6 มิถุนายน 2552 12:46 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
ล่องลอยไปเหมือนสวะขยะเน่า
ชีวิตเราแกว่งไกวไร้แก่นสาร
ตามอารมณ์ขัดแย้งแรงเสียดทาน
มีสุขทุกข์ร้าวรานบางเวลา
ไม่ผูกพันฉันท์ใดใครทั้งสิ้น
ดั่งวิหคโบยบินกลางเวหา
จึงขาดความวางใจคนไกลตา
หมดศรัทธาสัมพันธ์ฝันลอยลม
นั่นก็ผิดนี่ผิดต่างคิดมาก
เป็นเรื่องยากทำตัวให้เหมาะสม
อยากจะปรับพฤคิกรรมตามนิยม
ยิ่งดิ่งจมห่างไกลใช่ตัวเรา
ถึงโลกกว้างทางแคบแบบกำหนด
หากไม่ปลดพันธะละเกณท์เก่า
อยู่กับที่ไม่เคลื่อนเหมือนย่ำเท้า
ทุกค่ำเช้าตามพนอง้อเอาใจ
โลกเปลี่ยนไปใกล้ยุคพระศรีอารย์
ยังจะต้องแหววหวานเรื่องรักใคร่
จะขึ้นครองตำแหน่งเป็นบางใคร.
ช่างยากเย็นเกินใจรับไม่ทัน..
2 มิถุนายน 2552 11:39 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
เขาไม่รู้ภายในหัวใจลึก
ความรู้สึกงำไว้ไม่เปิดเผย
มีแต่เอื้อไออุ่นคนคุ้นเคย
ถูกเมินเลยมิเห็นค่าน่าน้อยใจ
อยากมีรักพักพิงได้อิงแอบ
มิเคยได้ซบแนบอกคนไหน
ต้องยอมรับพ่ายแพ้แม้ใกล้ไกล
คงพรากไปหมดสิ้นไม่ผินมอง
คนช้ำอกตกชะตาต้องว้าเหว่
ขอจงเหล่มาทางนี้ไม่มีสอง
เหลือหนึ่งเดียวทั้งตลาดขาดคนจอง
หากกล้าลองมีสัญญากล้าประกัน
เป็นหนุ่มน้อยอารมณ์ดีมีคุณธรรม
ถึงตัวดำไปบ้างก็ช่างฝัน
สนุกสนานบานชื่นไปวันวัน
เข้าใจกันสมปองเราสองคน
ไม่เคยเกี่ยงน้ำหนักมีรักจริง
ได้แอบอิงศึกษาเพียงคราหน
คงรู้ซึ้งถึงที่สุดพิสุทธิ์กมล
มาเถิดนะมาผจญโลกด้วยกัน