วันอ่อนไหวกับใจดวงเดิม

ร้อยฝัน

ดวงตะวันกลมโตสีส้มสวย ตัดกับกลุ่มเมฆสีเทาหม่นลอย  เด่นท่ามกลางแสงสีทอง 
สาดตัดทาบทับกลุ่มเมฆ สะท้อนแสงพราวเหมือนลำแสงทอดยาวจากสรวงสวรรค์  ลมร้อนพัด
กรู ๆ เข้ามาต้องผิวกาย ขัดแย้งกับช่วงเดือนในฤดูหนาว
	ฉันยืนมองดวงตะวันที่คล้อยต่ำลงทุกที  ความมืดสลัวเริ่มคืบคลานมาอย่างช้า ๆ
อ้อยอิ่งนักในความรู้สึกเหมือนหนึ่งว่า ช่วงวันยาวนานกว่าที่ควรจะเป็น
	ร่าง ๆ หนึ่งเดินใกล้เข้ามาทุกที  จากเงาตะคุ่มเล็ก ๆ เริ่มแจ่มชัดขึ้นท่ามกลาง
แสงสลัวเรื่อรางของยามเย็น 
	"ไม่กลับบ้านใช่ไหมอาทิตย์นี้"  เสียงเอ่ยถามจากผู้เข้ามานั้นดังขึ้นก่อนจะถึงตัวฉัน
	"คงไม่กลับ มีงานหลายอย่างต้องสะสาง" 
	"มีเวลาว่างสัก 2-3 ชั่วโมงไหม"
	"จะให้ช่วยอะไร"
	"จะช่วยไหม" 
	"ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง"
	"ช่วยไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ เพื่อนนัดกินข้าวน่ะ"
	"แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน แกก็ไปกับเพื่อนสิ ฉันจะทำงาน"
	"น่านะ ไปเป็นเพื่อนหน่อย หาที่เย็น ๆ กินข้าวกัน ไม่นานหรอก 2-3 ชั่วโมง"
	"ไม่มี ดื่มกันใช่ไหม"
	"มีนิดหน่อยน่า"
	"ไม่ไป"
	"อะไรวะ รับปากแล้วนี่ว่าจะช่วย เฮ้ย แค่นี้ก็ไม่ได้เหรอวะ แม่งโคตรไม่มีน้ำใจ 
แค่ไปเป็นเพื่อนเอง"  มันบ่นงุบงิบ 
	"แกว่าไงนะ เอ้าก็ได้แต่อย่านานนะโว้ยไม่อยากนอนดึก เดี๋ยวไม่สวย"
	"จ๊ะ แม่คุณสวยตายเลยนะ ยังกะแพนด้าน่ะแก"
	"ปากเสีย ๆ แบบนี้จะไปด้วยอยู่เหรอเนี่ยเรา"
	"เฮ้ย  ๆ  ๆ  ล้อเล่น ไปกันเร็ว"
	แล้วสุดท้ายฉันก็ตกลงปลงใจ ไปเป็นเพื่อนมันจนได้
	" เฮ้ย แกช่วยดูหน่อยสิ สวยไหม"  มันยื่นกล่องกำมะหยี่สีแดง บรรจุแหวนทอง
ลงยาสลักเป็นตัวหนังสือสีแดง  K & P  ให้ฉันดู
	" ไอ้กบเอ้บ แกอย่าบอกนะว่าแกจะไปจีบสาว แล้วเอาฉันไปด้วยเนี่ย"
	"เออสิ"
	"ไอ้บ้า แกจะเอาฉันไปเป็น กขคง  ทำไมวะ"
	" เออน่ะ  ฉันมีเหตุผลแล้วกัน  แล้วไอ้  กขคง ของแกมันคืออะไร ฉันเคยได้ยินแต่
กขค  ก้างขวางคอ"
