15 ธันวาคม 2548 15:35 น.
รุ้งสวรรค์
เธอเห็นท้องฟ้านั่นไหม
ฉันเก็บเอาไว้ให้เธอ
และจะเป็นเช่นนั้นอยู่เสมอ
25 พฤษภาคม 2546 14:31 น.
รุ้งสวรรค์
เพียงครั้งแรกที่ได้เจอคนอย่างเธอ
เชื่อไหมไม่มีอะไรน่าใส่ใจเลย
แล้วต่อมาละเป็นอย่างไร..
เชื่อไหม...เธอคือคนที่ฉันเก็บเอาไปฝันทุกคืนเลยล่ะ
แล้วฉันจะบอกกับเธออย่างไร
ก็ในคืนนั้นคืนที่เธออยู่ในฝัน...ของฉัน
รู้ไหมเราพูดอะไรกันบ้าง..
ฉันบอกว่า "ฉันรักเธอจัง"
เธอเองตอบฉันว่าอย่างไรรู้ไหม...
เธอเองก็รับรักฉันแล้วนะ...
แล้วเราก็เดินไปด้วยกันในท้องทุ่ง...ที่เต็มไปด้วยดอกไม้...
ฉันรู้ฉันฝันอยู่...แต่เชื่อไหม ฉันไม่อยากตื่นขึ้นจากฉันเลย
แต่ความเป็นจริง..ฉันจะฝันตลอดไปไม่ได้หรอก
...ฉันเองไม่อยากจมอยู่กับความฝัน...
ฉันอยากให้ความเป็นจริงเป็นอย่างในฝันจัง
...แล้ววันหนึ่งในความเป็นจริง
...ฉันได้คู่เดินเคียงข้างเธอ...แค่นี้ก็สุขใจแล้วล่ะ
รู้ไหมความสุขของฉันอยู่ตรงไหน...ก็ตอนที่..
ฉันไปส่งเธอไง..ตอนที่ฉันและเธอขึ้นรถไปด้วยกัน
ฉันไม่ได้เคยได้ใกล้ชิดเธอเท่านี้มาก่อนเลย
สองมือประสานมือ...แล้วเราก็พูดคุยกันไปถึงเรื่องต่าง ๆ นานา
...แล้วความสัมพันธ์...ของฉันกับเธอก็ดีขึ้นเรื่อย
ฉันมีความห่วงใยให้เธอ...
เธอมีความความใส่ใจให้ฉัน...
เราอยากจะไปดูหนังด้วยกัน แต่เพราะฉันและเธอไม่ค่อยมีเวลา
ที่ตรงกันสักเท่าไหร่..จึงยังไม่มีโอกาสสักที
ฉันยังจำได้เลยครั้งแรกที่เราไป..กินกัน เธอส่ง ราเม็ง..ฉันสั่งอะไรนะ
ที่เธอสั่งมาให้ฉันไง ..แล้วฉันก็ได้รู้ว่า เธอชอบกิน..
ของที่เป็นเส้น ๆ..
หลายวันต่อมา...ความสัมพันธ์ของเราก็ดำเนินมาด้วยดี
แต่แล้ว....หลังจากที่เธอได้ฟังบางอย่างจากคนรอบข้าง
เชื่อไหม...แย่จังเลย
...ฉันกับเธอคงต้อง เลิกลา..กันแล้วละ
ก็ในเมื่อเธอยอมที่จะเชื่อคำของคนรอบข้างมากกว่าคำพูดของฉัน
และเธอเองก็อาจจะมีใครบางคนที่เธอห่วงใยมากกว่าฉันแล้ว
...ไม่อยากจะเชื่อเลย...
ว่าฉันจะต้องเสียเธอไป...ทำใจไม่ได้เลย...
ก็บอกแล้วไงว่าอย่าไปโปรยยิ้มให้กับใครมาก
เดี๋ยวเขาอดใจไม่ไหว เขาจีบเธอขึ้นมา..
ที่นี้เห็นไหมเป็นไง...เราก็เลยต้องเลิกลากันเลย...
