ระเห็จ เตร็ดเตร่ เร่ร่อน รอนแรม

ร้อยฝัน

ระเห็จ  เตร็ดเตร่  เร่ร่อน  รอนแรม  โหอ่านแต่ชื่อ  ก็เสียวสะดือวาบ  อะไรมันจะไร้รัง  บ้านผุพัง จะพักพิง คงไม่มี  ละเหี่ยใจ (ว่าเข้านั่น)
         จะเริ่มยังไงดีล่ะ  ก็เราชอบเรียกตัวเองว่านักเดินทาง หายที่นั่น โผล่ที่นี่  ผลุบ ๆ  โผล่  เป็นผีไม่มีหลุม  อะฮ้า  ถึงคราวนี้  ก็ต้องจรลี  มีคำสั่งให้ระเห็จจากที่ทำงาน  ไปโผล่แถว  เมืองภูเก็ตโน่น  ไปทำงานสามวัน  แต่อะฮั้นลาพักร้อนต่อ  1 อาทิตย์  ที่ทำงานเค้าก็ให้ค่าเดินทาง  ค่าที่พัก  เบี้ยเลี้ยง  อิอิ  แต่ไม่ยักกะให้เงินเที่ยวแฮะ  (เจ้านาย  โค - ตะ - ระ - งก )  แรกเริ่มเดิมที  ตั้งใจจะไปรถไฟ   แฮะ  ๆ  ความเป็นคนดั้งน้อย  จะเข้าเมือง ก็สอบ  ก็ถาม  ถึงรู้ว่ารถไฟ  บ่ไปถึงภูเก็ตดอกเด้อ   เปลี่ยนแผน จะไปรถทัวร์  เข้ากรุงเทพ ฯ  แล้วล่องลงใต้  ไอ้เจ้าเพื่อนที่ไม่ได้รู้ใจ  แต่ดันนัดกันไว้  บอกอย่างเร็วไว  เฮ้ย นั่งรถไฟมาถึงบ้านข้า  ที่ลพบุรี  แล้วค่อยไปกันต่อ  ด้วยความเชื่อเพื่อนก็จะไปจองตั๋วรถไฟ  แต่ลืมคิดไป เป็นช่วงที่ฉันทนาจะกลับมากรุงเทพ ฯ  เต็มขอรับ  เต็ม  เลยนั่งรถจากชัยภูมิ  ลงที่  โคราช  แล้ว ก็โคราช ไปลพบุรี  เฮ้อ  (ถอนหายใจ  ไม่ใช่โล่งอก แต่เป็นปลง ขอรับปลง)  รถแน่นมาก  ร่างอันบาง(น้อย)  ถูกเบียด  ถูกอัด  กระดูกแทบป่น  แต่ก็ทนไป  เด็กรถก็สั่งชิดในหน่อยเพ่  ชิดในหน่อย  ห่างกันแค่ 4 - 5 เซ็น ยังบอกว่ามีที่ว่าง  เฮ้อ   เอากลับเค้าซี่
          การอัดแน่นกว่าปลากระป๋อง  ผู้ใหญ่อย่างเรายังพอทนไหว แต่เด็กเล็ก ๆ อย่างนั้นน่าเป็นห่วง ในรถคันนั้นน่าจะมีเด็กเล็กราว ๆ  2 - 3 คน  ส่งเสียงร้องกันจ้า  คนนั้นร้อง  คนนี้ร้องมั่ง  ทั้งรถระงมไปด้วยเสียงเด็กร้องไห้  และเสียงบ่น
          แต่ที่น่าสงสาร ที่สุดน่าจะเป็นเด็กที่อยู่ข้าง ๆ เราน่ะเอง  ถามแม่เด็กจึงได้รู้ว่าเด็กเพิ่งไปผ่าตัด ตกแต่งเพดานโหว่มา   ด้วยความสงสัย  อันเป็นนิสัยตั้งเดิมอยู่แล้ว  จึงถามถึงสาเหตุที่ต้องผ่าตัด  แม่เด็กเล่าให้ฟังด้วยความหดหู่ว่าน้องน้ำหวาน(ชื่อเด็กจริง ๆ) มีเพดานโหว่ตั้งแต่เกิด  ถามไถ่ไปเรื่อยจึงทราบว่า  ในช่วงท้อง แม่น้ำหวานเครียด  น้ำหวานจึงมีเหตุอันไม่ครบสมบูรณ์  แต่ยังไม่ปักใจเชื่อนัก  เลยโทรถามเจ้าคุณหมอเพื่อนยา  บอกว่าเป็นไปได้จริง  เฮ้อ เพิ่งรู้นะเนี่ย  ความเครียดร้ายกาจขนาดนี้  โชคดีเราเกิดมา มีเวลาเครียดน้อยจริงๆ
           นั่งปลงไป  กับความเมื่อยล้า จนถึงลพบุรี  เจ้าเพื่อนตัวดี เอารถตู้มารับ
พร้อมกับลากเราล่องลงไปกรุงเทพ ฯ ยังไม่หายเมื่อย มันก็บอกว่า จองตั๋วเครื่องบินไว้แล้ว  พร้อมโดยสาร ไปกับการบินไทย  โห  มันเป็นความตื่นเต้นสุด ๆ 
เกิดมาจากท้องนา  เพิ่งจะก้าวขาไปขึ้นเครื่องบิน พยายามทำตัวให้กร่าง  ไอ้เพื่อนที่น่ารัก  มันก็บอกว่า  อย่าทำตัวบ้านนอก  เราก็เลยบอกไปนอกเทศบาล แต่ในเขาโว้ย   มันหัวเราะ  ไม่ทิ้งถิ่นเก่า เลย
           ก่อนจะขึ้นเครื่องบิน  เพื่อนมันลากไปไหนบ้างไม่รู้  แต่มีการตรวจอาวุธแฮะ  พอเราเดินผ่าน เครื่องมันร้อง ติ๊ด  ๆ  เค้าก็บอกมีคัตเตอร์  เฮ้ยรู้ได้ไง ขนาดเรายังไม่รู้เลย  เราก็เทมันหมดกระเป๋า  มีจริงแฮะ  คัตเตอร์เก่า  ๆ มันอยู่ได้ไงไม่รู้  เค้าก็ขออนุญาตอย่างนอบน้อมให้เราถอดใบคัตเตอร์  ด้วยความเป็นคนดี(ยังไม่หมด)  เราก็ยื่นให้  แต่ไงเจ้าหน้าที่อมยิ้ม  เราเหลือบไปดู  ต๊าย  อาย
คัตเตอร์ที่เราพกนอกจากจะเก่าแล้ว ใบยังสั้นกุด เหลือ สัก 2 เซ็นได้มั๊ง แถมขึ้นสนิมด้วย  เราเลยพูดเบา ๆ  ถ้าเอาไปจี้ใคร เค้าคงไม่กลัว แต่ที่จะกลัวน่าจะเป็นเค้ากลัวติดเชื้อบาดทะยักจากมีดมากกว่านะ   เจ้าหน้าที่สุดหล่อ(ลืมบอกตะแรก)
ยิ้มให้  โอ้ย บาดใจ คมยิ่งกว่าคัตเตอร์  อีกให้ตาย

           
                                                 (วันนี้พอก่อนไว้ตอนหน้าเน้อ จาเล่าให้ฟัง)