16 เมษายน 2548 23:51 น.
ร้อยฝัน
ไกลสุดไกล แสนไกล สุดสายตา
ไกลสุดฟ้า แสนไกล จะใฝ่ฝัน
ไกลสุดหล้า เกินกว่า ไปหากัน
ไกลเกินฉัน จะฟันฝ่า ไปหาเธอ
นับวันรอ กลับไป สู่อกอุ่น
คิดถึงคุณ ทีไร ใจมันเผลอ
เฝ้าแต่คิด ถึงวัน ฝันละเมอ
ใจอยากเจอ เจียนขาด บาดอารมณ์
11 เมษายน 2548 23:17 น.
ร้อยฝัน
มองฟ้า ดาวระยิบ แสงริบหรี่
เสียงไผ่สี เสียดกอ ล้อลมไหว
กลิ่นดอกแก้ว หอมฟุ้ง จรุงใจ
ความห่วงใย ฝากไป กับสายลม
ดึกป่านนี้ คนดี อยู่แห่งไหน
รู้ไหมใคร เฝ้ารอ ท้อขื่นขม
มันเจ็บปวด รวดร้าว คราวระทม
แม้ตรอมตรม อย่างไร ใจอาทร
จวบเดือนลับ ขอบฟ้า คราใกล้รุ่ง
ใจมั่นมุ่ง ข้ามฟ้า ไปหาสมร
ห่างเพียงกาย แต่ใจ ยังอาวรณ์
แม้กอดหมอน มิอุ่น ดั่งหนุนเจ้า
จึงฝากกลอน บทนี้ แทนความห่วงใย
อยู่แห่งใด รู้ไว้ มิให้เศร้า
แม้อยู่ไกล แต่ใจ มีเพียงเรา
มินานเนา จะกลับ ไปรับขวัญ
1 เมษายน 2548 19:03 น.
ร้อยฝัน
ฉันถาม คิดอะไร อยู่ในใจ
เธอบอกไว้ ช่างปะไร มันใจฉัน
เธอบอก ไม่จำเป็น ต้องรู้ทัน
ไม่สำคัญ ต่อฉัน สักนิดเดียว
เธอต่อว่า ในสิ่ง ที่ฉันทำ
เธอตอกย้ำ แต่เธอ ไม่เฉลียว
เธอทำ ต่างจากฉัน เพียงนิดเดียว
แล้วฉันเกี่ยว ตรงไหน ของใจเธอ
เธอบอก ว่าฉัน นั้นทำผิด
เธอไม่คิด เธอยังหลง คงพลั้งเผลอ
ฉันทำ ไม่แตกต่าง ไปจากเธอ
อย่าทำเซ่อ เด๋อด๋า ว่าไม่รู้
ต่างคนรู้ เท่าทัน กันทั้งนั้น
ต่อว่ากัน ทำไม ให้อดสู
ผิดพลั้งพลาด อย่างไร ไว้เป็นครู
อย่าอวดรู้ อวดอ้าง อย่างเคยเป็น
1 เมษายน 2548 00:10 น.
ร้อยฝัน
ยืนนิ่ง น้ำตาไหล ลงอาบแก้ม
ในคืนแรม ร้างจันทร์ คืนวันเหงา
ยินเสียงนก ละเมอ เพ้อว่าเรา
อยู่เป็นเงา กันและกัน ทุกวันคืน
แต่พลันพบ ความจริง อันว่างเปล่า
ไม่มีเรา ใจเศร้า ไม่อาจฝืน
ใจมันคว้าง กายล้า ไม่กล้ายืน
ต้องทนกลืน น้ำตา รักษาใจ
หวนให้คิด ถึงวัน ที่เราพบ
ดวงตาสบ ดวงตา พารักให้
บรรเจิดจ้า โชติช่วง ดั่งดวงไฟ
ห้ามอย่างไร ก็ไม่ฟัง ช่างดื้อดึง
ใจรวมใจ ใจรัก ภักดีมั่น
จับมือกัน ยึดไว้ ไม่ขาดผึง
วันเวลา ผ่านไป ไม่คำนึง
ยังฝันถึง รักงาม ตามใจปอง
แล้ววันร้าย รักพราก ไปจากอก
ดั่งนรก อยู่ใน ใจทั้งสอง
รักที่ก่อ พังไป ไม่ได้ครอง
ทนยืนมอง เธอไป ไม่กลับมา
จึงต้องทน เคว้งคว้าง อยู่อย่างนี้
ผ่านเป็นปี ยังรอ ใจเสาะหา
หวังวันหนึ่ง เธอหัน มองกลับมา
เช็ดน้ำตา คืนสู่ อยู่คู่เคียง
แต่มันคง เป็นเพียง แค่ความฝัน
พอตื่นพลัน เลือนหาย ไร้สรรพเสียง
ไร้คนรัก ไม่มีใคร มายืนเคียง
ได้แค่เพียง ฝันค้าง อย่างเดียวดาย