29 เมษายน 2546 13:40 น.
รุ้งสวรรค์
มองเธอผ่านท้องฟ้า
ท้องนภาอันไพศาล
ยิ่งมองไปนาน-นาน
เห็นคล้ายเธอเดินผ่านปุยเมฆไป
มองเธอผ่านปุยเมฆ
มองดูเฉกเช่นเส้นผมเธอ
บางเบาพริ้วตามลมในวันที่เจอ
บางครั้งเผลอลอยล่องไป
มองเธอผ่านดอกหญ้า
ในทุ่งพณา...อันกว้างไกล
ยิ่งมองยิ่งมองไป
เห็นคล้าย-คล้ายเธอเดินมา
มองเธอผ่านสายลม
ความขื่นขมจมหายไปแล้วหนา
ยิ่งมองยิ่งงามตา
สิเน่หา...ตามสายลม
มองแล้วพาใจเพลิน
เลยออกเดินปล่อยอารมณ์
เห็นนกเห็นดอกไม้ชื่นใจชม
เต็มใจสมดั่งที่ตั้งใจ
อยากให้เธอมาเดินเคียงข้าง
ความอ้างว้างจะได้หายไป
คิดแล้วยิ่งอยากอยู่ใกล้
แล้วจะทำอย่างไรถึงจะให้เธอมาเดินด้วยกัน...
29 เมษายน 2546 13:26 น.
รุ้งสวรรค์
อธิษฐาน..ผ่านบทกวี
ขอให้เธอคนดีจงหายป่วย
วอนสายลมท้องฟ้าช่วยเธอด้วย
ให้เธอหายป่วยในเร็ววัน
ขอพระจันทร์ช่วยดูแลเธอ
แม้ไม่ได้เจอจงอย่าไหวหวั่น
คืนนี้จะไปเข้าฝัน
คอยกล่อมให้เจ้าหลับฝันดี
ที่ผ่านมาเหมือนไม่ใส่ใจ
แต่ก็ดูแลอยู่ใกล้-ใกล้ไม่หน่ายหนี
เมื่อเธอป่วย..ได้แต่อธิษฐาน..ผ่านบทกวี
ให้เธอหายป่วยสักทีและมีแรงใจ
ขอจงได้รับรู้
ว่ายังอยู่ไม่ได้ไปไหน
ยังรัก..และยังแคร์หมดหัวใจ
ขอเธออย่าได้เก็บไปน้อยใจเลย
อยากอยู่คนเดียวเงียบ-เงียบบ้าง
เวลาอ้างว้างอยากอยู่นิ่งเฉย
อยากบอกเธอให้เข้าใจว่าไม่ได้ละเลย
ความรู้สึกอย่างเคยยังมีเหมือนเดิม
26 เมษายน 2546 18:55 น.
รุ้งสวรรค์
ความรักช่างไร้ตัวตน
เป็นเหมือนความมืดมนเมื่อผิดหวัง
เป็นเหมือนแสงสว่างคอยเพิ่มพลัง
เป็นเหมือนกำลังใจไว้ให้กัน
ความรักช่างแสนบอบบาง
แสนอ้างว้างเมื่อหัวใจเปล่าเปลี่ยว
แสนเฉยชาไร้ซึ่งแรงเรี่ยว
ประเดี๋ยวเดียวก็แตกไป
ความรักช่างแสนหวาน
เป็นอาหารของหัวใจ
ในยามที่เดียวดายร้องไห้
ก็จะหยุดได้เมื่อได้รักตอบกลับมา...
ความรักช่างอ่อนโยน
อยากร้องตะโกนบอกฟ้า
ว่าฉันรักเธอหมดใจ
ด้วยความรักที่ฉันมี
__________________________________________
26 เมษายน 2546 18:46 น.
รุ้งสวรรค์
นานมาแล้วมีคนหนึ่งคน
คนที่ซึ่งทำตัวไร้จุดหมาย
จนกระทั่งวันเวลาได้ผ่านไป
เกือบถึงวันสุดท้ายของวันเวลา
เขาได้พบกับคนอีกคนหนึ่ง
คนที่ซึ่งเปรียบเสมือนเช่นนางฟ้า
ที่ได้ทำจำแลงแปลงร่างลงมา
เพื่อแสวงหาซึ่งรักแท้ในใจคน
เขาและเธอได้มาพบกัน
บังเกิดความเงียบงันขึ้นในจิต
เหมือนชะตาฟ้าจะลิขิต
ขีดเส้นชีวิตให้เขาและเธอได้คู่กัน
วันเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ปานสายลมพายุจะก็หาไม่
สองชีวิตมีหนึ่งต้องสูญเสียไป
เหตุฉะนั้นจึงทำให้เหลือเพียง..คนหนึ่งคน...ที่อยู่อย่างทรมาน
26 เมษายน 2546 17:09 น.
รุ้งสวรรค์
ฉันยืนมองฟ้าคู่กับเธอ
ในวันที่ใจละเมอไปแสนไกล
ความรักความผูกพันธ์ที่มีให้
ขอสัญญาด้วยหัวใจไม่ลืมเลือน
เริ่มจากก้าวแรกที่ต่างเริ่ม
ค่อยค่อยเพิ่มเติมจากความเป็นเพื่อน
มาวันนี้สิ่งต่างได้ลางเลือน
กลายจากเพื่อนเป็น..ฉันรักเธอ..
ต่างคนต่างมองฟ้า
หมู่เมฆาลอยล่องพาใจเผลอ
ฟ้าตรงนี้ต่างตรงนั้นบางไหมเธอ
ใจละเมอหวนให้คิดจิตคำนึง
สายลมพัดดอกหญ้าไหว
เฉกเช่นหัวใจที่คิดถึง
ด้วยความรักติดตราตรึง
คอยคำนึงถึงแต่เธอ
รู้ไหมที่ฟ้านี้เริ่มเหน็บหนาว
คงถึงคราวพัดพรากไม่ได้เจอ
แต่ขอเพียงอย่าปล่อยใจของเธอ
ที่คอยเผลอไปกับสิ่งลวงตา
เหงามากในเวลาแบบนี้
อยากให้คนดีรีบมาหา
แต่คงได้คิดอยู่ในอุรา
เพราะคงไม่ถึงเวลาที่จะได้พบกัน
หน้าส่วนตัว
1268
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟรุ้งสวรรค์