	"อย่างแก น่ะมันต้องเติม ง เข้าไปด้วย ก้างขวางคองู  ไงเล่า แกกลับไปส่งฉันเถอะ
อย่าเอาฉันไปนั่งแหง่วเลย"
	"ไม่ได้  แกคือคนสำคัญเลยล่ะ"
	"แกอย่าบอกนะ แกจะทำเหมือนในหนังน่ะ  มุขบอกรักเพื่อน"
	"เฮ้ย ไอ้นี่ดูหนังจนเพี้ยน ถ้าฉันจะรักแก ฉันรักไปนานแล้ว ไม่รอให้แกพองเป็นแพนด้า
หลอกหลอนฉันอยู่งี้หรอก"
	"อื้ย  ไอ้นี่คำก็แพนด้า สองคำก็แพนด้า คอยดูฉันจะสวยให้แกดู  ไปไปกันเลยฉันอยาก
จะรู้เหมือนกันว่า แฟนคนสวยของแกจะสวยกว่าฉันสักกี่มากน้อย"
	"แล้วแกจะรู้  อาจจะเป็นแรงบันดาลใจให้แกสวย"
	ผู้หญิงมักจะทนไม่ได้เมื่่อโดนเปรียบเทียบความสวยความงาม จากปฏิเสธก็กลายเป็น
กระตือรือร้น เพราะคำดูถูก
	"เฮ้ย เดี๋ยวใกล้ถึงบ้านพลอยแล้ว แกไปนั่งข้างหลังนะ"
	"เออ ฉันน่ะรู้ตำแหน่งดี ทำไมแกไม่บอกเอารถมาคนละคันวะ แล้วฉันต้องแยกโต๊ะ
กินข้าวด้วยหรือเปล่า"
	"อาจจะ  ว่ะเพื่อน"
	"งั้นเอางี้ แกจอดรถเอากุญแจรถมา แล้วไปนั่งข้างหลังฉันขับเอง ไปส่งแกกับแฟน
ก่อนฉันค่อยกลับ"
	"เอ้า แล้วฉันจะกลับยังไงล่ะ"
	"แกล้งถามใช่ไหมเนี่ย กลับไม่ได้แกก็นอนอยู่นั่นแหละ ไอ้ที่จะไปกินข้าวกันเนี่ย
มันโรงแรมไม่ใช่เหรอ แหมลึกนะแก เอาเพื่อนมาเป็นคนขับรถ"
	"เฮ้ย ไม่ใช่อย่างนั้น อยากชวนแกมากินข้าวจริง ๆ"
	"ทีหลังแกก็บอกเหตุผลก่อนนะ  เสียความรู้สึกจริง ๆ เลย"
	"แกโกรธใช่ไหมเนี่ย เฮ้ย ขอโทษไม่ได้คิดแบบนั้นจริง ๆ นะ"
	"พอเลย  จอดรถ แล้วกลับไปส่งฉัน"
	"ไม่ แกต้องไปกับฉัน"
	"ฉันไม่ไป ไม่มีเหตุผลที่จะไป"
	"แกเชื่อฉันสักครั้ง ฉันมีเหตุผลที่ต้องให้แกไปเป็นเพื่อนจริง ๆ ขอร้องนะ มันอาจ
จะดูแปลกแต่ไม่มีเพื่อนคนไหนที่ฉันไว้ใจเหมือนแกจริงๆ "
	"ฮึ  งั้นแกจอดรถ เอากุญแจมาแล้วไปนั่งข้างหลัง"
	"แกจะไปส่งฉันแค่นั้นเหรอ"
	"ใช่ แล้วแกค่อยกลับไปเอารถแล้วกัน"
	"แกโกรธ"
	"ใช่ฉันโกรธแกจริง ๆ นะคราวนี้"
	"ฉันขอโทษ แต่ฉันจะจอดก่อนถึงบ้านพลอยแล้วกัน"
	"ตามใจแก  ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว"
	"ขอบใจมากว่ะ "
	"คราวหน้าคงไม่มีอีก แล้วแกก็ไม่ต้องไปหาฉันอีกเลยนะ "
	"เฮ้ย ขนาดนั้นเชียวเหรอ"
