9 สิงหาคม 2549 09:48 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
มี " ที่ว่าง " บ้างไหม
จะจับจองร้องไห้อย่างเปิดเผย
แทนความเฉาช้ำชอกซึ่งงอกเงย
เพื่อล่วงเลยภาพลบความซบเซา
มี " ที่ว่าง" บ้างไหม
คลายอัดอั้นตันใจจนไม่เหงา
กลางกลับกลอกงำจิตชีวิตเรา
หวังแสงเช้าเข้าถึง..ซึ่งไม่มี
8 สิงหาคม 2549 07:47 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
ฉันเคยเป็นคนที่ไม่มีค่า
เคยไขว่คว้าพลาดหวังในครั้งก่อน
เคยย่อยยับอัปยศทุกบทตอน
เคยร้าวรอนย้อนแยกใจแตกร้าว
เมื่อเธอมาลบโศกบนโลกเศร้า
มาปลุกเร้าอกสะท้อนรู้ร้อนหนาว
ลบความขมจมมืดอันยืดยาว
เธอล่วงก้าวนำทางอย่างท้าทาย
ฉันรักเธอหรือไม่..ตอบไม่รู้
มองแววตาทั้งคู่รู้ความหมาย
เติมความหวานใจเปลี่ยวซึ่งเดียวดาย
ร้อยเรียงรายเลิศล้ำด้วยคำกวี
ถึงไม่มีตัวตนอยู่ตรงหน้า
เปี่ยมศรัทธาด้วยรักในศักดิ์ศรี
เคยอกหักพักใจมาหลายปี
เธอคนดีชี้สว่างทางโรจน์ไกล
เธอคือผู้เชื่อมฝันจากวันก่อน
เธอพาย้อนโลกชื่นคืนมาใหม่
เธอคือความรักความห่วงใย
เธอคือลมหายใจในนิยาม
เราพบกันเหมือนชะตาฟ้าลิขิต
โลกมืดมิดกลับสดใสไร้ขวากหนาม
ตาเคยหม่นกลับวาวเหมือนดาววาม
หลังแทนความว่างเปล่าด้วยเงาเธอ
5 สิงหาคม 2549 08:24 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
อยากวาดฝันงามงดจนหมดโศก
อุปโลกน์โลกกว้างอย่างสร้างสรรค์
จะแต่งแต้มแซมสวยด้วยพู่กัน
กระชับมั่นระบายสีทุกที่ทาง
อยากวาดโลกเล็กเล็กให้เด็กน้อย
ให้ล่องลอยจินตนาการและสานสร้าง
ลบรอยรอนร้อนร้ายให้คลายจาง
ทุกก้าวย่างเป็นตายง่ายเท่ากัน
ประวัติศาสตร์ซ้ำยุคทุกสมัย
เหมือนสงครามสดใหม่ใจหวั่นหวั่น
เห็นรอยเลือดแดงทาบฉาบตะวัน
สีดำนั้นกลบฟ้าทั่วธาตรี
ทุกเส้นทางลางเลือนเดือนมืดมิด
ทุกชีวิตระวังภัยในทุกที่
จงกลมเกลียวสมานฉันท์สันติวิธี
คืนชีวีสุขผสานด้ามขวานทอง
อยากลบภาพหวาดหวั่นในวันเก่า
ถูกมอมเมาหลงผิดพาลจิตหมอง
หันหน้าเข้าหากันฉันพี่น้อง
ความปรองดองเชื่อมรักสามัคคี
อยากวาดฝันงามงดจนหมดโศก
อยากวาดโลกคลายหวั่นสิ้นขวัญหนี
วาดพลังยิ่งใหญ่มิตรไมตรี
วาดฝันนี้เท่าไรก็ไม่จริง
3 สิงหาคม 2549 10:40 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
..
เสียงของเธอ...
จดจำเสมออุ่นใจแม้ในฝัน
แม้นต่างฟ้าแสนไกลใจเดียวกัน
บนเส้นทางแสนสั้นจากวันวาร
เสียงของเธอแผ่วแทรกผ่านแมกไม้
กลางพฤกษ์ไพรซุกซ่อนความอ่อนหวาน
โลกภายในสร้างหวังอลังการ
จึงเบิกบานกระจ่างใสใต้แสงดาว
เสียงของเธองดงามทุกความหลัง
กังวานดังเปี่ยมสุขทุกย่างก้าว
ยังแจ่มชัดซาบซึ้งถึงเรื่องราว
ร้อนหรือหนาวมีดอกไม้ในดวงตา
เสียงของเธอ..
ฝากสายลมครวญเพ้อละเมอหา
คอยย้ำเตือนเลือนลางบางเวลา
ก่อวิมานมายา..คราเงียบงัน
เสียงของเธอ..
เสียงของเธอ..
เสียงของเธอ..
3 สิงหาคม 2549 09:52 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
ฤๅฟ้าสาปอาเพศเหตุวิบัติ
สารพัดลงโทษโกรธใครหรือ
สาดน้ำมันฟืนใส่ไฟกระพือ
เห็นแต่มือซาตานมารทมิฬ
ต้องร้าวรานหม่นไหม้เมื่อไฟถม
ประจันหน้าพญายมระทมถวิล
ยังป่วยการสมานฉันท์..ทัณฑ์แผ่นดิน
แดนทักษิณทับทวีการบีฑา
เหมือนโลกมืดรบกับใครเราไม่รู้
แม้แต่ครูที่พึ่งด้านการศึกษา
ดั่งเทียนทองส่องทางสร้างปัญญา
ยังถูกฆ่าเลือดเย็นไม่เว้นวัน
แขวนชีวิตบนไฟทรามความเกรี้ยวกราด
มัจจุราชมุ่งร้ายทำลายขวัญ
ยังอยากเห็นความจริงใจให้แก่กัน
ขอสักฝัน ธ ดั่งฝนมาดับไฟ
หน้าส่วนตัว
1087
