4 มิถุนายน 2544 17:29 น.
ร้อยดารา
นี่หรือคือชีวิตพิษแห่งรัก
ผู้คนมักวักดื่มลืมพิษซ่าน
ฉันก็หนึ่งซึ่งถูกฤทธิ์พิษรุกราน
ทรมานซานซมจมธรณี
เห็นน้ำใสในทีแรกแทรกรสหอม
ใจถูกมอมดอมดมจมกับที่
ช่างดื่มด่ำฉ่ำทรวงห้วงฤดี
โลกนี้มีเราสองสนองกัน
แล้วเมื่อถึงจุดหนึ่งซึ่งประมาท
รักผิดคาดวาดไว้กลับเหหัน
ยาออกฤทธิ์พิษกินเหยื่อเมื่อถึงวัน
เพราะไม่ทันระวังไว้จึงวายวิญญ์
รู้ทั้งรู้ว่ารักคือยาพิษ
หวังสมจิตสักครั้งดังถวิล
หากเข้มแข็งคงจะฟื้นคืนชีวิน
แล้วโบยบินดิ้นรนค้นต่อไป...
4 มิถุนายน 2544 17:27 น.
ร้อยดารา
ดวงตะวันผันเคลื่อนเลื่อนสู่ฟ้า
เหล่านกกาถลาร่อนว่อนปีกไหว
แผ่ปีกปกปฐพีที่เกรียงไกร
นภาลัยไหนเทียบเปรียบเจ้าบิน
สกุณาร่าเริงเวิ้งฟ้าน่าน
จิตวิญญานสานแสงแห่งศศิน
ปีกวาววับระยับใสไร้ราคิน
จิตแห่งวิญญูชนมลทินมลาย
ล่องลอยบินจินตนาการล่าฝัน
จะด้นดั้นสรรค์สร้างอย่างผึ่งผาย
ปีกกล้าแข็งแรงกล้าหาญประสานกาย
สู่จุดหมายฉายส่องผองสัจธรรม
หากวันใดไร้ปีกฉีกจากร่าง
ในท่ามกลางฝันร้ายที่กรายกล้ำ
เหมือนความคิดอิสระถูกกระทำ
โปรดจงนำกลับมาอีกปีกเสรีฯ...
2 มิถุนายน 2544 17:13 น.
ร้อยดารา
ตะวันน้อยคล้อยเคลื่อนเลื่อนลับฟ้า
หมู่ปักษาลากลับยามอับแสง
ใกล้จะหมดเวลาการแสดง
มายาแห่งแรงบินทรงพลัง
เจ้าคือนกบินได้ในอากาศ
ใจฉันผินบินวาดในความหลัง
เจ้ากางปีกหลีกบินสู่รวงรัง
ใจฉันยังคว้างเก้อไร้ทางเดิน
บินมาทั่ว...หัวใจ...ก็เหนื่อยอ่อน
ไม่อาจถอน...หัวใจ...ระหกเหิน
ทางยาวไกล...หัวใจ...ช้ำเหลือเกิน
การดำเนิน...หัวใจ...พ่ายเรื่อยมา
มาวันนี้ปีกของฉันพลันหล่นหาย
ไม่ถึงตายดายดิ้นลงต่อหน้า
แต่อาจเสียชีวิตในชีวา
ปีกที่ว่าคือปีกแห่งเสรีฯ
31 พฤษภาคม 2544 11:00 น.
ร้อยดารา
คืนนี้ยังคงตามถามถึงเธอ
เผื่อเจอะเจอเธอในเวปเก็บไปฝัน
ฝากดวงจิตติดตรึงถึงดวงจันทร์
มอบชีวันฉันนี้พลีบูชา
เพื่อนคงหาว่าฉันนั้นบ้าบอด
เที่ยวพร่ำพรอดเพ้อในสิ่งไร้ค่า
ตำหนิเถิดอย่าถนอมออมวาจา
อาจดีกว่าชาเฉยละเลยไป
ช่วยปลุกฉันจากฝันร้ายกลายสภาพ
พ้นตราบาปตราบชั่วอายุขัย
เหลือไว้แต่แค่เพียงรอยอาลัย
ขอเก็บไว้ในก้นบึ้งที่ซึ้งทรวง
รอดาวมาเวลาค่ำที่ช้ำชอก
ฝากไปบอกยังถิ่นดินแดนสรวง
ใจดวงน้อยคอยถามตามมาทวง
ใจคนลวงดวงดาวเอาคืนมา
30 พฤษภาคม 2544 12:00 น.
ร้อยดารา
แทบจะทนบนโลกนี้ไม่ได้
แทบจะตายสลายร่างอย่างอดสู
แทบไม่เหลือเยื่อไยให้อุ้มชู
แทบเสียผู้เสียคนบนความช้ำ
เพราะมั่นในรักแท้ตั้งแต่แรก
จึงไม่แทรกแยกไว้เผื่อเมื่อถลำ
เพราะจิตใจไหวอ่อนกับน้ำคำ
จึงระกำซ้ำซ้ำทุกค่ำคืน
อีกคืนแล้วที่น้ำตามาอาบแก้ม
ดาวข้างแรมช่วยอำพรางเป็นอย่างอื่น
เกรงเพื่อนเห็นเป็นแกล้งแสร้งครึกครื้น
ทั้งที่ขืนขื่นขมตรมกมล
ถามถึงเธอเช่นเคยเอ่ยกับดาว
ยอมรับเอาเราผิดคิดทุกหน
ดาวยิ่งใหญ่ในหล้าและสากล
บันดาลดลผลลัพธ์เธอกลับมา
หน้าส่วนตัว
1189
