27 กุมภาพันธ์ 2546 13:54 น.
รุ้งสวรรค์
....นานแล้วที่เรารู้จักกัน
ถ้าจะให้นับวันและเวลาก็คง...หลายเดือนพอดู
แรก ๆ ก็รู้สึกว่าจะหวานปานจะกลืน
หลัง ๆ เริ่มจะมีปัญหา
ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกสองเราต่างรู้ดี
ระยะทางที่ห่างแสนห่างเกือบครี่งฟ้า
กับเวลาที่สองเราไม่มีให้แก่กัน
กับความคิดถึงที่ไม่สามารถหาทางไปเจอกันและกันได้
แรก ๆ เธอทำให้ฉันรู้จักกับบทกวี
ทำให้ฉันได้อ่านได้เขียนกลอนที่แสนหวาน
มีบ้างบางครั้งที่ทำให้หัวใจสองเราร้าวราน
แต่เมื่อวันวานผ่านไปก็ลงเอยด้วยความเข้าใจ
เดี๋ยวนี้สิเป็นอะไรไม่รู้...
เหมือนว่าความสัมพันธ์ที่มีมามันจะขาดหายไปหมด
เพียงเพราะคำบางคำที่ไม่น่าฟัง
หรืออาจจะเพราะการตีความที่ผิดพลาดไป...
เชื่อไหมแต่ก่อนนั้นฉันอาจจะรักเธอมาก
ถึงแม้ว่าฉันเองจะไม่เคยเห็นเธอเลย
เธอเองก็ไม่เคยเห็นฉันเหมือนกัน
มีเพียง สื่อรักทาง เทคโนโลยีเท่านั้นที่เชื่อมสองเราเข้าด้วยกัน
เพียงแค่ไม่กี่คำหวาน..ก็ทำให้ฉันรู้สึกดีแล้วละ
เพราะฉันเคยบอกเธอแล้วว่าฉัน..เป็นคนที่อ่อนไหวได้ง่ายมาก
หากฉันจะรักใครฉันก็จะรักเลย..ฉันรู้สึกอย่างไรฉันก็จะบอกเลย
ฉันไม่อาจรอให้เวลาผ่านไป หรือว่ารอให้เราศึกษากันก่อนได้
เพราะว่าฉันกลัวว่า ..ถ้าเวลาผ่านไปมันจะทำให้ฉันอาจจะไม่ได้พูดคำว่า รัก ออกจากปากฉันให้เธอได้ฟัง
เธอเองเคยส่งข้อความดีๆ มาให้ฉันได้อ่านเสมอ
จนวันหนึ่งวันที่เธอต้องไปทำงาน
เวลาของเธอที่มีให้กับ บทกวี ..ฉัน และเพื่อน ค่อยๆ น้อยลง น้อยลงและ หมดไป
ฉันขอบอกตามตรงขณะนี้หัวใจของฉันเริ่มจะเปลี่ยนไปทีละนิด ๆ ๆ
เพราะว่าฉันไม่แน่ใจแล้วละว่า...ฉันรักเธอมากแค่ไหน...มากเท่ากับฟ้า
ก็คงจะไม่รู้ว่าฟ้ากว้างเท่าใด..มากเท่าฝืนแผ่นทะเลทรายก็คงไม่อาจหาอะไรมา
เปรียบได้เช่นกัน..เพียงแต่ให้รู้ว่ายังรัก
รักมากขึ้นเรื่อย ๆๆ จากวันแรก....
มาตอนนี้คงถึงขาลงแล้วละ ความรักของฉันที่มีให้กับเธอ
คงอาจจะถึงจุดอิ่มตัว...เมื่อรักไปเหมือนความรัก...มันลอยไปตามสายลม
ลอยไปตามลม...ไม่มีใครต้องการ..ถึงแม้ฉันจะระบุว่าความรักของฉัน
ความคิดถึงของฉันมีไปถึงเธอ..แต่เธอก็ได้แค่มอง...แล้วปล่อยให้มันเลย
ผ่านไป และก็ ผ่านไป..ไม่ได้คิดที่จะฉุดรั้งเอาไว้
...ปล่อยให้ฉันส่งไปอยู่ทุกวัน...