ไม่ขอเป็นคนที่มีความหมายมากมายแล้วละ
แต่เป็นแค่คนที่ทำให้เธอห่วงใย..ใส่ใจ..ได้ก็เพียงพอนะ
ฉันมีทางของฉัน
เธอมีทางของเธอ
แล้วต่างคนต่างเดิน
แล้วเราก็เลิกลา...
12 เมษายน 2546 12:08 น.
รุ้งสวรรค์
กับฤดูกาลก็เช่นกันเจ้าฤดูกาลมันจะเปลี่ยนผัน
ไปตามกาลเวลาไม่หยุดนิ่งเสมอ
คราวลมหนาวพัดโชยมาก็เหมือนความรักที่มีแต่ความเยือกเย็น
แต่เจ้าความเยือกเย็นที่ว่านี้แหละมันก็เต็มไป ด้วยความสวยงาม
บางคราวเค้าหรือเธออาจดูเย็นชาต่อคุณ
แต่รู้ไว้อย่างเถอะว่าอย่างไรก็ตามในใจของเค้าคงมีคุณอยู่
เต็มหัวใจอย่างแน่นอน
ความรักที่อบอุ่นก็เปรียบเหมือนฤดูร้อนที่บางครั้งอาจจะอบอ้าวมากเกิน
จนทำให้คุณรู้สึกไม่สบายตัว แต่มันก็ดีไม่ ใช่เหรอ
ที่อย่างน้อยคุณก็ยังรู้ยังคงมีเค้าคนนั้นคอยห่วงใยคุณอยู่เสมอ
ถ้าเราสามรถปรับตัวให้เข้ากับมันได้แล้วละก็มันก็
จะทำให้คุณมีความสุขและอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกเชียวหละ
ฤดูฝนก็คล้ายกับเวลาที่คุณกับคนรักจะมอบความรัก
หรือแม้แต่ถ้อยคำซึ้งกินใจให้แก่กัน ฝนซึ่งนำความสดชื่นชุ่มช่ำ
ก็เหมือนคำบอกรักของเค้าที่มอบให้คุณ
มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่จะจะเป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจของคุณ
ให้สดชื่นชุ่มช่ำอยู่ เสมอ
วันนั้นเฝ้ารอเฝ้ามอง
เฝ้าหวังความรักสดใส
เฝ้าคิดเฝ้าฝันห่วงใย
เฝ้ารอวันใหม่มีเธอ
วันที่ฟ้าอาจเป็นสีเทา
ท้องฟ้าว่างเปล่าไร้ดาวเคียงข้าง
คงคล้ายๆๆ ความผูกพันธ์ที่เริ่มจืดจาง
เริ่มมีช่องว่างและห่างกันไกล
ในวันนี้ท้องฟ้าอาจหม่นหมอง
ฝนปรอยเป็นละอองในวันที่ฟ้าใส
คงคล้ายใจฉันที่สั่นคลอนในหัวใจ
ไม่เป็นไรฉันยังอยู่ได้หากฟ้ามืดมน
พรหมลิขิต มีจริงไหมไม่อาจรู้ได้หรอกนะ....
แต่อย่างหนึ่งที่เชื่อมั่นถือมั่น ก็คือหัวใจของเราหาก
คำรัก พูดง่ายๆแต่ต้องให้หัวใจค้นหาอยู่ตั้งนาน
การรอพูดสั้น ๆ แต่ต้องการความมั่นคงมากมาย
I cant soul mate for youBut I love you forever
แม้ฉันจะไม่ใช่คู่แท้ของเธอแต่ฉันจะรักเธอตลอดไป
ไม่ว่าพรุ่งนี้จะดีหรือร้าย แม้ไม่รู้ว่าชีวิตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
แต่ไม่เคยเสียใจที่ได้รู้จักคนอย่างเธอ
รักษาสุขภาพดูแลตัวเองให้ดีด้วยนะ คิดถึงนะ
โอกาสคงจะไม่ใจร้ายนักหรอกจริงไหม.....
12 เมษายน 2546 11:51 น.
