นกพลัดถิ่น

ร้อยฝัน

กายหนาวลมฝนซ้ำกระหน่ำพัด
ในหัวใจอึดอัดยิ่งขัดข้อง
ไร้แสงส่องหนทางสว่างมอง
กายก็หมองใจยิ่งเศร้าเหงาเดียวดาย

เจ้ากางปีกออกบินจากถิ่นฐาน
ที่คุ้นชินยาวนานด้วยแหนงหน่าย
ด้วยความรักและหวัง ณ ฝั่งปลาย
ท่ามกลางสายฝนพรำกระหน่ำตี

เจ้าหยุดบินพักในแดนแสนอบอุ่น
ที่อวลกรุ่นดอกไม้หลากหลายสี
ด้วยหัวใจอิ่มเอมแสนเปรมปรีย์
สิ่งดีดี หลั่งไหลใกล้เข้ามา

จากฤดูแห่งสีสันกลับพลันเปลี่ยน
เริ่มหมุนเวียนดีร้ายในวันหน้า
นกพลัดถิ่นหมดหวังหลั่งน้ำตา
ต้องอพยพอีกคราหารังนอน

หากชีวิตเธอเป็นเช่นนกนั้น
จะโบยบินตามฝันเหมือนวันก่อน
หรืออยู่ในความจริงที่บั่นทอน
พร้อมจะดับทุกข์ร้อนด้วยน้ำตา

หากจะโบยบินไปให้ไกลห่าง
ด้วยหัวใจปล่อยวางเหมือนดังว่า
ก็ลองนึกตรึกตรองกรองอีกครา
ถิ่นสวรรค์ชั้นฟ้าอยู่หนใด

ฉันจะถามเธอนกพลัดถิ่น
เธอยังอยากโบยบินสู่หนไหน
หากฟ้าแล้งฝนร้างหนทางไกล 
ทั้งหนาวเหน็บเจ็บใจยามไร้คอน

เธอจะหยุดหลับพักบนตักอุ่น
เพื่อเป็นทุนอุ่นไอเอาไว้ก่อน
แล้วจะบินจากมาหารังนอน
เพราะแค่จรหาที่พักสักชั่วยาม