3 มีนาคม 2549 09:59 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
สมญาแรกตั้งเรียกจอมลีลา
ปีต่อมาเรียกก่นคนขี้หลี
ไม่เคยมองเคยเห็นสิ่งที่ดี
มีแต่สิ่งอัปรีย์เป็นตัวตน
ตั้งแต่เกิดถึงวันนี้มีทุกข์หนัก
มีความรักเมื่อเริ่มสามสิบฝน
ไม่รู้เลยว่าจะพบร้อนทุรน
ยากจริงหนอใจคนจะเข้าใจ
คงเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่น
เขาวางมาตรแช่มชื่นเหมือนโปร่งใส
แน่ใจหรือว่ารู้ซึ้งถึงภายใน
ต้องเจ็บช้ำเมื่อไรจึงสำนึก
มีความซื่อจริงใจไม่เสแสร้ง
คิดอย่างไรก็แสดงความรู้สึก
ไม่เคยเก็บเอาไว้ในส่วนลึก
ถึงสะอึกเมื่อกลับเห็นเป็นคนลวง
คงต้องปล่อยตามกรรมจะนำพา
วาสนาไม่ถึงจึงลาล่วง
คนขี้หลีจอมลีลาสมญาทั้งปวง
ใส่หม้อถ่วงฝังดินสิ้นกัปกัลป์
1 มีนาคม 2549 10:04 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
คืนแสนเศร้าเงาดำครอบงำจิต
ครวญครุ่นคิดไร้เงาคงเหงาหงอย
ก่นแต่เศร้าเฝ้าโศกวิโยคคอย
เขาหลุดลอยไปไกลไม่หวนคืน
คนยังอยู่ไม่ข้องมองไม่เห็น
เหมือนเหลือบเล็นทักทายคล้ายกับฝืน
จะใกล้ชิดสนิทแนบแทบเต็มกลืน
คงจะยืนคนละโลกจึงโศกตรม
ชะตากรรมนำชักมักตกอับ
คงจะต้องลาลับนับวันขม
ได้แต่เพียงแหงนคอรอชื่นชม
ถึงวันล้มเกลือกดินวันสิ้นรัก
ขอจงลืมให้สิ้นกลิ่นความสุข
ฝันร่วมทุกข์ห่างไกลใจตระหนัก
จมคืนเศร้าเคล้าน้ำตามานานนัก
จำใจพักความหวังที่ตั้งคอย
ขออวยพรให้โชคดีสุขขีมั่น
ลาก่อนแล้วความฝันอันสุดสอย
เก็บเอาความทรงจำเป็นรูปรอย
เหลือเพียงน้อยก็ชื่นใจไม่ลืมเลย