รุ้งสวรรค์
เมื่อก่อนนี้ ท้องฟ้า แผ่นดิน และผืนน้ำ
เป็นเพื่อนรักกันทั้งสามอยู่ใกล้ชิดติดกัน
จนกระทั่งโลกได้กำเนิดพืช และสัตว์ขึ้น
แผ่นดินและผืนน้ำก็มัวแต่ดูแลเอาใจใส่พืชและสัตว์ จนละเลยและไม่สนใจท้องฟ้า
ท้องฟ้าก็เริ่มรู้สึกน้อยใจ และถอยตัวห่างออกไป ห่างออกไปทุกที ทุกที
จนถึงวันที่มีนกตัวแรกออกโบยบิน แผ่นดินและผืนน้ำจึงได้รู้ว่า
ท้องฟ้าได้จากไปไกลแสนไกล แผ่นดินและผืนน้ำพยายามส่งเสียงเรียกท้องฟ้า
แต่ท้องฟ้าอยู่ไกลมากเลยไม่ได้ยิน
นกตัวนั้นจึงอาสาที่จะไปบอกกับท้องฟ้า นกก็บินขึ้นสูง สูงขึ้น สูงขึ้น
และส่งเสียงเรียก แต่เสียงนกนั้นเบาเกินไป ไปไม่ถึงท้องฟ้า
แต่นกก็สัญญาว่า ต่อไปนี้นกทุกตัว จะบินขึ้นสู่ท้องฟ้า
เพื่อนำข่าวจากแผ่นดินและผืนน้ำไปบอก...
ผืนน้ำและแผ่นดิน รู้สึกเศร้าใจที่เพื่อนได้ห่างออกไปไกล
และคิดถึงเพื่อนเหลือเกิน
ผืนน้ำพยายามที่จะม้วนตัว เป็นเกลียวคลื่นครั้งแล้วครั้งเล่า
แผ่นดินพยายามยกตัวสูงจนตั้งตระหง่าน แต่นั่นก็ยังสูงไม่พอ ยังไม่ใกล้ท้องฟ้า
พระอาทิตย์ซึ่งเฝ้ามองดู เหตุการณ์มาโดยตลอด ก็บอกกับทั้งสองว่า
"เราอาจจะช่วยพวกเจ้าได้"
พระอาทิตย์จึงอาสาช่วย โดยการส่องแสง ลงมายังผืนน้ำและแผ่นดิน
ทำให้ระเหยกลายเป็นไอ ลอยไปรวมตัวกันเป็นก้อนเมฆ ลอยขึ้นไปบอกข่าวแก่ท้องฟ้า...
เล่าเรื่องราวต่างๆเป็นรูปตามที่ แผ่นดินและผืนน้ำได้พบเจอมา
และบอกว่าแผ่นดินและผืนน้ำคิดถึงมาก อยากให้ท้องฟ้า
ลงมาสนิทแนบชิดเหมือนเมื่อก่อน
ท้องฟ้าได้รับรู้เรื่องราว ก็รู้สึกเสียใจ แต่ก็กลับลงไปไม่ได้
"ฉันกลับลงไปไม่ได้หรอก เพราะฉันเติบโตขึ้น และอยู่สูงเกินไป ลงไปไม่ได้แล้ว
ฉันได้แผ่ขยายตัวเองจนกว้างขวาง ที่ฉันทำได้ก็เพียงแต่ เฝ้ามองดูอยู่ไกลๆ
และโอบกอดแผ่นดิน และผืนน้ำไว้อย่างอ่อนโยนเท่านั้น
และถึงแม้จะมีนกบินมาส่งข่าว แต่ฉันก็ยังคิดถึงแผ่นดินและผืนน้ำ
และอยากจะบอกกับทั้งสองว่า ฉันเองคิดถึงเพื่อนมากมายเพียงใด"
ก้อนเมฆก็ตอบว่า...
" อยู่บนนี้นานๆก็เหงาเหมือนกัน บางทีก็อยากกลับลงไปข้างล่างบ้าง"
ท้องฟ้าเลยบอกว่า...
