6 กรกฎาคม 2548 23:54 น.
ร้อยฝัน
ง่วงงุน หงุบหงับ ฟุบกับโต๊ะ
เสียงดังโพล๊ะ แก้วตก ลงสู่พื้น
ด้วยตกใจ รีบผุด ลุกขึ้นยืน
ทำหน้าตื่น คนมองมา แหมน่าอาย
ยิ้มแหย ๆ แก้เก้อ เผลอจนได้
ก้มหน้าไว้ ลอบมอง ต้องใจหาย
แหมนั่งชิด ติดกัน นั้นเป็นชาย
หล่อเหลือร้าย ตัวฉัน พลันหวั่นใจ
อยากจะมุด หนีไป จากตรงนั้น
ใจมันสั่น จะทน ได้แค่ไหน
เพราะหน้าแตก ขอถอย มาโดยไว
อยู่ต่อไป รังแต่อาย ขายหน้าตน
2 กรกฎาคม 2548 23:40 น.
ร้อยฝัน
มันเริ่มมา จากไหน ฉันไม่รู้
เราทั้งคู่ มาพบกัน ในวันหนึ่ง
เกิดเรื่องราว ผูกพันธ์ กันลึกซึ้ง
ที่ตราตรึง เอาไว้ ในใจเรา
แต่คงเป็น ความรัก ที่ผิดพลาด
เราไม่อาจ อยู่ด้วยกัน ให้มันเศร้า
เป็นแค่เพียง ความหวัง เป็นดั่งเงา
เพราะมีเขา คือหนึ่งใน หัวใจเธอ
มันยากจะ ห้ามใจ ไม่ให้คิด
รู้ว่าผิด แต่ยัง คงพลั้งเผลอ
ช่างร้อนรุ่ม รุมเร้า เมื่อได้เจอ
ยังละเมอ ทุกครั้ง หลังพบกัน
ขอแค่เพียง หาเวลา มาเจอบ้าง
ยามเคว้งคว้าง จิตใจ มันไหวหวั่น
ขอสักนิด ได้ไหม ช่วยแบ่งปัน
ช่วยเติมฝัน เลือนลาง ให้เป็นจริง
อย่าปล่อยให้ ใจคิด ผิดเป็นบาป
น้ำตาอาบ สุดระกำ ช้ำอย่างยิ่ง
ขอสักวัน ได้ไหม เพียงแอบอิง
ขอแค่พิง ซบไออุ่น กรุ่นกำจาย
แล้วจะขอ ลาไป ให้ไกลห่าง
แม้อ้างว้าง หัวใจ แตกสลาย
ด้วยกลัวบาป ที่ผิด คิดจนตาย
ขอล้างอาย รักนี้ หนีให้ไกล
2 กรกฎาคม 2548 07:00 น.
ร้อยฝัน
แอบลอบมอง ส่งยิ้ม ยามเธอผ่าน
ทำอยู่นาน เพราะหัวใจ มันใฝ่ฝัน
อยากจะเดิน ควงแขน เป็นแฟนกัน
คงแค่ฉัน ละเมอ เพ้อลำพัง
เธอน่ารัก น่าใคร่ ใจมันหลง
เฝ้าพะวง อยู่ได้ ด้วยความหวัง
แม้เจ็บปวด เพียงใด แต่ใจยัง
ยอมให้ฝัง รักลงไป ในที่เดิม
แม้รู้ว่า หมายปอง แล้วต้องเจ็บ
มีหนาวเหน็บ ปวดร้าว เข้ามาเสริม
ด้วยใจรัก ยังคง คอยเฝ้าเติม
รักยิ่งเพิ่ม ทวี จากนี้ไป
อยากหยุดรัก เอาไว้ ณ ตรงนี้
ณ ตรงที่ อกไม่ตรม ระทมไหม้
ขอถอนตัว แม้รัก ต้องจากไกล
เพราะหัวใจ มันรู้ ไม่คู่ควร
16 มิถุนายน 2548 10:00 น.
