กายตกยกจิตไว้..เป็นประธาน

-ร้อยแปดพันเก้า-

.........

ในพุทธศาสนาตามพระไตรปิฎกสอนให้คิดแบบ อนิจจัง คือคิดแบบมีการเปลี่ยนแปลง ตามความเป็นจริงของธรรมชาติ 


พระพุทธเจ้าจึงทรงสอนให้แก้ที่เหตุในปัจจุบัน คือ ละเว้นกรรมชั่วทั้งปวง และทำกรรมดีให้ถึงพร้อม รวมทั้งทำจิตใจให้ผ่องแผ้ว โดยไม่ต้องไปคาดหวัง ในผลที่จะเกิดขึ้น เพราะผลจะไม่เป็นไป ตามความคาดหวังของเรา แต่จะเป็นไปตามเหตุปัจจัยต่างๆ ตามธรรมชาติมากมาย ซึ่งนอกเหนือการควบคุมของมนุษย์ หากมนุษย์ไปคาดหวัง ให้พึงมีพึงได้ตามความต้องการ ก็จะเป็นไปไม่ได้และจะเกิดทุกข์ เป็นทุกข์ที่เกิดจากกิเลสตัณหาของมนุษย์เอง แต่ถ้ามนุษย์ทำปัจจุบันให้ดีที่สุดที่เรียกว่า ปัจจุบันธรรม ก็จะเกิดความสุข เพราะความสุขเกิดขึ้นทันทีที่จิตตั้งใจทำดี ไม่ได้เกิดเพราะผลแห่งการทำดีนั้น เพราะผลแห่งกรรมนั้น มีเหตุปัจจัยที่เชื่อมโยงกันเป็นทอดๆ นอกเหนือการรับรู้ของมนุษย์ ดังนั้น ในทางพุทธศาสนาจึงสอนในเรื่องความสุขทันที (Instant happiness) คือความสุขที่เกิดที่ใจ และสอนให้แก้ที่ใจเป็นหลัก เพราะเหตุปัจจัยภายนอก อยู่นอกเหนือการควบคุมของมนุษย์ที่เรียกว่า ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา แต่เมื่อจิตเป็นสุข หลุดพ้นจากความบีบคั้นทั้งปวง ก็เกิดภาวะมหัตจิต หรือจิตใหญ่ที่เป็นอิสระหรือเป็นสุข ซึ่งท่านพุทธทาสเรียกภาวะนี้ว่า ภาวะนิพพาน นิพพานจึงเกิดที่ใจ และเกิดได้กับทุกคน ที่ไปพ้นจากความยึดมั่นถือมั่น 

มหัตจิต หรือ นิพพาน หรือ ความสุข คือสิ่งเดียวกันและเกิดที่ใจ

การอยู่ในทางสายกลาง ทำให้เข้าใจถึงความเป็นจริงของธรรมชาติได้ง่าย และจะได้เห็นว่า สรรพสิ่งในโลกนี้มีลักษณะเป็น ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา ดังที่พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนไว้กว่า 2000 ปีที่แล้ว คือทุกอย่างมีความเป็นไปตามเหตุปัจจัยของตัวมันเอง และไม่อาจเป็นไปอย่างที่เราอยากให้มันเป็นได้ จึงทำให้เราละจากความยึดมั่นถือมั่นได้ง่ายขึ้น การละจากความยึดมั่นถือมั่นได้ทำให้เป็นอิสระ พ้นจากความบีบคั้นและเป็นสุขอย่างยิ่ง 



ถ้าเราฝึกละความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้งหลาย จะได้พบกับวิมุติสุข คือ ความสุขจากการหลุดพ้นได้บ่อยๆ ก็จะเป็นสุขได้อย่างยิ่ง ลองปฏิบัติดูนะครับ				

เพาะรัก..ก็เพราะรัก

-ร้อยแปดพันเก้า-