ทุกวันจนมันลอยกลับมาหาเจ้าของ...
ดีนะที่ความรักไม่ใช่ศรธนู
มิเช่นนั้นฉันคงต้องตายด้วยศรของตัวเอง
....เวลาผ่านไป...ใจฉันเริ่มเปลี่ยนแล้วละ
ใจเธอละ เปลี่ยนไปนานแล้วหรือยัง
คำตัดพ้อต่อว่าของเธอที่ส่งมาเป็นบทกวี
ซึ่งในความเป็นจริงเธออาจจะไม่ได้หมายความอย่างที่ฉันตีความก็ตาม
มันเหมือนเชื้อโรคร้ายที่คอยทำลายความสัมพันธ์ของสองเรา
.....ฉันเองก็เคยส่งไปให้เธอเหมือนกัน..
สำหรับบทกวี..กับความร้าวฉาน...
ฉันเองก็ไม่ได้คิดที่จะให้เธอ..ตีความแบบที่เธอตีความ
แต่..ต่างคนก็ต่างใจ..จะให้ทำไงได้ละ
....เวลาเปลี่ยนใจคนเริ่มเปลี่ยน
คำนี้ยังคงใช้ได้ดีอยู่เสมอ
ถึงแม้จะผ่านไปนานหลายชั่วอายุคนก็ตาม
....
ต้องขอโทษเธอด้วยที่ฉันไม่อาจจะทำได้อย่างที่ลั่นวาจาไว้
ต้องขอโทษเธอด้วยที่ฉันไม่อาจจะเป็นของเธอได้
ต้องขอโทษเธอด้วยที่ฉันไม่อาจจะเป็นอย่างที่เธอต้องการ
ต้องขอโทษเธอด้วยที่ฉันไม่อาจจะเป็นอย่างที่ฉันต้องการได้
ต้องโทษเวลา...กับหัวใจ ของฉันเอง
....
12 พฤศจิกายน 2545 12:47 น.
รุ้งสวรรค์
นั่งมองภาพเธอทุกวัน และทุกๆครั้งฉันก็สุขใจ
เรื่องราวนั้นผ่านไปนานเท่าไหร่ ที่สองเราเคยใกล้กัน
ภาพถ่ายยังคงงดงาม รูปที่เธอยืนเคียงคู่ฉัน วันนั้นเป็นวันที่..
ฉันช่างมีความสุข
นั่งอ่านลายมือของเธอ จากจดหมายสุดท้ายฉบับนั้น
อ่านวนไปมาทุกๆวัน แต่ฉันกลับไม่เศร้าใจ
กระดาษเริ่มเก่าและบาง ตัวหนังสือเลือนลางแค่ไหน
อย่างน้อยก็ทำ ให้ฉันพบเธอในใจ
ยังรอคอยเธอเสมอ ไม่ว่าเธออยู่ที่ใด
ยังรอรอยยิ้ม ที่แสนอบอุ่นมาจากหัวใจ
แม้จะไม่มีหนทาง และจะนานๆแสนนานเท่าไหร่
แต่ใจของฉัน จะมั่นคงอยู่ไม่ขอเปลี่ยนไป
กี่ปีที่เราไม่พบกัน แต่ฉันก็ยังสุขใจ
เรื่องราวนั้นผ่านไปนานเท่าไหร่ ที่เราสองคนเคยใกล้กัน
ภาพเก่าก็ยังสวยงาม และจดหมายในซองเหล่านั้น
ยังช่วยคอยทำ ให้ฉันมีเธอในใจ
เพราะเธอยังอยู่ เธออยู่ในหัวใจ
เธอคือพลังให้ฉัน ได้เจอวันดีๆเรื่อยไป
ในวันที่ตัวฉันแพ้ ในใจท้อแท้แม้ซักเท่าไหร่
ก็ยังมีเธอ คิดถึงอยู่ฉันก็อุ่นใจ
และใจของฉันจะมั่นคงอยู่ ไม่ขอเปลี่ยนไป
19 ตุลาคม 2545 12:55 น.