ร้อยฝัน
แม่อุ้มท้อง ดูแล ตั้งแต่เกิด
ลูกกำเนิด ขึ้นมา ค่ายิ่งใหญ่
รักของแม่ รักแท้ มาจากใจ
รักสิ่งใด ดั่งรักเจ้า เท่าชีวัน
เลือดในอก ยอมยก ให้เจ้าดื่ม
แม่แสนปลื้ม สุขใจ กระไรนั่น
ตัดสายสะดือ มิได้ ตัดสัมพันธ์
รักแม้วัน ชีพวาย ไม่คลายลง
มิเคยคิด ลบหลู่ แม่ผู้ให้
ระลึกไว้ ทูนหัว มิมัวหลง
ยิ่งห่างไกล ดวงใจ ยิ่งพะวง
หวังแม่คง มีสุข ทุกทิวา
ครบรอบวัน แม่ให้ กำเนิดแล้ว
ใจผ่องแผ้ว ดั่งได้ทอง กองตรงหน้า
เตรียมพรั่งพร้อม ทั้งสำรับ กับแกล้มมา
ชวนเฮฮา เพื่อนพ้อง ฉลองกัน
แต่ไม่ลืมว่าวันนี้ ที่แม่เจ็บ
ทั้งหนาวเหน็บ เจียนตาย มิวายกลั้น
ยอมทนทุกข์ ทรมาน มานานวัน
เพื่อลูกนั้น เป็นคนดี ศรีสังคม
รู้ว่าแม่ดีใจ ที่ลูกเกิดมา แต่ลูกภูมิใจกว่า ที่เกิดมาเป็นลูกแม่
อีก 3 วัน จะถึงวันเกิด อยากเขียนกลอนให้แม่ 2 วันที่ผ่านมา
ลูกไม่สบายนอนอยู่บ้าน แม่ยังดูแล ดังหนึ่งว่าลูกยังเล็กอยู่
อยากบอกให้แม่รู้ว่า รักแม่ ......................
ลูกสาวของแม่
15 มิถุนายน 2548 07:38 น.
ร้อยฝัน
โอ้แม่จ๋า หันมา ทางนี้หน่อย
ทำไมปล่อย ผมรุงรัง จังล่ะเจ้า
เลยหมดสวย ผมดำขลับ ระยับเงา
ปิ่นอันเก่า ทิ้งไป หาใหม่มา
เอาเถิดพ่อ แม่ขอ เอาไว้ก่อน
ยิ่งทุนรอน หาได้ น้อยหนักหนา
คงมีวัน เรานั้น มีเงินตรา
แล้วน้องยา หาปิ่นใหม่ ดั่งใจปอง
สายนาฬิกา ของพี่ ขาดไปแล้ว
คงไม่แคล้ว ซื้อใหม่ มิให้หมอง
หาสายใหม่ แลอร่าม งามดั่งทอง
ยามเมื่อมอง พรายระยับ จับต้องตา
เย็นไว้ก่อน แม่จ๋า ยังไม่เปลี่ยน
ลูกต้องเรียน ข้าวต้องกิน เดี๋ยวสิ้นท่า
รอค่าแรง ออกก่อน เจ้าแก้วตา
พี่จะหา สายมาใหม่ ดูให้งาม
จวบจนถึง เทศกาล งานปีใหม่
ทั้งแสงไฟ ผู้คน ดูล้นหลาม
บ้างอวยพร ให้มีสุข ทุกโมงยาม
บ้างไต่ถาม เรื่องหนหลัง ครั้งผ่านมา
สองผัวเมีย ต่างคิด ถึงคำมั่น
สัญญากัน เอาไว้ แต่ก่อนหน้า
จะรักกัน ตราบวัน สิ้นชีวา
จึงคิดหา ของขวัญ ไว้แทนใจ
ด้วยจนเงิน ขัดเขิน เสียทุกสิ่ง
กลัวอย่างยิ่ง ว่าจะหา มาจากไหน
เป็นสิ่งแทน รักที่หวง ที่ห่วงใย
แทนรักให้ คงมั่น ดั่งสัญญา
พอถึงวัน ปีใหม่ ใจสดชื่น
ฝ่ายผัวยื่น ปิ่นปักผม น่าชมหนา
ฝ่ายเมียหยิบ เอาสาย นาฬิกา
ต่างสบตา ส่งยิ้ม ให้แก่กัน
ฝ่ายผัวทัก ผมเจ้า ใยจึงสั้น
ผู้เมียกลั้น เสียงสะอื้น ฝืนตัวสั่น
น้องตัดผม ไปขาย เมื่อก่อนวัน
ได้ของขวัญ มาแทนใจ ให้พี่ยา
ฝ่ายผัวฟัง นั่งอึ้ง แสนสลด
ช่างรันทด นิ่งงัน จึงหันหน้า
ขอบตารื้น ร้อนผ่าว ด้วยน้ำตา
แล้วหันมา บอกกล่าว เล่าความนัย
นาฬิกา ของพี่ ไม่มีแล้ว
เพื่อน้องแก้ว พี่ชาย ขายมันได้
ซื้อปิ่นปัก ผมสวย ให้ดวงใจ
เจ้าทรามวัย อย่าถาม ความผ่านมา
ต่างคนต่าง รู้ซึ้ง ถึงความรัก
ที่ประจักษ์ แก่ใจ ซึ้งในค่า
แม้วันผ่าน เวียนไป แค่เวลา
มิอาจมา ทำลาย ให้คลายลง
หน้าส่วนตัว
1967
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟร้อยฝัน
