9 กุมภาพันธ์ 2549 00:05 น.
ร้อยฝัน
แม่นกขมิ้นเอย
ค่ำแล้วเจ้าจะนอน ณ หนไหน
เมื่อเจ้าจรแรมร้างห่างจากไพร
มาอยู่ในเมืองฟ้าเมืองอมร
แม่นกขมิ้นเอย
เจ้าคงจะล้าและเหนื่อยอ่อน
ไร้ที่พักพิงให้อิงนอน
เจ้าไร้คอนอาศัยใบบัง
แม่นกขมิ้นเอย
เจ้ายังไม่เคยจะสมหวัง
ที่ฝันล้มพับกลับพัง
จึงอยู่ลำพังตัวเดียว
แม่นกขมิ้นเอย
เจ้าคงเคยรู้สึกห่อเหี่ยว
เมื่อไร้ใครมาแลเหลียว
เปล่าเปลี่ยวเอกาอาดูร
แม่นกขมิ้นเอย
เจ้าคงเคยรู้สึกสิ้นสูญ
กับความยิ่งใหญ่ไพบูลย์
ที่เคยเกื้อกูลต่อกัน
แม่นกขมิ้นเอย
ฤาเป็นเพียงแค่เคยคิดฝัน
เมื่อเอื้อมมือจับกลับหายพลัน
เป็นเพียงกลุ่มควันจางหายไป
แม่นกขมิ้นเอย
เจ้าจะเคยคิดกลับไปไหม
ไปสู่อ้อมกอดของพงไพร
กลับไปเป็นหนึ่งอย่างเคย
แค่นี้ก่อนขืนเขียนต่อไปจบไม่เป็นแน่
3 กุมภาพันธ์ 2549 14:54 น.
ร้อยฝัน
คุณคนดี วันนี้ คุณมีดอกไม้
พร้อมกล่องของขวัญกล่องใหญ่
ผูกริบบิ้นสีสดใสงดงาม
คุณคนดี วันนี้ แค่อยากจะถาม
เบื่อบ้างไหมที่คอยตื้อคอยตาม
เบื่อไหมที่ยามฉันงอน
คุณคนดี วันนี้ ฉันล้าเหนื่อยอ่อน
คุณยังคงห่วงหา ยังอาทร
ให้หนุนแขนแทนหมอนหลับฝันดี
คุณคนดี รู้ไหมวันนี้ ฉันอบอุ่น
เพียงแค่อยู่ใกล้ ๆ หัวใจคุณ
ที่ว้าที่วุ่นกลับหายพลัน
คุณคนดี จริงหรือคุณมีแต่เพียงฉัน
ฤาเป็นเพียงถ้อยคำจำนรร
ที่คุณช่างสรรหามาปลอบใจ
คุณคนดี ขอถามอีกทีจะได้ไหม
ในความรู้สึกเป็นเช่นไร
คุณรักฉันบ้างไหมคนดี