	"คนนะเว้ย ไม่ใช่แบคทีเรียจะได้ไม่มีความรู้สึก รู้สาอะไร"
	"แกเป็นอะไรของแก  ไม่เคยเห็นแกโกรธแบบนี้เลยนะ"
	"แกจะถามให้มันได้อะไร จอดได้รึยังล่ะรำคาญ"
	"ดุจังวะ ยัยแพนด้า กินอะไรเข้าไปล่ะเนี่ยวันนี้"
	"ไม่ขำ  จอดรถ"
	ไอ้กบจอดรถเทียบข้างทาง ทำหน้าตาล้อเลียน หวังจะฉันอารมณ์ดีขึ้น แต่ความ
ขุ่นมัวในใจฉันมันฟุ้งเสียจนไม่มีทางจะสงบลงได้  ทั้งที่จริงแล้วฉันไม่เคยโกรธใครง่าย ๆ 
โดยเฉพาะเพื่อนรักอย่างไอ้กบ ฉันแทบไม่เคยโกรธมันเลย แต่คราวนี้ฉันยังแปลกใจตัวเอง
เหมือนกันว่าทำไมถึงโกรธมันเพราะเรื่องแค่นี้
	คนขับรถเปลี่ยนจากไอ้กบเป็นฉัน ฉันกระชากรถเหยียบซะแทบมิดเท้า ชำเลืองดู
ไอ้ต้นเหตุ นั่งหน้าเครียด นิ่งไม่พูดไม่จาอะไร กระนั้นฉันก็พามาจอดเทียบหน้าบ้านแฟนของ
ไอ้กบอย่างปลอดภัย เสียงไอ้กบถอนหายใจอย่างโล่งอก ฉันแอบยิ้มเยาะในใจ เอาเถอะก้าว
ลงรถเมื่อไหร่ฉันจะทิ้งมันไว้ที่นี่
	ดูเหมือนไอ้กบมันจะรู้ทัน มันไม่ก้าวลงรถ แต่กลับโทรศัพท์บอกให้แฟนสาวออกมา
หาแทน
	"แกจะไม่ลงรถไปรับเขาหน่อยเหรอ อย่างน้อยแกก็น่าจะไปขออนุญาตพ่อแม่เค้า"
	"เค้าอยู่คนเดียว ถ้ามาเองไม่ได้ก็ไม่ต้องไปหรอก"
	"โห คุณเธอยังกล้าคบแกเป็นแฟนอีกเนาะ" ฉันประชดมัน
	ไอ้กบไม่ตอบแต่กลับหัวเราะเบา ๆ แทน  
	ทันทีที่เห็นพลอยเป็นครั้งแรก  ฉันก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นเม็ดทรายในทันใด
ไอ้ที่จะสวยสู้พลอย ทางเป็นไปได้เท่ากับศูนย์  ถ้าแค่พอเทียบเคียงกันได้บ้างฉันคงต้อง
Modify ใหม่ทั้งตัว นึกเล่น ๆ แค่ค่ารีดไขมันออกก็คงหลายแสน ไหนจะจมูก ตา รูปหน้า
สีผิว ฉันขอไปเกิดใหม่เสียยังจะดีกว่า ฉันมองหน้าไอ้กบผ่านกระจกหลัง  แกช่างไม่เจียม
กะลาหัวหนอกบเอ๋ย แค่พลอยมองมันเนี่ยก็คงบุญของมันนักหนาแล้ว ขนาดที่คบมันเป็นแฟน
เนี่ยเรียกว่าโชคดีมหาศาล
	" กบ ไม่ลงมาก่อนเหรอ"
	" อือ ผมเจ็บข้อเท้าน่ะเดินลำบาก เลยต้องให้พลอยออกมาเอง ขอโทษนะ"
	(ไอ้ตอแหล ฉันคิดในใจ เดินไปหากูไม่ยักกะเจ็บ)
	" ไปหาหมอหรือยัง แวะไปหน่อยไหม "
	" ผมไปมาแล้วครับ  อ้อ พลอย นี่หญิงเพื่อนผม ให้มาเป็นเพื่อนแล้วขับรถให้
