18 กุมภาพันธ์ 2546 18:11 น.

บทกวี..แห่งความชอกช้ำ..

กว่าจะรู้จักกว่าจะรักมากเท่านี้
ใช้เวลากี่ปีกี่วันให้ผันผ่าน
สิ่งต่างที่เกิดขึ้นเหลือเพียงวันวาน
เหลือเพียงสายลมผ่านในวันเหงา

วันนี้คงยังจะมีอะไรเหลือ
คงต้องหวนเผื่อถึงวันเก่า
วันที่ความรักของสองเรา
ยังคงไม่อับเฉาเหมือนวันนี้

รู้ไหมฉันรักเธอมากแค่ไหน
บัดนี้ต่อไปคงต้องอยู่กับที่
ที่ซึ่งฉันคุ้นกับมันดี
ที่ซึ่งมีฉันอยู่เพียงเดียวดาย

หนึ่งบทกวี..กับความชอกช้ำ
กับหนึ่งคำ..ที่ทำให้ใจสลาย
เพียงเพราะเธอไม่รักฉันมากมาย..
เหมือนกับรักที่เธอมอบให้กับเขา

วันนี้ฉันต้องขอลา..
ขอลาไปพักใจให้หายเจ็บ
ขอลาไปดูแลหัวใจที่ชอกช้ำ
เพียงเพื่อเปิดรับความรักครั้งใหม่..ที่จะมาเยือน

1880

love

comment

13 กุมภาพันธ์ 2546 19:52 น.

บทกวี..กับเงื่อนงำ

รุ้งสวรรค์

     รู้ไหมในวันพิเศษนี้
ฉันมีสิ่งดีมาให้เธอเสมอ
ฉันมีคำหนึ่งที่อยากจะบอกเธอ
คำหนึ่งนี้คือ...ฉันรักเธอ

     รู้ไหมในวันพิเศษนี้
ฉันมีสิ่งหนึ่งมามอบให้
สิ่งหนึ่งที่แอบอยู่ข้างหลังไง
สิ่งหนึ่งนั้น..คือช่อดอกไม้..ไว้ให้เธอ

     รู้ไหมในวันพิเศษนี้
ฉันมีข้อความหนึ่งมาให้
ข้อความนี้คือข้อความที่กลั่นมาจากใจ
ข้อความนั้นไซร้...ดังกล่าวได้...รักเธอเสมอนะ

     ...คิดถึงจัง...ดูแลตัวเองให้ดีนะ
ดูแลหัวใจฉันที่ส่งมาให้ด้วยละ
ดูแลความรักของสองเราที่มีมา
ให้ยังคงอยู่และดำเนินต่อไป

765

love

comment

13 กุมภาพันธ์ 2546 19:44 น.