19 กันยายน 2549 13:11 น.
ร้อยฝัน
ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นตัวอะไร
เธอจึงมองผ่านไปไม่เคยเห็น
แค่ชำเลืองมาก็แสนยากเย็น
คงแค่เป็นเศษผงธุลีดิน
ทั้งที่ยืนอยู่ใกล้แค่ตรงนี้
ยืนตรงที่ ความห่วงใย ไม่เคยสิ้น
ยืนคอยอยู่ แม้พูดไป เธอไม่ยิน
ความชาชิน คือเธอเฉย ไม่เคยมอง
ฉันเคว้งคว้าง ไม่ว่า หันทางใด
จนต้องแอบร้องไห้เพราะใจหมอง
รักสิ้นหวัง ไม่ได้ ดังหมายครอง
รักที่ปอง คงลด หมดสำคัญ
แล้วจะอยู่ ต่อไป อย่างไรเล่า
เมื่อสองเรา ยิ่งห่าง ดั่งฟ้ากั้น
แม้พยายาม จะดาม ความสัมพันธ์
แต่เธอนั้น ปิดกั้น ฉันทุกทาง
1 กันยายน 2549 08:29 น.
ร้อยฝัน
อพิโธ่ น่าอนาถ ชาติคางคก
ฝนไม่ตกดินก็แห้งแล้งทุกที่
ทั้งห้วยหนองคลองบึงน้ำไม่มี
ยากจะลี้ หลบแสงแดด ที่แผดมา
กระโดดหยอยไปข้างข้างริมทางเท้า
หวังจะเข้าหลบไอแดดที่แผดกล้า
แล้วหมอบนิ่งไม่สนใจใครผ่านมา
ดังหนึ่งว่าเป็นเศษดินสิ้นคนมอง
แต่ก็พลันมีสาวสวยร่ำรวยทรัพย์
เธอก้าวฉับเดินลงไปใกล้ท้องร่อง
รองเท้าติดเธอสะดุดทรุดไปกอง
ปากก็ร้องโอดโอยโอ้ยซวยจริง
มีชายหนุ่มรูปงามเข้ามาช่วย
คงเพราะด้วยความอายทั้งชายหญิง
หนุ่มจะฉุดเท่าใดไม่ประวิง
สาวยังนิ่งนั่งพับกับพื้นดิน
คางคกร้อนกระเถิบเขยิบใกล้
สาวตกใจลืมอายมลายสิ้น
เธอลุกพรวดปากร้องไปให้ได้ยิน
ตะตัวอะไร มะมันดิ้น อยู่ตรงนี้
ฝ่ายชายหนุ่มมองไปเห็นตัวต้นเหตุ
โอ้ไอ้เปรต มาจากไหน ไยอยู่นี่
จึงกระโดดกระทืบตายวายชีวี
นอนขาชี้อยู่ข้างตรงทางเดิน
9 สิงหาคม 2549 17:18 น.
ร้อยฝัน
ยามสายลมหลงทางพัดผ่านมา
เหล่าดอกหญ้าข้างทางก็หวิวไหว
เมื่อหยาดฝนหล่นละอองมาต้องใบ
ก็แกว่งไกวลู่ตามยามฝนพรำ
ครามวลหมู่แมลงมาหยอกเย้า
ดอกหญ้าขี้เหงาก็ยอมถลำ
หลงระเริงฟ้อนส่ายเหมือนร่ายรำ
มิกลัวเจ็บกลัวช้ำยามเขาจร
เพียงวูบไหวความสุขก็พลันหาย
สายลมเดียวดายไม่พัดเหมือนก่อน
หมู่แมลงก็บินลับกลับรังนอน
สายฝนจรจากไปไม่หวนคืน
เศร้าโศกเพียงลำพังหนอดอกหญ้า
จะเอื้อมคว้าสิ่งใดก็สุดฝืน
จะเจ็บช้ำเพียงใดต้องกล้ำกลืน
มิอาจคืนสิ่งหวังดังตั้งใจ
มองสิ่งใดในโลกล้วนโศกเศร้า
เห็นเพียงเงาก็เอื้อมมาคว้าเอาไว้
รอฝนซาฟ้าสว่างขึ้นกลางใจ
จะเริ่มต้นสู้ใหม่ด้วยใจเดิม
19 กรกฎาคม 2549 22:14 น.
ร้อยฝัน
ไม่มีใครยอมให้เรียกที่รัก
แสนช้ำนักจะหาใครที่ไหนเหมือน
เจ้ากระต่ายก็คอยย้ำเฝ้าพร่ำเตือน
เฮ้ยนี้เพื่อน ใจเย็น ไม่เป็นไร
อยากเรียกคุณปีกฟ้าว่าที่รัก
ต้องคิดหนักคุณแสนดีจะยอมไหม
ครั้นจะเรียกรูปหล่อพ่อเรไร
เอ๊ะนั่นใครแบกปืนมายืนรอ
จะเรียกท่านที่รักดาวอังคาร
ก็กลัวคุณเยาวมาลย์เสียอีกหนอ
คิดจะเรียกนายเมาเหล้าไม่พอ
คุณเพียงออก็เงื้อขวดจะหวดเอา
จะเรียกคุณบินเดี่ยวจะดีไหม
โอ้ยยังไงแม่ยอดหญิงคุณลิงเศร้า
อยากจะเรียกคุณกันเองสักเบาเบา
แต่เอ๊ะคุณนงเยาว์เข้ามากัน
โอ้ยแล้วนี้ฉันจะเรียกใครดี
อ๋อยังมีครูใหญ่ใช่ไหมนั่น
แต่ดูสิมีสาวสวยมายืนยัน
คงต้องหันกลับไปหาใหม่แทน
จะเรียกคุณท่องเมฆาจะว่าไหม
แต่สองสาวหน้าใสสุดหวงแหน
จะเรียกคุณมนต์กวีว่าเป็นแฟน
ลูกสาวก็แสนน่ารักต้องหักใจ
คงหมดหวังนั่งเศร้าแล้วคราวนี้
จะหาคนดีดีได้ที่ไหน
โธ่เอ๋ยร้อยฝันแย่คงแก่ตาย
น่าอับอายไม่มีใครให้เรียกเลย
17 กรกฎาคม 2549 23:37 น.
ร้อยฝัน
จากหยาดฝนหล่นลงบนพื้นดิน
ระเรื่อยรินไหลผ่านเป็นธารใหญ่
หล่อเลี้ยงหลายชีวิตดำเนินไป
เป็นผู้สร้างความยิ่งใหญ่ให้ชีวา
จากละอองพรางรดเป็นหยดน้ำ
เริ่มกระหน่ำซัดสาดพิฆาตฆ่า
หากเกรี้ยวโกรธกัดกินดวงวิญญา
พสุธาหญ้าแพรกต้องแหลกราน
คือสายน้ำเลี้ยงหล่อต่อชีวิต
ดั่งสายโลหิตที่มีค่ามหาศาล
ชำระล้างหมองหม่นจนเบิกบาน
เมื่อไหลผ่านสร้างสุขให้ทุกคน
หากชีวิตฉันเป็นเช่นสายน้ำ
ที่เจ็บช้ำจะพัดไปให้คลายหม่น
แต่ความจริงฉันเป็นได้ก็แค่คน
ที่ต้องทนรับทุกอย่างอย่างที่เป็น
หน้าส่วนตัว
1380
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟร้อยฝัน