ผมขับไม่ไหวน่ะ พลอยคงไม่ว่าอะไรนะ "
	"ไม่หรอกค่ะ ทานหลาย ๆ คนอร่อยดี สวัสดีนะคะคุณหญิง"
	"สวัสดีค่ะคุณพลอย  คุณพลอยน่ารักจัง" ฉันชมพลอยจากใจจริง จากใจที่นึกเหยียด
เหยียดผู้หญิงคนนี้ก่อนพบหน้า กลับกลายเป็นว่าฉันรู้สึกดี ๆ ดีจนอยากหายตัวไปจากตรงนั้น
	"คุณหญิง คะ จ้องพลอยนานแล้วนะ ไปกันหรือยัง พลอยเริ่มหิวแล้วค่ะ"
	"ค่ะเชิญค่ะคุณพลอย"
	พลอยก้าวมานั่งข้างหน้าข้างฉัน
	"อ้าวคุณพลอย ทำไมไม่นั่งกับกบละคะ"
	"คุณหญิงไม่ใช่คนขับรถนี่คะ  คุณเป็นเพื่อนของกบ เพื่อนของพลอย"
	"ขอบคุณค่ะคุณพลอย"  ฉันขอบคุณอย่างแผ่วเบา ในหัวใจยิ่งเบาโหวงยิ่งกว่า
	ฉันขับรถ ถึงร้านอาหารในสมองคิดหาทางแวบออกไปอย่างแนบเนียนที่สุด
	"คุณพลอย กับกบ เข้าไปสั่งอาหารไว้รอนะคะ เดี๋ยวขอตัวไปทำธุระแป๊บนึง"
	"เฮ้ยอย่านานนักนะเว้ย กลับมาจะเหลือแต่ลายจานจะหาว่าไม่เตือน"  ไอ้กบขู่
	"ทำธุระนะโว้ย  ไม่ได้ไปอาบน้ำ หิวก็กินก่อนเดี๋ยวกลับมาสั่งให้แกจ่าย"
	"เออ  รีบไปรีบกลับ เปิดโทรศัพท์ไว้ด้วย"
	ฉันนิ่งไม่ต่อความ  หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ รีบไปรีบกลับ แหมในใจมันคงอยากบอกว่า
ไปแล้วอย่ากลับมาซะมากกว่า ฉันหันไปอีกครั้งยิ้มบาง ๆ ให้กลับพลอยแล้วรีบเดินออกไป
	ห่างสายตาคู่รัก นั้นนะไกลโข ฉันเตร็ดเตร่เดินวนไปมา อยู่หน้ารถ ไปไหนดีหว่า 
กลับบ้านพักก็ขี้เกียจ ไอ้ตะกอนขุ่นในใจมันฟุ้งขึ้นมาอีกครา ฉันสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่
จะตัดสินใจก้าวขึ้นรถขับออกไปอย่างเร็วจนหลายคนหันมอง
	ฉันขับรถไปโดยไม่รู้จุดหมาย  วนไปวนมาในเมืองอยู่หลายเที่ยว ความหิวที่เคยคุกรุ่น
กลับจางหายไปแต่มีความอึดอัดใจเข้ามาแทนที่
	โว้ย  อะไรกันวะ บ้าไปแล้วหรือไอ้หญิง  ฉันถามตัวเองซ้ำ ๆ อยู่หลายรอบ คำตอบ
ในใจที่ได้กลับมา คือ ใช่ ฉันบ้าไปแล้ว สุดท้ายฉันเลือกนั่งในสวนสาธารณะริมสระน้ำ  
นั่งเหยียดขายาวเก็บก้อนหินรอบ ๆ ตัว ทุ่มลงไปในสระน้ำ เหมือนคนบ้า ๆ ในหนังเขาชอบทำกัน
เสียงเพลงเศร้า ๆ ดังแว่วมาจากที่ใดที่หนึ่งของสวน	
	    
