28 กุมภาพันธ์ 2549 08:05 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
แม้นเห็นยากก็ใช่จะไม่เห็น
อาจซ่อนเร้นความนัยให้ค้นหา
ดอกสวยสดบานสะพรั่งช่างงามตา
ดุจจะท้ารอบด้านการเปลี่ยนแปลง
เหมือนรักแท้ก็ใช่จะไม่พบ
ราวหลืบหลบกลบหายด้วยกายแกร่ง
หนามแหลมคมรอบกายมิวายระแวง
ดอกแสดงเหมือนเฉลยเปิดเผยใจ
เพียงหลอนหลอกยอกย้อนหรือซอนซุก
สุขหรือทุกข์ร้าวหมองจนร้องไห้
ชื่นลมโชยรวยระรินกลิ่นดอกไม้
แสนอดทนอุ่นใจจึงไม่คว้าง
ชีวิตมีความหมายที่ใช้ชีวิต
พลังคิดมีความหมายเมื่อได้สร้าง
ความเข้มแข็งคลุมครอบใจบอบบาง
ทุกทุกอย่างคงความหมายในหมายความ
20 กุมภาพันธ์ 2549 07:27 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
อุดมการณ์มิเลิศหรูครูบ้านป่า
ใช้ศรัทธาค่ายิ่งเป็นสิ่งหนุน
ปูรากฐานศิษย์เราแค่เอาบุญ
เปี่ยมการุณย์เมตตาเอื้ออารี
กลัวทำไมความยากลำบากแสน
อยากทดแทนวิญญาณครูรู้หน้าที่
เห็นแววตาใสซื่อคือชีวี
เราจะชี้เราจะสร้างทางสังคม
โลกยุคใหม่แปลกแยกจนแตกต่าง
ต้องใช้ธรรมนำทางอย่างเหมาะสม
หลงมัวเมาสักแต่ว่าค่านิยม
ล้างทุกปมแม้อุทิศชีวิตตน
หวังเพื่อนครูช่วยเหลือทำเพื่อศิษย์
ผลผลิตศึกษาไทยไม่ขัดสน
จรรยาบรรณงามงดต้องอดทน
ก่อเกิดผลพัฒนาคนป่าไพร
เคยซึมเศร้าเหงาจิตจนคิดจาก
น้ำตาพรากจากศิษย์เลยคิดได้
จะอบรมบ่มความรู้สู้ต่อไป
เพราะซึ้งในคุณค่าคำว่า"ครู"
17 กุมภาพันธ์ 2549 15:49 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
ว่ายเวียนเปลี่ยนผันผ่านวันเก่า
ทุกข์เศร้าเหงาหมองอาจร้องไห้
ว้าวุ่นเวิ้งว้างร้างเงาใคร
ลืมใจหล่นหายตามรายทาง
ทอดเท้าท่องพาทำหน้าที่
ก่อชีวีตำนานเพื่อสานสร้าง
ฤดูกาลคลี่เคลื่อนมิเลือนลาง
เสกสรรค์เส้นทางที่ร้างลา
ฤดูใดซอกซอนกร่อนชีวิต
เยี่ยมเยือนเหมือนมิตรผู้แปลกหน้า
ปรวนแปรอารมณ์ข่มน้ำตา
เปลี่ยนแปลงชีวาทุกนาที
ฤดูใจขับเคลื่อนหนอเพื่อนมนุษย์
รุนแรงเร่งรุดฉุดวิถี
ค้นหาความหมายอันใดมี
ดั้นด้นเท่านี้หรือปิยมิตร
บางใจมืดดับด้วยสับสน
บางคนย่อยยับเพราะอับจิต
บางใครใบ้บอดกอดความคิด
บางชีวิตโดดเดี่ยวและเดียวดาย
ฤดูกาลเคลื่อนไปเหนือใจฝัน
วันวารวานวันผ่านฝันสลาย
วันวันพบโศกเหมือนโชคร้าย
คุณค่าความหมายแค่..ใจคะนึง
2 กุมภาพันธ์ 2549 09:42 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
ฤๅเพราะเราป่าดงหลงยุคสมัย
ปฏิรูปศึกษาไทยไยทิ้งขว้าง
ตาใสใสใบ้บอดแบบถอดวาง
จึงถูกปล่อยลอยคว้างกลางคร่ำครวญ
เพราะความหวังสังคมซมพิษไข้
มิเห็นค่าเยาว์วัยให้คิดหวน
มุ่งประโยชน์สามานย์ผ่านกระบวน
เราแค่ส่วนเศษธุลีที่ระกำ
ทุรยุคการศึกษาน่าขมขื่น
ปล่อยเรือเล็กโต้คลื่นฝ่าขืนคว่ำ
โล้ชีวิตไร้หางเสือเชื่อผู้นำ
คลื่นคลาคล่ำลอยไปไร้ทิศทาง
ครูกับหนูเชื่อมฝันในวันโศก
ต่างอมโรคพุหนองจนพองร่าง
ฝันของครูคลาดเคลื่อนจนเลือนลาง
ฝันของหนูยิ่งห่างทางเยียวยา
ปล่อยความฝันลอยไกลไปสุสาน
พร้อมรายงานฟูเฟื่องเรื่องศึกษา
ปัญญาศิษย์พอกพิษอวิชชา
เกลื่อนปัญหาสะสมสังคมกลวง
บริสุทธิ์วัยใสไทยประเทศ
เหมือนอาเพศบ่งชะตาช่างน่าห่วง
ต้องจำนนจมปลักกระอักทรวง
เยาว์วัยล่วงไร้รากฝังหยั่งชีวิต
หน้าส่วนตัว
14291