"ฉันก็เหงาเหมือนกัน แต่ว่าฉันกลับลงไปไม่ได้ แต่เจ้าลงไปได้นี่
ถ้าอย่างนั้นฉันจะส่งเจ้ากลับลงไป และความคิดถึงของฉันก็หนักมาก
พอที่จะส่งพวกเจ้าลงไปหมดทั้งท้องฟ้า"
จากนั้นก้อนเมฆทั้งหมดก็รวมตัวกัน และรวมเข้ากับความคิดถึง
อันมากมายของท้องฟ้า แล้วตกลงมาเป็นหยาดฝน ส่งความความรัก
ความคิดถึงมายังแผ่นดินและผืนน้ำ จึงไม่แปลก ถ้าเมื่อใดที่ฝนตก
แล้วเราจะรู้สึกคิดถึงคนที่เรารัก คนที่เราผูกพัน และบางครั้ง
ท้องฟ้าก็ส่งความเหงาลงมาด้วย .
:: รู้ไหมหรือยัง.. ทำไมเวลาฝนตกเราจึงต้องคิดถึงใครบางคน ::
17 มีนาคม 2546 13:07 น.
รุ้งสวรรค์
เมื่อคุณอายุ 1 ขวบ
...เธอป้อนข้าวและอาบน้ำให้คุณ
คุณขอบคุณเธอโดยการงอแงทั้งคืนวัน
เมื่อคุณอายุ 2 ขวบ
... เธอสอนคุณเดิน
คุณขอบคุณเธอด้วยการวิ่งหนีเมื่อเธอเรียกหา
เมื่อคุณอายุ 3 ขวบ
..เธอทำอาหารทุกอย่างให้คุณด้วยความรัก
คุณขอบคุณเธอด้วยการโยนจานลงพื้น
เมื่อคุณอายุ 4 ขวบ
..เธอให้ดินสอสีคุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการระบายสีบนโต๊ะอาหาร
เมื่อคุณอายุ 5 ขวบ
..เธอแต่งชุดเก่งให้คุณเพื่อไปเที่ยว
คุณขอบคุณเธอด้วยการทำชุดเก่งนั้นเปื้อนโคลนเลอะเทอะ
เมื่อคุณอายุ 6 ขวบ
..เธอเดินไปส่งคุณไปโรงเรียน
คุณขอบคุณเธอด้วยการกรีดร้องว่า "ไม่ไป!!!"
เมื่อคุณอายุได้ 7 ขวบ
..เธอซื้อบอลให้คุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการไปทำหน้าต่างของเพื่อนบ้านแตก
เมื่อคุณอายุได้ 8 ขวบ
..เธอซื้อไอศกรีมให้คุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการทำมันหกเลอะเทอะไปทั่ว
เมื่อคุณอายุได้ 9 ขวบ
..เธอสอนเปียโนให้คุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการไม่เคยแม้แต่จะซ้อม
เมื่อคุณอายุ 10 ขวบ
..เธอขับรถไปส่งคุณทั้งวัน ตั้งแต่สนามบอล, โรงยิม,
ยันงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนแต่ละคน
คุณขอบคุณเธอด้วยการกระโดดออกนอกรถ โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง
เมื่อคุณอายุ 11 ขวบ
..เธอพาคุณและเพื่อนคุณไปดูหนัง
คุณขอบคุณเธอด้วยการขอนั่งที่นั่งคนละแถว
เมื่อคุณอายุ 12 ขวบ
..เธอเตือนคุณอย่าดูทีวี
คุณขอบคุณเธอด้วยการรอเธอออกไปก่อน แล้วดูต่อ
เมื่อคุณอายุ 13
..เธอแนะให้คุณตัดผมให้มันดูดี
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่าเธอไม่มีรสนิยมเอาเสียเลย
เมื่อคุณอายุ 14
..เธอจ่ายค่าซัมเมอร์แคมป์หนึ่งเดือนให้คุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการไม่ได้เขียนจดหมายมาหาเลยสักฉบับนึง
เมื่อคุณอายุ 15
..เธอกลับบ้านหลังเลิกงาน อยากได้กอดสักครั้ง
คุณขอบคุณเธอด้วยการล็อกห้องนอนขังตัวเองในห้อง
เมื่อคุณอายุ 16
..เธอสอนคุณขับรถ
คุณขอบคุณเธอด้วยการเอารถไปขับทุกเวลาที่คุณจะเอาไปได้
เมื่อคุณอายุ 17
..เธอกำลังรอโทรศัพท์สายสำคัญ
คุณขอบคุณเธอด้วยการใช้สายตลอดคืนนั้น