	อาจมีฝนที่หล่นมาชั่วคราว
	และเมฆขาวที่ผ่านมาเพียงชั่วคืน
	เจอะกับลมก็ปลิวไป
	ไม่มีใครรื้อฟื้น
	ไม่ได้เป็นความยั่งยืนเสมอไป

	แต่กับเธอที่ผ่านมาชั่วคราว
	และเรื่องราวที่เปลี่ยนไปชั่วข้ามคืน
	กับอะไรที่เป็น ก็ยังไม่เคยลืม
	เหมือนว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจ

	เราไม่เคยจะรักกัน
	มีแต่วันที่อ่อนไหว
	ผ่านเลยไปและไม่เคยจะกลับมา

	เป็นแค่ความประทับใจ
	ที่ยังคงแน่นหนา
	มีแต่ฝนมีแต่ฟ้าที่เข้าใจ

	ใต้ต้นไม้ที่ไม่มีร่มเงา
	กิ่งก้านมันไม่ได้สูงสักเท่าไร
	แต่รากลึกลงในดินหยั่งลึกลงในใจ
	มีความหมายมากมายตลอดมา

	(เนื้อเพลง stay ของ ปาล์มมี)

	ฉันนิ่งฟังเพลงเงียบ ๆ เหมือนเพลงนี้เป็นเพลงของฉัน ฉันรู้สึกอย่างนั้น จากนั้นฉันร้องคลอ ๆ
ไปกับเสียงเพลงแผ่ว ๆ น้ำตาเจ้ากรรมมันเริ่มคลอ
	 คนสวย รับสาย  คนสวยรับสาย   เสียงริงโทนของฉันมันดังขึ้น ฉันมองไปที่โทรศัพท์
ที่ขึ้นชื่อคนโทร  "ไอ้กบ"  ฉันตัดสายทิ้งทันที ความหงุดหงิดฟุ้งขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
	คนสวย รับสาย  คนสวยรับสาย  เสียงริงโทนดังซ้ำ ๆ  จนฉันรำคาญ ฉันยกโทรศัพท์
ขึ้นรับอย่างหัวเสีย
	"มีอะไร ก็รีบพูดมา กำลังคุยธุระอยู่"
	"แกมาหาฉันที  พลอยเขาไปแล้ว"  เสียงไอ้กบแหบ ๆ เครือ ๆ ชอบกล
	"ไปไหน แล้วแกทำไมไม่ไปกับเค้าล่ะ "
	"ไม่รู้ แกมาหาฉันที"
	"เออ ทีงี้เรียกหา ไอ้เพื่อนบ้า เออ ๆ รอนั่นแหละเดี๋ยวไปหา"
	แวบแรกฉันอยากปฏิเสธ  แต่ไม่ว่าคราวไหนฉันก็ปฏิเสธมันไม่ลงสักที แกล้งมันให้มันรอ
สักชั่วโมงฉันคิดแบบนั้น แต่พอเอาเข้าจริงฉันกลับไปหามันในเวลาไม่ถึง 10 นาที
	พอฉันไปถึง ไอ้กบนั่งอยู่เพียงลำพัง สภาพของไอ้กบแทบจะดูไม่ได้ ข้าวปลาอาหาร
ยังวางอยู่เต็มโต๊ะ เหล้าขวดใหญ่พร่องไปเสียเกือบลิตร 
	"เฮ้ย  เป็นอะไรแล้วพลอยล่ะ"
	"เค้าไปแล้ว ไปกับคนอื่นแล้ว"
	"อ้าว ทะเลาะกันหรือเปล่า"
	"เปล่า มีคนมารับพลอยแล้วฉันเป็นคนบอกพลอยให้ไปกับเค้าเอง"
	"เฮ้ย ทำไมแกทำยังงั้นวะ"
	"ฉันไม่อยากให้พลอยลำบากใจ  แค่มองก็รู้แล้วว่าพลอยรักเค้า"
	"แกบ้าหรือแกโง่กันแน่วะ  แล้วตัวเองมานั่งเสียใจเนี่ยนะ"
	"อื้อ แกอยู่เป็นเพื่อนฉันได้รึเปล่า ฉันอยากเมา"
	"เอ้อ เอ้าแกจะกินก็กินไป เดี๋ยวฉันนั่งเป็นเพื่อน"
	ไอ้กบกินเหล้าไป รำพึงรำพันเพ้อคร่ำครวญไป จากเสียงเบา ๆ ก็เริ่มดังขึ้น ๆ จนคนเริ่ม
เหลียวมอง
	"เฮ้ย พอเหอะกบ  กลับบ้าน"
	"ไม่อาว ไม่พอ ฉันไม่กลับบ้าน"
	"กลับบ้าน  ไอ้กบ ถ้าแกไม่กลับฉันจะปล่อยให้แกโดนกระทืบอยู่ตรงนี้"
	"อื้อ ไอ้เพื่อนเลว แกไม่รักเพื่อน ปล่อยฉัน ปล่อยฉันตาย" ไอ้กบเริ่มอาละวาด
	ฉันเห็นท่าจะไม่ดี จึงรีบลากมันแล้วยัดขึ้นรถอย่างทุลักทุเล  ไอ้กบดิ้นขลุกขลักในรถสักพัก
