16 มิถุนายน 2548 10:00 น.
ร้อยฝัน
แม่อุ้มท้อง ดูแล ตั้งแต่เกิด
ลูกกำเนิด ขึ้นมา ค่ายิ่งใหญ่
รักของแม่ รักแท้ มาจากใจ
รักสิ่งใด ดั่งรักเจ้า เท่าชีวัน
เลือดในอก ยอมยก ให้เจ้าดื่ม
แม่แสนปลื้ม สุขใจ กระไรนั่น
ตัดสายสะดือ มิได้ ตัดสัมพันธ์
รักแม้วัน ชีพวาย ไม่คลายลง
มิเคยคิด ลบหลู่ แม่ผู้ให้
ระลึกไว้ ทูนหัว มิมัวหลง
ยิ่งห่างไกล ดวงใจ ยิ่งพะวง
หวังแม่คง มีสุข ทุกทิวา
ครบรอบวัน แม่ให้ กำเนิดแล้ว
ใจผ่องแผ้ว ดั่งได้ทอง กองตรงหน้า
เตรียมพรั่งพร้อม ทั้งสำรับ กับแกล้มมา
ชวนเฮฮา เพื่อนพ้อง ฉลองกัน
แต่ไม่ลืมว่าวันนี้ ที่แม่เจ็บ
ทั้งหนาวเหน็บ เจียนตาย มิวายกลั้น
ยอมทนทุกข์ ทรมาน มานานวัน
เพื่อลูกนั้น เป็นคนดี ศรีสังคม
รู้ว่าแม่ดีใจ ที่ลูกเกิดมา แต่ลูกภูมิใจกว่า ที่เกิดมาเป็นลูกแม่
อีก 3 วัน จะถึงวันเกิด อยากเขียนกลอนให้แม่ 2 วันที่ผ่านมา
ลูกไม่สบายนอนอยู่บ้าน แม่ยังดูแล ดังหนึ่งว่าลูกยังเล็กอยู่
อยากบอกให้แม่รู้ว่า รักแม่ ......................
ลูกสาวของแม่
15 มิถุนายน 2548 07:38 น.
ร้อยฝัน
โอ้แม่จ๋า หันมา ทางนี้หน่อย
ทำไมปล่อย ผมรุงรัง จังล่ะเจ้า
เลยหมดสวย ผมดำขลับ ระยับเงา
ปิ่นอันเก่า ทิ้งไป หาใหม่มา
เอาเถิดพ่อ แม่ขอ เอาไว้ก่อน
ยิ่งทุนรอน หาได้ น้อยหนักหนา
คงมีวัน เรานั้น มีเงินตรา
แล้วน้องยา หาปิ่นใหม่ ดั่งใจปอง
สายนาฬิกา ของพี่ ขาดไปแล้ว
คงไม่แคล้ว ซื้อใหม่ มิให้หมอง
หาสายใหม่ แลอร่าม งามดั่งทอง
ยามเมื่อมอง พรายระยับ จับต้องตา
เย็นไว้ก่อน แม่จ๋า ยังไม่เปลี่ยน
ลูกต้องเรียน ข้าวต้องกิน เดี๋ยวสิ้นท่า
รอค่าแรง ออกก่อน เจ้าแก้วตา
พี่จะหา สายมาใหม่ ดูให้งาม
จวบจนถึง เทศกาล งานปีใหม่
ทั้งแสงไฟ ผู้คน ดูล้นหลาม
บ้างอวยพร ให้มีสุข ทุกโมงยาม
บ้างไต่ถาม เรื่องหนหลัง ครั้งผ่านมา
สองผัวเมีย ต่างคิด ถึงคำมั่น
สัญญากัน เอาไว้ แต่ก่อนหน้า
จะรักกัน ตราบวัน สิ้นชีวา
จึงคิดหา ของขวัญ ไว้แทนใจ
ด้วยจนเงิน ขัดเขิน เสียทุกสิ่ง
กลัวอย่างยิ่ง ว่าจะหา มาจากไหน
เป็นสิ่งแทน รักที่หวง ที่ห่วงใย
แทนรักให้ คงมั่น ดั่งสัญญา
พอถึงวัน ปีใหม่ ใจสดชื่น
ฝ่ายผัวยื่น ปิ่นปักผม น่าชมหนา
ฝ่ายเมียหยิบ เอาสาย นาฬิกา
ต่างสบตา ส่งยิ้ม ให้แก่กัน
ฝ่ายผัวทัก ผมเจ้า ใยจึงสั้น
ผู้เมียกลั้น เสียงสะอื้น ฝืนตัวสั่น
น้องตัดผม ไปขาย เมื่อก่อนวัน
ได้ของขวัญ มาแทนใจ ให้พี่ยา
ฝ่ายผัวฟัง นั่งอึ้ง แสนสลด
ช่างรันทด นิ่งงัน จึงหันหน้า
ขอบตารื้น ร้อนผ่าว ด้วยน้ำตา
แล้วหันมา บอกกล่าว เล่าความนัย
นาฬิกา ของพี่ ไม่มีแล้ว
เพื่อน้องแก้ว พี่ชาย ขายมันได้
ซื้อปิ่นปัก ผมสวย ให้ดวงใจ
เจ้าทรามวัย อย่าถาม ความผ่านมา
ต่างคนต่าง รู้ซึ้ง ถึงความรัก
ที่ประจักษ์ แก่ใจ ซึ้งในค่า
แม้วันผ่าน เวียนไป แค่เวลา
มิอาจมา ทำลาย ให้คลายลง
8 มิถุนายน 2548 23:29 น.
