18 พฤศจิกายน 2549 12:31 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
หัวใจหญิงไม่นิ่งหยุดฉุดไม่อยู่
รู้ทั้งรู้แต่ใจยังใฝ่ฝัน
หลงรักเธอเผลอไผลไปผูกพัน
ไม่นานวันรักสลายกลายเป็นลม
เธอมีรักนับร้อยทยอยรัก
ฉันเหมือนถูกปฎักเพราะรักขม
เธอปลูกชำรักเป็นร้อยคอยชื่นชม
ฉันต้องตรมแรกรักเดียวมาเกี่ยวใจ
รักของฉันถูกชำอยู่กลางแปลง
ต้นเหี่ยวแห้งขาดน้ำเอาใจใส่
รักของเธอเป็นร้อยอยู่ใกล้ไกล
หลงลืมไปว่าเธอปักรักฉันล้ม
ฉันไม่อยู่ในสายตามาเนิ่นนาน
เธอรำคาญผลักไสไม่เหมาะสม
ฉันยังหวังคลั่งไคล้ได้อภิรมย์
เธอกลับถ่มรักทิ้งยิ่งอาวรณ์
คงจะเป็นเวรกรรมแต่ปางบรรพ์
ได้รักกันแต่ใจเธอถ่ายถอน
อกฉันช้ำกล้ำกลืนฝืนเว้าวอน
ระโหยอ่อนสิ้นแรงอกแห้งมัว
ยกองค์พระขึ้นจบเหนือเศียรเกล้า
ระลึกคุณพุทธเจ้าอยู่คุ้มหัว
พระแขวนคอป้องกันฉันตื่นกลัว
ขอฝากตัวให้พ้นภัยคนใจรวน.....
14 พฤศจิกายน 2549 10:50 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
ตัดบัวยังเหลือใย
ตัดต้นไผ่ยังเหลือตอ
ความรักร่วมกันก่อ
ขุดรากหน่อหมดหรือไร
รักร้ายเหมือนมะเร็ง
ไม่หวั่นเกรงสิ่งอื่นใด
มุ่งรักเธอด้วยใจ
หยั่งรากไว้เกินทำลาย
โลกแตกแยกเป็นเสี่ยง
อาทิตย์เบี่ยงเบนลับหาย
จันทร์ดับอับแสงวาย
ฉันไม่คลายรักจากเธอ
แม้ห่างลาร้างไกล
หม่นหัวใจนั่งมองเหม่อ
รอวันผันพบเจอ
หลงพร่ำเพ้อเพียงเดียวดาย...
11 พฤศจิกายน 2549 10:28 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
หลั่งเป็นสายพรายฟองคะนองคลื่น
เดือนสิบสองเที่ยงคืนเพ็ญแจ่มใส
กระทงน้อยลอยลิ่วพลิ้วเปลวไฟ
ธูปดอกไม้ดวงเทียนเวียนไกลตา
ปล่อยไปแล้วความรักเคยถักทอ
รักร่วมก่อเลือนหายไม่ห่วงหา
ลอยกระทงลอยรักหักใจลา
อย่ากลับมาให้เห็นเช่นกระทง
อนิจจาอกเอ๋ยไม่เคยคิด
รักอยากลืมไม่สนิทพิศวง
ยังตรึงแน่นฝังจำย้ำมั่นคง
ใจพะวงครวญหายิ่งอาลัย
ลืมมิได้ใจหนอใยก่อทุกข์
คงหมดสุขตราบสิ้นอายุขัย
อยากพบหน้าเอื้อนเอ่ยเผยความนัย
ยอมปราชัยศิโรราบกราบตักเธอ...
18 ตุลาคม 2549 22:25 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
ท่านหลวงพ่ออุตตมะละสังขาร
เคลื่อนย้ายศพกลับบ้านเมืองสังขละ
วัดวังวิเวการามอาศรมพระ
คนไทยมอญปนคละสำนึกคุณ
ผู้แผ้วถางสร้างเมืองให้เรืองรุ่ง
ช่วยผดุงจุนเจือพร้อมเกื้อหนุน
สร้างสะพานสร้างร้านค้าช่วยหาทุน
มากการุณชาวมอญเข้าผ่อนพัก
สิ้นหลวงพ่อไม่ขอสิ้นศรัทธา
ต่างมุ่งหน้าร่วมงานเสริมฐานหลัก
สนองคุณหลวงพ่อเพราะความรัก
อยากชวนชักสาธุชนร่วมบูชา
มาร่วมงานบำเพ็ญส่วนกุศล
ถ้วนทุกคนพลอยได้เที่ยวและซื้อหา
ด่านเจดีย์สามองค์สวยงามตา
ข้ามชายแดนเข้าพม่าวัดสวยงาม....
4 ตุลาคม 2549 16:30 น.
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
ไม่เคยมีโอกาศส่งสายตา
ไม่เคยมีเวลาได้สุงสิง
ไม่เคยได้กล่าวคำบอกความจริง
ไม่เคยทิ้งความหวังให้บ้างเลย
มีแต่เหินไกลห่างช่องว่างเว้น
มีแต่เป็นตัวประกอบตอบเฉลย
มีแต่เล่นตัวตลกตกบทเชย
มีแต่เฉยวางมาดเราขลาดกลัว
หมดสิ้นความอบอุ่นเคยครุ่นหวัง
หมดสิ้นพังวิมาณพาลยิ้มหัว
หมดสิ้นความมั่นใจในตนตัว
หมดสิ้นชั่วพริบตาอารมณ์เปรม
เคยฝันหวานมานชื่นทุกคืนค่ำ
เคยปลื้มในน้ำคำสุขเกษม
เคยสนุกสุขใจได้อิ่มเอม
เคยเติมเต็มฝันไกลใยลืมเลือน