พอฉันออกรถไปได้สักประเดี๋ยวมันก็หลับเป็นตาย จนถึงบ้าน ฉันเริ่มมีปัญหาใหญ่จะเอามันขึ้นบ้าน
ได้ไงตัวยังกะยักษ์  ฉันเดินวนรอบ ๆ รถหาทางที่เอาไอ้กบขึ้นบ้าน แสงไฟบนบ้านก็สว่างพรึบ
	"กบหรือลูก  กลับมาแล้วเหรอ" เสียงทักมาจากบนบ้าน
	"แม่ขา หญิงค่ะ กบเมาหญิงไม่รู้จะพาขึ้นบ้านยังไง"
	"อ้าว งั้นเดี๋ยวแม่เรียกพ่อให้ ให้พ่อพาขึ้นบ้านแล้วกันนะลูก"
	"งั้นหญิงกลับเลยนะคะ ถ้ากบฟื้นให้ไปเอารถที่บ้านพักหญิงแล้วกันค่ะ"
	"เดี๋ยวหญิง หญิงอยู่เป็นเพื่อนกบได้ไหมสักพักได้ไหมลูก  สภาพนี้อยู่คนเดียวคงไม่ไหว"
	"แล้วพ่อกับแม่ละคะ"
	"พ่อกับแม่จะไปทำบุญกัน เนี่ยก็จะถึงเวลานัดแล้วล่ะ หญิงช่วยอยู่เป็นเพื่อนกบก่อนนะลูก"
	"ค่ะ อนุโมทนาบุญด้วยนะคะ"
	พ่อลากไอ้กบขึ้นบ้านไปแล้ว  ฉันนั่งแกร่วอยู่ชั้นล่างเปิดทีวีดูยื้อเวลา แล้วก็ผล็อยหลับไป
พอตื่นขึ้นมาฟ้าสว่างแล้ว ฉันสลัดหัวไปมาไล่ความง่วงงุน แล้วเดินไปดูไอ้ตัวต้นเหตุยังหลับอุตุไม่มี
วี่แววว่าจะรู้สึกตัว 
	ฉันคงต้องกลับแล้ว ฉันบอกตัวเองอย่างนั้น ใจก็นึกเป็นห่วงอยู่ครามครัน แต่ก็ต้องตัดใจ
มีอะไรต้องทำอีกเยอะ ฉันให้เหตุผลกับตัวเอง แต่กระนั้นความเป็นห่วงก็ยังตามหลอกหลอน
	ตื่นมามันจะ แฮงค์ ไหมนะ ฉันถามตัวเองอีกครั้ง แล้วจึงตัดสินใจขับรถไปตลาด
ซื้อเครื่องดื่ม ที่เขาโฆษณา  ดื่มเพื่อลดอาการแฮงค์  พร้อมกับผลไม้ และของกินสองสามอย่าง
		"ตื่นแล้วก็ดื่มมันซะ กินซะจะได้ดีขึ้น ฉันกลับแล้วนะไอ้กบเน่า"
	ฉันเขียนข้อความติดไว้ที่กระจกในห้องนอนของไอ้กบก่อนที่กลับมาที่บ้านพัก อาบน้ำ นอน
พักด้วยไม่มีจิตใจที่จะทำอะไรต่อ
	สาย ๆ เกือบเที่ยง เสียงโทรศัพท์ ฉันดังขึ้น
	"เฮ้ย ว่าไงกบ ฟื้นแล้วเหรอ "
	"เออ แกออกมาหน้าบ้านหน่อยสิ"
	"ออกไปทำไม"
	"ตอนนี้ฉันอยู่หน้าบ้านแก"
	ฉันเดินออกไปหน้าบ้าน ไอ้กบยิ้มร่าทั้งที่หน้าตายังซีดเซียว
	"เออ ว่าไง มีอะไร "
	"ฉันคิดถึงแกว่ะ เมื่อวานฉันยังไม่กินข้าวกับแกเลยนะ"
	"เออ ไม่เป็นไร ไว้คราวหน้าก็ได้"
	"ฉันเป็นข้อความที่แกแปะไว้แล้ว  หญิงแกคิดยังไงกับฉัน"
	"ก็แกเป็นเพื่อนฉัน"
	"เป็นมากกว่านั้นได้ไหม"
	"อะไรของแก ไม่ได้ ฉันเป็นแพนด้า"
	"มันเกี่ยวอะไร"
	"ไม่รู้ แกกลับได้แล้วไป ฉันจะนอนเหนื่อย"
	"หญิง"
	"แกไม่รักฉันหรอก  แกไม่เคยจะรักฉันแกเพียงแค่อยากมีใครสักคนเท่านั้นเวลานี้"
	"แต่ "	
	"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น แกเอารถแกกลับไปด้วย"
	"ฉันขับไปไงตั้งสองคัน แกขับไปส่งฉัน แล้วฉันจะกลับมาส่งแก"
	"ไม่ แกทิ้งไว้ที่นี่แหละอยากได้เมื่อไรค่อยมาเอาคืนไป"
	"หญิง"
	"ไปได้แล้ว"
	ฉันหันกลับขึ้นบ้านปิดประตูขังตัวเองไว้ในห้อง  แว่วเสียงไอ้กบร้องเรียกอยู่นานจนสิ้นเสียงไป
ฉันร้องไห้อยู่ในห้องลำพัง  เสียงเพลงของฉันดังก้องอยู่ในหัวใจ

