กรุณาปราณีมีมอบให้แนะแนวทางเดินไปสู่ความฝันไม่เลื่อนลอยคอยเวลากล้าประจัญอย่างมุ่งมั่นเพื่อสนิทถึงชิดเชยเหมือนเปิดโผโชว์นัยบอกใบ้ยั่ว อย่าได้กลัวปลอบใจได้เฉลย ไม่ยากเย็นแสนเข็นเช่นเปรียบเปรย เพียงอย่าเลยขอบขั้นที่กั้นกรอง
ตั้งสติตริตรองมองมองรอบด้าน เราก็เป็นชายชาญผู้จองหอง งานยิ่งใหญ่ทำได้อย่างลำพอง เรื่องจะคิดจับจองไม่ยากเกิน
ลำดับแรกบอกกล่าวเล่าไปก่อน ไม่ต้องย้อนบอกใหม่ให้ขวยเขิน คงรู้ถึงความในใจจึงได้เชิญ จะดุ่มเดินอย่างคงมั่นแต่วันนี้
ไม่สัญญาสาบานที่ศาลไหน แต่จะขอตั้งใจอย่างเต็มที่ เพื่อให้เห็นความหวังตั้งไว้ดี ใช้เวลากี่ปี..พยายาม
สามสิบเก้าเข้าแล้วในปีนี้ไม่อยากมีเลขสี่โอ้พระเจ้ามองกระจกตีนกามาแล้วเราจึงไม่อยากมีเ้งาให้จ้องมองเฝ้าวนเวียนเขียนอ่านในบ้านกลอนเที่ยวอ้อนวอนให้ใครเป็นเจ้าของเขาต่างเมินไม่ยอมมาจับจองถึงป่าวร้องขอทานรักยังผลักหนีใช้ชีวิตลุ่มดอนมานานนักต้องคิดหนักตอนจะย่างเข้าเลขสี่หนีไปบวชอีกครั้งคงจะดีแต่คราวนี้เขาคงไม่ให้ลาหนีชีวิตไม่ได้คงต้องสู้เพื่อให้รู้ต้องใช้ความใจกล้าไม่ขี้ขลาดตาขาวเหมือนก่อนมาคุกเข่าหน้าอัลมิตราคงจะดีถามให้ชัดแต่งงานด้วยกันไหมพร้อมกล่องแหวนรูปหัวใจเป็นสักขีไม่อยากรออายุนามถึงข้ามปีกลัวจะขึ้นเลขสี่แก่เกินแกงต้องจับยามสามตาอุบากองหาว่าเมายาดองคงถูกแกล้งเพราะความโหดที่เธอเคยแสดงอาจจะแว้งขบหัว..กลัวจริง ๆ
พอหรือยังพ่อแม่พี่น้องเอ๊ยอย่าทำเฉยเป็นทองไม่รู้ร้อนหันมาดูมาฟังพวกหนูก่อนหนูอยากวอนขอความกรุณาโรงเรียนหนูต้องปิดหลายวันแล้วคงไม่แคล้ววุ่นวายในวันหน้าไม่ได้เรียนหนังสือหลายวันมาหากชักช้าพวกหนูตงโง่งมทั้งค่าเทอมค่าอาหารพ่อแม่จ่ายท่านขวนขวายส่งเสริมให้เหมาะสมถึงวันนี้เหตุการณ์พาลทุกข์ตรมฤๅกรุงเทพฯต่างนิยมความรุนแรง ?ทำให้หนูต้องหยุดเรียนหนังสือหรือนี่คือดวงเทียนที่ส่องแสงเป็นตัวอย่างผู้ใหญ่ได้แสดงให้เด็กเห็นความขัดแย้งเป็นเรื่องดีพอเสียเถิดได้ไหมหนูร้องขอไม่รู้รอเมื่อไหร่จะได้ที่อยากจะเรียนหนังสือกันเสียทีแย่งอำนาจกันทุกปี..พอหรือยัง ?
หนทางมีให้เดินแต่ว่าไกล
ไม่ทันใจกำนันผู้มันเขี้ยว
อยากจะใช้เวลาประเดี๋ยวเดียว
จึงบิดเบี้ยวสรรหาประชาธิปไตย
หากพร้อมใจไม่เลือกพวกทักษิน
เรื่องระบบที่ได้ยินหมดไปได้
ไม่ต้องสร้างวาทะกรรมมาใส่ไคร้
ไม่ต้องขนคนใต้มาปิดเมือง
ด้วยหนทางเส้นนั้นมันขรุขระ
ได้จังหวะนิรโทษเป็นโจทย์เรื่อง
พบทางลัดประชามาโกรธเคือง
ใช้วิธียึดเมืองมันเร็วดี
แต่กรุงเทพฯไม่ใช่ประเทศไทย
ประชาชนส่วนใหญ่ตาสาตาสี
คนเหมือนกันปัญญาเขาก็มี
หาว่าโง่อัปรีย์ได้ยังไง
จะอ้างว่าห้าแสนเท่าห้าล้าน
คนผมล่วงทั้งกระบานช่างอ้างได้
ยกขบวนปิดเมืองตัดน้ำไฟ
อัธพาลหรือไร..ท่านกำนัน
บนยอดดอยคอยน้องกองไฟผิงชมประกายแม่คะนิ้งบนยอดหญ้าลืมหรือไรใครย้ำคำสัญญาจะกลับมารำลึกวันเหมันต์ครวญในอ้อมอกไออุ่นละมุนหอมมโนน้อมตรองตรึกเมื่อนึกหวนอุ่นรักหวานมอบให้ใจรัญจวนฤดีดาลเนื้อนวลชวนจำนรรจ์กระซิบแผ่วฝากรักปักทรวงลึกซ่านรู้สึกย้ำตรึงถึงแก่นขวัญเนื้อแนบเนื้อแนบใจใฝ่สัมพันธ์เฝ้ารอวันนัดหมายไม่คลายรักเหมันต์นี้มีเราเฝ้าฝันคอยทั้งหนาวรักหนาวดอยได้ประจักษ์ครบขวบปีรักหวานรอนานนักมาทายทักเหมันต์ร่วมฝันเคียงเสียงนกแสกแทรกโสตโลดตะลึงนึกว่าน้องมาถึงยังบ่ายเบี่ยงระทึกหวั่นพรั่นสดับรับสำเนียงโถเป็นเพียงนกพร่ำยามราตรี...