปแล้ว ไปหาคนใหม่คนต่อไป สงสารใจ และยิ่งสงสารตัวเองมากมายเหลือเกิน ทนหน่อยนะใจจ๋า เราจะเจ็บไปพร้อม ๆกันต้องมีสักวันสินะ ที่เราจะหายดี ที่เราจะได้รู้สึกดีอีกสักครั้ง และครั้งนี้เราก็ต้องจดจำไว้ อย่าให้เราต้องเจ็บกันอีก ไม่มีวันแล้วต่อแต่นี้ ไม่มีใครจะมาทำให้เราเจ็บอีกเป็นครั้งต่อไป ทนหน่อยนะ
2 เมษายน 2547 14:44 น.
ฤดูกาล
เคยคิดบ้างไหมว่า ทำไมการที่เรารักใครสักคน ทำไมคน ๆ นั้นถึงไม่รักเราแบบที่เรารักเขาเล่า เป็นเพราะเหตุใด ความรักไม่จำเป็นต้องสมหวังเสมอไป แต่ส่วนลึก ๆ ทุกคนก็แอบหวังว่าอยากให้ได้รักที่สมหวัง เมื่อเรารักใคร เราก็เต็มใจรักมิใช่หรือ ไม่ได้ถูกบังคับ ขืนใจให้รักเขา มันเป็นความต้องการ ความปราถนาของเราเอง และการที่เขาคนนั้นจะมีรักตอบแทนให้เราก็จะดีมิใช่น้อย แต่ทว่าก็ยังมีอยู่อีกมากที่รักนั้นกลับกลายเป็นรักข้างเดียว ที่รักเขาแต่เขาไม่รักตอบ หรือรักเขาแต่เขาไม่เคยจะรู้ คนเราทุกคนต้องการความรักมาหล่อเลี้ยงหัวใจ ให้คงอยู่ต่อไปได้ หลายคนพยายามที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้รักมา อาจจะวิธีใดก็ตาม
แต่อยากให้รู้ไว้ การได้มาซึ่งความรักที่บริสุทธิ์ใจ หมายถึงว่ารักกันอย่างแท้จริง เป็นเพื่อนคู่ทุกข์-คู่สุข รักที่ให้ความรักซึ่งกันและกัน ไม่หวังสิ่งใดตอบแทน นั่นย่อมประเสริฐแล้วแน่แท้ บางคนอาจจะมองข้ามใครบางคนที่กำลังเฝ้ามองเราอยู่ด้วยความรักก็ได้ โดยที่ไม่รู้ตัว ในขณะที่คุณอาจกำลังมองหาความรักที่เลิศเลอสำหรับคุณ คุณจึงมองข้ามเขาคนนั้นไป ลองหันไปมองหรือใส่ใจรอบ ๆ ตัวคุณหน่อยไหม ว่าอาจมีใครแอบรัก แอบชอบเราอยู่หรือเปล่าแล้วเราจะให้โอกาสเขาคนนั้นบ้างไหม และสำหรับคนที่มีความรักที่สมหวังอยู่แล้ว ก็รักษาความรักของคุณไว้ให้ดี
27 มีนาคม 2547 18:00 น.
ฤดูกาล
ความรักครั้งแรกของฉันเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เอง ตอนนั้นฉันไม่เคยรู้เลยว่าคนที่มีความรักเขารู้สึกกันยังไง ไม่เคยได้รู้เลยว่า ในคำว่าความรักเต็มไปด้วยความรู้สึกใดบ้าง ตอนนั้นจำได้ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งได้เดินทางผ่านมาในชีวิตฉัน มันเป็นช่วงเวลาหนึ่งที่ฉันมีความรู้สึกดีมาก ๆ การได้พูดคุยกันผ่านทางโทรศัพท์ทุกวัน และไม่รู้ว่าเอาอะไรมาพูดคุยกันนักหนา ต่างคนผลัดเปลี่ยนกันพูดคำหวานต่อกัน เวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่เคยรู้ รู้แต่ว่าขอแค่ได้คุยกันก็มีความสุขมากแล้ว ฉันเชื่อเขาทุกอย่างที่เขาบอกฉัน เขาบอกว่ารักมาก และจะรักคนเดียวไปตลอด ถ้อยคำเหล่านั้นพูดมากระทบหูอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน วันใดที่ไม่ได้คุยกันมันทรมานเหลือเกิน เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ความเหงาก็มาเยี่ยมเยือน เกิดความรู้สึกหดหู่ในใจ และทุกๆ วันต้องรีบไปเห็นหน้า รู้สึกว่าโลกช่างสวยงามเหลือเกิน มีเธอมีฉัน แค่นี้ก็เกินพอ แต่ไม่นานวัน กาลเวลาก็ทำให้คนเราเปลื่ยนไป คนที่เคยบอกรักอยู่ทุกวัน เคยบอกว่าจะรักตลอดไป เริ่มมีความลับ เริ่มเปลี่ยนไปไม่เหมือนเช่นเคย ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร เมื่ออีกฝ่ายเปลี่ยนไป แล้วเราจะรู้สึกอย่างไร....
ร้อนรนจนจะทนไม่ได้ คำหวานไม่เคยได้ยินจากปากเขาอีกเลย พูดอะไรเป็นต้องทะเลาะกันทุกทีไป ไม่เข้าใจว่าเราทำอะไรผิด และความลับก็ไม่มีอยู่ในโลกจริง ๆ หลังจากได้รับรู้ความจริงว่าเขามีใครอีกคน พอเรารู้เขาก็บอกว่าไม่มีอะไร ระหว่างเรายังเหมือนเดิม เขาเป็นแค่เพื่อน เพราะรักจึงพยายามเชื่อใจทุกอย่าง เหมือนที่เคยเชื่อใจมาตลอด
แต่ก็ครั้งกี่คราวที่ได้รับรู้เรื่องราวของเขาคนที่ต้องเจ็บปวดก็คือเรา เราเพียงคนเดียว ความช้ำใจที่ถูกเขาโกหก หลอกลวง เสมอมา ทุกครั้งที่ได้รู้ ทุกวันทุกคืน ที่ต้องอยู่คนเดียวอยู่กับคราบน้ำตา ความผูกพันธ์ที่ฉันมีต่อเธอมันมีมากเหลือเกิน ความรู้สึกที่ก่อและเกิดขึ้นมาในช่วงเวลานั้นทำไมมันหลากหลายเหลือเกิน ทั้งรัก ทั้งหวง ทั้งห่วง สารพัดความรู้สึก เธอจะรู้บ้างไหมว่าผู้หญิงคนนี้ก็มีหัวใจ เจ็บปวดเป็นเหมือนกันและเจ็บปวดทุกครั้งที่ถูกคนรักโกหก หรือหักหลัง มันทำให้ความมั่นใจในตัวเองลดน้อยลง ความเจ็บปวดนั้นช่างยาวนานเหลือเกินสำหรับรักครั้งแรกที่เกิดขึ้นกับฉัน
หน้าส่วนตัว
518