	แต่กับเธอที่ผ่านมาชั่วคราว
	และเรื่องราวที่เปลี่ยนไปชั่วข้ามคืน
	กับอะไรที่เป็น ก็ยังไม่เคยลืม
	เหมือนว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจ

	เราไม่เคยจะรักกัน
	มีแต่วันที่อ่อนไหว
	ผ่านเลยไปและไม่เคยจะกลับมา

	เป็นแค่ความประทับใจ
	ที่ยังคงแน่นหนา
	มีแต่ฝนมีแต่ฟ้าที่เข้าใจ

	ใต้ต้นไม้ที่ไม่มีร่มเงา
	กิ่งก้านมันไม่ได้สูงสักเท่าไร
	แต่รากลึกลงในดินหยั่งลึกลงในใจ
	มีความหมายมากมายตลอดมา

	เสียงเพลงของฉันวนเวียนอยู่ซ้ำ ๆ น้ำตาเจ้ากรรมมันไหลรินอย่างช้า ๆ ท่อนเดิมซ้ำ ๆ 
วนเวียนไปมา  เราไม่เคยจะรักกัน  มีแต่วันที่อ่อนไหว ผ่านเลยไปและไม่เคยจะกลับมา 
เป็นแค่ความประทับใจ  ที่ยังคงแน่นหนา มีแต่ฝนมีแต่ฟ้าที่เข้าใจ