เนื่องจาก เวลาตอบคอมเม้นต์แล้วไม่รู้ว่าจะ enter ข้อความไปยังไงจะตอบเพื่อนที่มา และจะไปคอมเม้นต์ที่บ้านเพื่อนเขียนเสร็จ เคาะส่งยังไงหว่า งงจริง ๆอยากมาเขียนกลอนคุยกับเพื่อน ๆ บ้างแล้วก็ลืมอีเมล์และพาสเวิร์ดของอีเมล์ด้วยจำได้แต่ล็อกอินของที่นี่ขอขอบพระคุณล่วงหน้าทุกท่านที่จะกรุณาอธิบาย
สวัสดีเพื่อน ๆไม่ได้เข้ามาที่ี่นี่นานมากรู้สึกคิดถึงเรื่องราวเก่า ๆบรรยากาศเรียบง่ายและอบอุ่นเสมอยังเทียวไปเทียวมาเพราะชอบอ่านกลอนตื่นเต้นกับหน้าตาใหม่ของที่นี่มีบล็อกแล้วด้วย ดีจัง
"สัตว์ป่า" เสียงปืนที่ดังลั่น ตัวแม่นั้นต้องสิ้นใจ ลูกน้อยที่แบกไว้ กระดอนไปเพราะแรงปืน ฝืนใจเข้ากอดแม่ หวังแก้ให้แม่ฟื้น แม่จ๋าเพราะเสียงปืน จึงไม่คืนชีวิตมา โทษไหนจึงประหาร ศาลไหนพิพากษา ถ้าลูกท่านเป็นสัตว์ป่า ใครเข่นฆ่าท่านยอมไหม ชีวิตใครใครก็รัก ท่านประจักษ์หรือไม่ไฉน โปรดเถิดจงเห็นใจ สัตว์ป่าไซร้ก็เหมือนกัน บทประพันธ์บทนี้.. สามารถสะท้อนความรู้สึกของ สืบ นาคะเสถียร ที่มีต่อสัตว์ป่าได้ชัดเจนที่สุดเช้าวันที่ 1 กันยายน พ.ศ. 2533 เสียงปืนดังขึ้น ณ บ้านพักเจ้าหน้าที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้ง "เสียงปืนแห่งความเป็นธรรม ดังเหนือผืนป่า ลอยตามกระแสลมผ่านเมืองใหญ่ จากสังคมไทยถึงสังคมโลก " "สืบ นาคะเสถียร" คือเจ้าหน้าที่ตัวเล็ก ๆ ที่พยายามปกป้องสัตว์ป่าแห่งประเทศไทย จากอภิมหาโครงการจากรัฐบาลในยุคนั้น ทั้งการสร้างเขื่อนเชี่ยวหลาน ทำให้สัตว์น้อยใหญ่ ซึ่งเคยหากินอยู่บริเวณนั้น จมน้ำตายไปเป็นจำนวนมาก หรือการต่อต้านสัมปทานนายทุน โดยไม่เห็นแก่ผลเสีย จนกระทั่งเกิดภัยพิบัติน้ำท่วม ซุงจำนวนมหาศาล ไหลมาฟ้องถึงความเลวร้าย จดหมายลาตายที่สืบทิ้งไว้ ยังคงถูกเก็บไว้ เพื่อสะท้อนการต่อสู้โดยลำพัง ด้วยอุดมการณ์ อย่างนิรันดร์ ร่วมไว้อาลัยด้วยความเคารพ
หน้าส่วนตัว
2100
ภาพ : ศิลปิน Joelle Deroy 
