7 ธันวาคม 2548 21:48 น.

บอกใจ

ร้อยฝัน

ใจเอย 
            ไยจึงต้องสั่นหวิวไหว
            ยามประสบพบหน้าคราใด
            หัวใจดังจะขาด ณ บัดดล

ใจเอย 
            ไยต้องหวาดหวั่นสับสน
            ยามสบตาดังหนึ่งต้องมนต์
            ร้อนรนกระวนกระวายหนอใจ
            
ใจเอย 
            เจ้าจะเคยรู้สึกบ้างหรือไม่
            คิดถึงห่วงหาเพียงใคร
            ที่ไม่เคยสนใจไยดี

ใจเอย 
            ไยเจ้าเปลี่ยวร้างอยู่อย่างนี้
            แม้ยอมถวายกายพลี
            แต่ไม่มีทางได้ใจมา
ใจเอย 
            อย่าเลยอย่ารู้สึกห่วงหา
            เจ้าคงได้แค่เพียงน้ำตา
            เป็นยามารักษาแผลใจ

ใจเอย 
            อย่ารักเขาเลยจะได้ไหม
            หยุดความรักรุ่มร้อนดังไฟ
            เก็บไว้เพียงในใจเถิดนา

ใจเอย 
            ลืมเถิด  ลืมรักที่ปรารถนา
            หันมองบางใครใกล้ตา
            ที่ยังเห็นค่า  ของหัวใจ
				
3 ธันวาคม 2548 22:46 น.

หากนิ่งเฉยจะเป็นอย่างไร

ร้อยฝัน

เป็นเศรษฐี  ผู้ร่ำรวย  ในหมู่บ้าน
ละแวกย่าน  คนจน  บนเมืองใหญ่
มีลูกสาว  สวยจริง  ยิ่งกว่าใคร
หวงดังไข่  ในหิน ริ้นมิตอม
         ทุกทุกวัน  ส่งลูก  ไปโรงเรียน
เธอพากเพียร  สมดัง  พ่อถนอม
ทำเพื่อลูก  อย่างไร   ก็ต้องยอม
เศรษฐีพร้อม  ยอมให้  ลูกได้ดี
       มาวันหนึ่ง  ลูกสาว  นึกสนุก
จึงรีบลุก  ออกไป  อย่างเร็วรี่
ขึ้นรถเมล์   ที่ป้าย  ไปทันที
ใช้ชีวี   ธรรมดา   อย่างสามัญ
      ผู้เป็นพ่อ  เป็นห่วง  ลูกสาวนัก
เกณฑ์พลพรรค  ตามหา  จ้าละหวั่น
กลัวเหตุร้าย  จะเกิด  ขึ้นครามครัน
ไม่อาจกั้น  ความห่วงหา  ความอาทร
     จึงขับรถ  ออกไป  เที่ยวตามหา
ในอุรา  หวาดหวั่น  นึกสังหร
กลัวลูกมี  อันตราย ยามที่จร
เฝ้าแต่ถอน  หายใจ  ไม่สร่างซา
    ส่วนลูกสาว  สนุกนัก  ได้ลักลอบ
นึกคิดชอบ  จะทำ  เป็นหนักหนา
พอตอนเย็น  นั่งรถเมล์  รีบกลับมา
กลัวบิดา  จะด่า ว่าไม่ดี
    ไม่อยากให้  บริวาร  ออกมารับ
จึงเดินกลับ  คนเดียว  อย่างเร็วรี่
ถึงทางเปลี่ยว  เหลียวหา  ใครไม่มี
ดวงฤดี  คิดขยาด  นึกหวาดกลัว
    พลันมีชาย  ฉกรรจ์  ประจันหน้า
โผล่ออกมา  ฉุดกระชาก  ลากกันมั่ว
เธอดิ้นรน  ต่อสู้  กันเนียนัว
ด้วยรักตัว  กลัวตาย   กัดฟันทน
     ท่านเศรษฐี  ขับรถผ่าน  ได้ยินเสียง
ฟังสำเนียง  เรียกให้ช่วย  ตั้งหลายหน
แต่ก็คิด  ว่ามิใช่  กิจของตน
คิดจะหนี  ให้พ้น คนจัญไร
    แต่ก็นึก  ถึงลูกสาว  กลัวสบเหตุ
กลัวพวกเปรต  อัปรีย์  นี้เข้าใกล้
สั่งบริวาร  เข้าช่วย  ในทันใด
มันหนีไป  ทิ้งให้  เหยื่อครวญคราง
    จึงมองเห็น  ร่างนิ่ง  ไม่ติงไหว
เดินเข้าใกล้  พิศดู  อยู่ไม่ห่าง
พลันเศรษฐี  หน้าเผือด  จนซีดจาง
พิศหน้านาง  คือลูกสาว  ของตนเอง
    เศรษฐีรีบ  พาลูก  ไปหาหมอ
ไม่รั้งรอ  แจ้งความ  อย่างรีบเร่ง
เป็นคราวเคราะห์  ที่ประสบ  กับตนเอง
หากกลัวเกรง  คนอื่น  จักมีภัย
    พลันได้คิด  หากตน  ทำนิ่งเฉย
ทำละเลย  ปล่อยเหตุ  เกิดขึ้นได้
ป่านฉะนี้  ลูกสาว  เป็นอย่างไร
เป็นคนไทย  มีน้ำใจ  ใช่ปล่อยวาง				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟร้อยฝัน
Lovings  ร้อยฝัน เลิฟ 1 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟร้อยฝัน
Lovings  ร้อยฝัน เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟร้อยฝัน
Lovings  ร้อยฝัน เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงร้อยฝัน