6 กันยายน 2550 12:03 น.
ร่มสัก
โอ้แม่เจ้านวลละอองขวัญของพี่
ขุ่นน้ำใจอันใดโปรดปรานี
ยุพดีเจ้าหมองข้องอันใด
พี่ขอโทษโปรดเถิดเจ้าน้องข้า
ดวงมาลาพวงทองเจ้ากรองให้
เมื่อคราวชื่นรื่นรมย์สมดวงใจ
เหตุอันใดแม่จึงขัดตัดไมตรี
ใจพี่ราวร้าวรวดปวดดวงจิต
แม่มิ่งมิตรคิดใดเล่าเจ้าแม่ศรี
ใจพี่ภักดิ์รักเจ้าเท่าดวงมณี
แต่เจ้าสิ..กลับริบหรี่ไม่มีใย
ทรมานสรรพางค์กายค่อยคลายเจ็บ
แต่เจ้าเหน็บใจพี่นี่ไฉน
จะรู้จางร้างหายคลายคราใด
ยังฝังใจในกายจวบตายพลัน
ผิว์ร่างแหลกเป็นธุลีพี่ไม่ว่า
ยังบูชารักแท้มิแปรผัน
ให้ฟ้ารู้ ดินรู้ ถ้าคู่กัน
พี่จะครองรักมั่นจนวันตาย
ถ้าใจเจ้าแปรผันปันเป็นอื่น
แม่บานชื่นตัดรักหักสลาย
ใจพี่รักเจ้าอยู่มิรู้คลาย
ดินถล่มล่มทลายมิคลายรัก
4 กันยายน 2550 21:20 น.
ร่มสัก
คงเพราะกรรมบันดาลหรือกาลลิขิต
ให้ชีวิตเปลี่ยนพลิกชะตาผัน
ฤาพรหมขีดเส้นลายสายเกี่ยวพัน
จึงดลให้มาพบกันในวันนี้
ประตูใจปิดตายมิคลายออก
ขังหัวใจมิให้ออกกลัวเจ้าหนี
ไประเริงหลงเชิงถ้อยวจี
แล้วซานซมในวันที่ถูกทิ้งมา
จึงบอกใจให้นิ่งอย่าติงไหว
ในน้ำคำใครใครที่ไหนหนา
จงจดจำพิษช้ำที่ผ่านมา
แล้วจงลืมคำว่า "รัก" ผลักออกไกล
หรือคงเป็นเพราะผลกรรมนำลิขิต
ดาลห้องใจที่มืดมิดกลับว่างใส
ลืมพิษรักร้ายกาจจากใครใคร
เผลอระเริงรักใหม่อย่างไม่เกรง
บอกกับใจเอาเถอะถ้าจะช้ำ
ถือเป็นกรรมยีย่ำมาข่มเหง
ปล่อยใจชื่นทำนองรักในบทเพลง
ที่บรรเลงอย่างดื่มด่ำ...อยู่ร่ำไป
หน้าส่วนตัว
1452