เมื่อคุณอายุ 18
..เธอร้องไห้ในวันที่คุณเรียนจบมัธยม
คุณขอบคุณเธอด้วยการฉลองยันเช้า
เมื่อคุณอายุ 19
..เธอจ่ายค่ากวดวิชา ขับรถไปรับไปส่ง
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกลาข้างนอกเพื่อที่จะไม่ได้อายเพื่อน
เมื่อคุณอายุ 20
..เธอถามคุณว่ามีแฟนหรือยัง
คุณขอบคุณเธอด้วยการพูดว่า ไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อย
เมื่อคุณอายุ 21
..เธอแนะนำอาชีพให้คุณสำหรับอนาคต
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า คุณไม่อยากเป็นอย่างเธอ
เมื่อคุณอายุ 22
..เธอกอดคุณวันรับปริญญา
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า อยากได้รางวัลไปเที่ยวยุโรปสักครั้ง
เมื่อคุณอายุ 23
...เธอให้เฟอร์นิเจอร์ตกแต่งในอพาร์ตเมนท์แห่งแรกของคุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกเพื่อนๆ ว่า มันช่างน่าเกลียดเสียนี่กระไร
เมื่อคุณอายุ 24
...เธอพบคู่หมั้นคู่หมายของคุณและถามคุณเกี่ยวกับแผนการในอนาคตน
คุณขอบคุณเธอด้วยการจ้องมองเขม็งพร้อมพูดว่า "แม่
โปรดเถอะอย่ายุ่งกับเรื่องนี้"
เมื่อคุณอายุ 25
...เธอช่วยคุณจ่ายค่าใช้จ่ายงานแต่งงานและสินสอด
ร้องไห้และบอกคุณว่าเธอรักคุณแค่ไหน
คุณขอบคุณเธอด้วยการย้ายไปอีกฟากหนึ่งของประเทศ
เมื่อคุณอายุ 30
..เธอโทรมาหาพร้อมกับแนะนำเรื่องการเลี้ยงเด็ก
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า สมัยนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว
เมื่อคุณอายุ 40
..เธอโทรมาเตือนความจำคุณเกี่ยวกับวันคล้ายวันเกิดญาติ
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า ตอนนี้ไม่ว่างเลย
เมื่อคุณอายุ 50
...เธอเริ่มชราและไม่ค่อยสบาย ต้องการให้ดูแล
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่ามันเป็นภาระแค่ไหนที่จะต้องเลี้ยงดูเธอ
และแล้ว วันหนึ่ง เธอจากไปอย่างเงียบสงบ และทุกอย่างที่คุณไม่เคยกระทำ
จะเหมือนฟ้าผ่าในใจคุณอ
"เรียกแม่ไปเถอะลูก เรียกตลอดทั้งคืนนะ"
โปรดใช้เวลาสักนิด แสดงออกถีงความลึกซึ้งแด่คนที่เราเรียกว่าแม่
แม้จะไม่กล้าพูดออกมาก็ตาม
ไม่มีอะไรแทนที่เธอได้
แม้ว่าบางคราวเธออาจจะไม่ได้เป็นคนที่เข้าใจคุณมากที่สุด หรืออาจไม่เห็น
ด้วยกับความคิดของคุณ แต่เธอก็คือแม่ของคุณ
และเชื่อได้ว่าเธอจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อคุณ รับฟังทุกปัญหาทุกความกังวล
ถามตัวคุณเองดูเถิด
คุณมีเวลาที่จะฟังความเศร้าความกังวลใจของเธอจากการทำงาน
หรือจากในครัวไหมน
คุณเคยคิดถึงความเหนื่อยยากของเธอไหม
รักเธอให้มากแม้ว่าจะคิดเห็นแตกต่างกัน เพราะเมื่อเธอจากไป
จะเหลือเพียงความทรงจำและความเสียใจเท่านั้น
อย่าเพิกเฉยกับคนที่ใกล้หัวใจคุณที่สุด รักเธอให้มากกว่าที่คุณรักตัวเอง
หน้าส่วนตัว
2871
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟรุ้งสวรรค์