ร้อยฝัน
ก้อนหิน ...........ทะนงตนว่าแข็งแกร่ง ยิ่งใหญ่
มิหวาด ..........ว่าจะมีสิ่งใด ............มาเทียบเทียม
วันหนึ่ง .......ก้อนหินที่แข็งแกร่ง ....ทิ้งตัวกลิ้งไปอยู่ริมลำธาร .....
เอ่ยคำ ....เยาะหยันลำธาร ...ว่ามิอาจเปลี่ยนแปลงตนได้ .......แม้แต่จะผลักตนให้พ้นทาง ..........................
ลำธาร.....ยังคงรับฟัง อย่างนิ่งสงบ ......ไหลเอื่อย ๆ ไปเรื่อยทุกวัน
ก้อนหิน ก็ยังคงเยาะหยัน ............เหมือนเดิม
นานวัน .....ก้อนหิน ....ก็เริ่มสึกกร่อน และขยับห่างจากจุดเดิมไปเรื่อย ......
ทีละน้อย ทีละน้อย.........................
จวบจนวันหนึ่ง ....ก้อนหิน....ก็พบว่า ....ตนมิอาจต้านทานแรงไหลเอื่อยของลำธารได้อีก .....ได้แต่กลิ้งหลุน ๆ ไปตามกระแสน้ำที่พัด .....
ก้อนหิน ... เฝ้ามองตนเอง ที่มีขนาดเล็กลง เล็กลง จนมิอาจต้านทาน ลำธารได้
มันเฝ้ารำพีง......ถึงเรื่องที่ผ่านมา............มันปรารถนา จะกลับไปที่เดิม ...แต่ไม่มีแรงพอ..........................
คุณล่ะ ...... เคยพบหินก้อนนั้น ในลำธารบ้างไหม ....ช่วยนำมันกลับขึ้นไป
บนฝั่งให้ที
5 มิถุนายน 2548 23:59 น.
ร้อยฝัน
ตื่นขึ้นมากลางดึก ระทึกขวัญ
ตื่นจากฝัน ชั่วร้าย ใจหดหู่
เหมือนมีตา ปีศาจ คอยเฝ้าดู
คอยจ้องอยู่ ยื่นมือ จะเค้นคอ
นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย ใจมันร้อน
หวนนึกย้อน ถึงฝัน นั้นอีกหนอ
ห้องก็มืด ไฟก็ดับ กลับไม่พอ
ต้องทนรอ ถึงเช้า อย่างเปล่าดาย
หูพันแว่ว ยินเสียง ร้องร่ำไห้
ปิ่มขาดใจ โหยหวน ชวนใจหาย
เหลียวมองไป ไม่มีใคร อยู่ข้างกาย
หรือฝันร้าย จะกลาย เป็นเรื่องจริง
ชะโงกมอง รอบกาย ใยเปลี่ยวร้าง
ยืนเคว้งคว้าง คนเดียว ใจเกรงกริ่ง
เสียงหวนไห้ ใกล้มา ยิ่งประวิง
ก้าวขาวิ่ง ไม่ขยับ กลับยืนรอ
แล้วอะไร เคลื่อนไหว อยู่ตรงหน้า
ทะมึนมา ยิ่งใกล้ ใจมันหงอ
รีบสวดมนต์ กุมเหรียญ ที่ห้อยคอ
แค่เพียงขอ อย่าหลอกหลอน ก่อนรุ่งราง
2 มิถุนายน 2548 21:58 น.
ร้อยฝัน
จะเจ็บปวดอย่างไรเธอไม่รู้
จะหดหู่อย่างไรเธอไม่เห็น
จะทุกข์ร้อน อย่างไร ให้มันเป็น
ไม่เคยเค้น น้ำตา ให้อาทร
ทำใจเย็น เย็นชา ประสาหญิง
แม้ที่จริง ใจเจ็บ เกินถ่ายถอน
ปั้นหน้าชื่น ฝืนเล่น เป็นตัวละคร
แต่ละตอน แต่ละบท จนหมดใจ
มันดูแปลก แปลกไป ไหมละเออ
รักจนเพ้อ รักเธอ จึงทำได้
ก็มันเจ็บ ยับเยิน จนเกินไป
จะอย่างไร ก็ไม่คืน ยอมฝืนทน
จะเย็นชา ต่อไป ทั้งใจรัก
ให้ประจักษ์ แจ้งใจ ในสักหน
มันจะแข็ง เพียงใด หนอใจคน
ไม่ดิ้นรน ไขว่คว้า รักมาครอง
ประตูใจ ใส่กลอน ไว้แน่นหนา
กลัวใครมา ชิงใจ ให้มันหมอง
กลัวเจ็บช้ำอีกหน ไร้คนปอง
ไม่อยากลอง รักอีกครั้ง ยังขลาดกลัว
หน้าส่วนตัว
22944
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟร้อยฝัน