รุ้งสวรรค์
วันนี้ผมรู้สึกถึงความเบื่ออีกแล้ว...
เชื่อไหมถ้าผม เบื่อหรือว่า เวลาความเหงาเข้ามาเยือนนะ...
ผมจะหาร้านเน็ตดีๆ สักร้าน ที่ราคาไม่แพงนักอย่างวันนี้ที่หลังราม..
ร้านประจำของผม..ราคาแค่ ชม.ละ10บาทเอง ถ้าที่อื่นในกรุงเทพละก็ ไม่20
ก็ 30-40 บาทโน้นละท่าน...
วันนี้ผมก็เข้าโปรแกรมเดิมที่เพื่อนรู้จักกันดี..ผมก็คนสามัญธรรมดานะ..
คุณเล่นอะไรผมก็เล่นอันนั้นแหละ...ก็ Chat ไง
สวัสดีครับตอนนี้ผมเหงาจังใครอยากคุยกับผมกระซิปเข้ามานะ..
นี่แน่ะผมเริ่มประโยคแรกของหน้าจอ...ห้องกรุงเทพ เพราะหวังว่าจะได้คุยกับคนกรุงเทพ...อะโอ่ว..มีคนชวนผมเข้าห้อง จีบกันได้ ผมตัดสินใจเข้าไปทันที
เพื่อหาอะไรแก้เซ็ง...
สวัดีครับตอนนี้ผมเหงาจังใครอยากคุยกับผมกระซิปเข้ามานะ..
ผมเริ่มประโยคเดิม..ต้องรอสักพักจะมีคนที่อยากคุยกับผมแน่เลย
อุตสาห์เขียนอย่างไพเราะใครละจะไม่อยากคุยกับผม
นั่นแน่...มีคนติดกับผมจนได้
สวัสดีค่ะชื่ออะไรค่ะ
ผมชื่อ ไหน ครับ
คุณนะแหละชื่ออะไร
ผมชื่อไหนไง งงหรือ
ออเข้าใจละ..เปิ้ลนะค่ะ
คุณเปิ้ลเล่นที่ไหนครับ ผม เล่นที่กรุงเทพ
เปิ้ลเล่นที่ มหาวิทยาลัยค่ะ อยุ่ มหาสารคาม
โห..ไกลจังผมคิดในใจ..ไม่ได้เขียนไปหรอก
อืม เรียนอยู่ที่ไหนครับผม .... ผมถาม
เรียนอยู่ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม..
ผมคิดในใจมหาวิทยาลัยนี้มันมีด้วยหรือผมเกิดมาเพิ่งจะเคยได้ยินชื่อนี่แหละ
จริงผมเล่นหลายคนนะ แต่ผมต้องตอบเธอไปว่าเล่นกับคุณคนเดียว เมื่อเธอถามผม...ผมก็ไม่ได้จริงจังมากหรอก อาจเป็นเพราะว่าในตอนนี้ผมแค่รู้สึกว่า เหงามาก เลยต้องการเพื่อนคุยแค่นั้นเอง
หลังจากคุยกันอยู่นาน สองนาน ผมก็ให้เบอร์ติดต่อของผมไป...จริง ๆ ผมให้ไปหลายคนเหมือนกัน...จะรอดูว่าใครจะโทรหาผม
----เชื่อไหมครับ...ในเย็นวันนั้นเอง ผมได้รับโทรศัพท์จากคนทดี...ที่วันนี้เธออยู่ไกลผมซะเหลือเกิน เราคุยกันถูกคอมาก....จนผมคิดว่า เพื่อนจากเน็ตที่ทุกวันนี้มักได้ยินแต่ข่าวที่ออกมาในแง่ร้ายเสมอ.....มันก็แค่สำหรับคนบางกลุ่มเท่านั้นเอง......
เปิ้ลได้ทำให้ผมรู้จักคุณค่าของคำว่าเพื่อน....มิตรภาพ...ที่คนเราจะหาได้จาก..อีกโค้งฟ้าหนึ่ง...ซึ่งจะหาได้ไม่ยากเลยถ้าเพียงเรา....รู้จักเปิดใจยอมรับ...
