เพียงเม็ดหญ้า

ร้อยฝัน

เม็ดหญ้าเม็ดหนึ่ง  หวังจะเติบโตบนก้อนหินใหญ่  
เพราะฝันถึงความมั่นคงและโดดเด่น  มันเฝ้าบ่มเพาะตัวเอง
จากความชื้นและความอบอุ่นของแสงแดด  จนเมื่อมั่นใจ
มันจึงเริ่มผลิใบ และแทงรากลงไปบนหิน  หวังจะหยั่งรากลึก
ลงในก้อนหินอันแข็งแรง  แต่ก้อนหินกลับแข็งแกร่ง
เกินรากอันอ่อนนุ่มจะแทรกลงไปได้  เมื่อแสงแดดแผดเผา
ความชื้นจากผิวหินแห้งเหือดหายไป  รากใบ ลำต้น จึงเหี่ยวเฉา
ต้นหญ้าจึงมิได้เติบโตงดงาม กับแห้งตายไปบนก้อนหินนั้น

เจ้านกตะกละตัวหนึ่ง โฉบบินขึ้นบนกิ่งต้นไทร
เก็บกินลูกไทรแล้วถ่ายมูลลงมา  เมื่ออิ่มสมบูรณ์ หวนนึกถึงนกสาว
ผู้เฝ้ารอในรวงรัง  จึงเก็บเอาลูกไทรเต็มปาก  คาบไปฝากน้องนาง
บินไปจนเมื่อยล้า  ผ่านก้อนหินใหญ่  แดดก็ร้อนเหลือใจ  อ้าปากหอบเหนื่อย
ลูกไทรพลันหล่นลงบนพื้นหิน  กลิ้งหลุดลงไปในรอยแตกแยก

แสงแดดแผดเผา  ตลอดฤดูอันยาวนาน ลูกไทรแห้ง
และฝังลึกอยู่ในรอยแตกของก้อนหิน  รอวันฟื้นคืน
	
สายฝนกระหน่ำตกไม่ขาดสาย เม็ดไทรฟื้นคืน  เริ่มแทงยอดแทงใบ
และแยงรากลงในช่องแตก  ผ่านวัน  ผ่านเดือน  จนก้าวพ้นฤดูฝน 
ต้นไทรเริ่มแข็งแรงขึ้น  แต่ยังต้องอาศัยเกราะกำบังอันแข็งแกร่ง
จากรอยหินแยกแตก คุ้มแดด คุ้มฝน  เสริมสร้างให้รากและลำต้นแข็งแรง
ผ่านไปเป็นขวบปี  ปีแล้วปีเล่า  ผ่านฝน  ผ่านร้อน ผ่านหนาว  ต้นไทรยังคง
ยืนต้นแข็งแรง  เติบใหญ่  โดดเด่นครอบคลุมก้อนหินก้อนนั้นเสียสิ้น
รากไทร ที่เติบโตแตกแขนงออกมากมาย ได้ไชชอนหินก้อนใหญ่เสียจน
แยกแตก  เป็นร่อง เป็นดิน  ซึ่งยังประโยชน์แก่เม็ดหญ้าลูกหลาน
เม็ดหญ้าเม็ดนั้น  ได้เติบโต บนหินก้อนใหญ่นั้นดังปรารถนา
แต่กระไร  ก็ตามแม้หญ้า จะเติบโตได้บนหิน  หากแต่เมื่อ
เทียบกับไทรแล้ว ไม่สามารถพูดได้ว่า  โดดเด่นเท่าไทร
	เมื่อฝนผ่านมาอีกครั้ง  หลานหญ้าเม็ดนั้น  ก็เฝ้ารำพึงกับตัวเองว่า
แม้ว่าจะไม่โดดเด่นบนหินเช่นต้นไทร  แต่ข้าก็ยังยืนได้ด้วยตนเอง