ท้องฟ้า...มืดมิด...ไร้แสง สายลม..รุนแรง..หวั่นไหว ฝนพรำ...ฟ้าร้อง...ก้องไพร รู้สึก...เหงาใจ...ไร้เธอ ความเหงา...มาเยือน...อีกหน ทำร้าย...ใจคน...ปวดร้าว ปล่อยใจ..ให้อยู่..กับเหงา เหว่ว้า..อ้างว้าง..เดียวดาย ยามเมื่อ..สายฝน...โปรยปราย นกน้อย...บินว่อน..กลับรัง เปียกฝน...สลัดตัว..คลายฝน ท่ามกลาง...พายุ...รุนแรง ยามนี้...หวนให้..เฝ้านับ เม็ดฝน...โปรยหลั่ง...จากฟ้า เป็นอยู่...อย่างนี้...ทุกเวลา แผ่นฟ้า..กว้างไกล...จริงจริง