และไม่หวังที่จะได้รับอะไรกลับคืนมา....บ้าง นอกจากมิตรภาพที่ดีที่มีให้แก่กัน...
....ทุกวันนี้ผมอยากขอบคุณเปิ้ลนะ...เธอคนนี้คือกำลังใจพิเศษ...
คือเพื่อนที่ถึงแม้จะอยู่ห่างกันมากจนคิดว่า ถ้าหากว่า...เราไม่รู้จักกัน....
ไม่รู้ที่อยู่ของกันและกัน....เจ้าตัวความคิดถึงที่เราส่งให้กันมันจะหลงทางบ้างไหมนะ...มันคงลำบากแย่เลยที่ต้องควานหา...คนที่เราบอกว่าเราคิดถึงเขานะ....
แต่...เชื่อไหม เจ้าความคิดถึงของเปิ้ล...ที่ฝากดาวมาบอกบ้าง...ฝากสายลมมาบ้าง
ฝากสายฝนมาบ้าง...หรือไม่ก็ฝากเจ้ารุ้งจากฟ้ามาบ้าง...แค่เห็นผมก็รู้แล้วละว่าเธอ..กำลังคิดถึงผม...เชื่อไหม ผมไม่เคยปล่อยให้เธอคิดถึงผมเพียงฝ่ายเดียวหรอก เดี๋ยวจะหาว่าผมเห็นแก่ตัวเกินไป
......
***____**** ผมมีบทเพลงหนึ่งอย่าจะมอบให้เปิ้ล...หวังว่าเธอคงจะชอบนะเปิ้ล
จะอยู่ไกลห่างสักเท่าใด สิ่งหนึ่งที่ยึดใจเราอยู่ผูกไว้ไม่ให้เราห่างกัน...
คือความผูกพัน ที่เธอให้ฉัน..ข้อความเหล่านั้นที่เธอคอยส่งมา..ให้ฉันได้รับรู้
..ให้ฉันได้มั่นใจ...ไม่มีสิ่งไหนที่จะลึกซึ้งถึงคุณค่า..ผ่านมาจากสายตา...ฉัน
..ฉันและเธอจะเดินไปด้วยกัน...ไม่ว่าจะทุกข์หรือว่าจะสุขสัน...
..ฉันจะมีเธอร่วมทาง.....
...สักวันหนึ่งฝันของเธอจะสดใส..
...สักวันหนึ่งผู้คนจะส่งยิ้มให้...
...สักวันหนึ่งฉันรู้ว่าเธอจะหัวเราะ...
...สักวันหนึ่งฝันของเธอจะเป็นจริง...
แด่...แอ็ปเปิ้ล....
10 ตุลาคม 2545 17:37 น.
รุ้งสวรรค์
ฉันรักเธอ...แล้ว
จากนั้นฉันต้องจากเธอ
จากไปเมื่อสองปีที่แล้ว
ัวันนี้ฉันกลับมาหาเธอ
แต่ก่อนนั้นฉันพยายามค้นหาเธอ
จนวันนี้ฉันเจอคนใจดี ให้เบอร์เธอมา
ฉันพยายามถามว่าเธอมีเพื่อนใจหรือยัง
เธอบอกยังไม่มี เรานัดพบกัน
คุยกัน ทานข้าวด้วยกัน
ดูหนังด้วยกัน ...เธอบอกมีความสุข
ฉันถามเธอจะคบกันฉันแบบไหน
เธอตอบ เธอนั้นยังไม่ได้เลือกใคร
ต่อมาเธอบอกเธออกหัก ช่วยรับฟังหน่อย
เธอบอกแต่ก่อนนั้นฉันเป็นแค่พี่ชาย
เธอคิดว่าฉันจะเป็นพี่ชายเธอได้หรือ
ฉันไม่คิดเลย.....
เราไปเที่ยวทะเลด้วยกัน
เธอร้องไห้ฟูมฟาย ...ฉันพยายามปลอบใจเธอนะ
แต่........เธอบอกฉันเป็นตัวน่ารำคาญ
จะให้ฉันทำอย่างไรดี
ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับเธออีกเลย คนดี......
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟรุ้งสวรรค์
2530
