1 พฤษภาคม 2546 17:28 น.
รุ้งสวรรค์
มีคนมากมายรู้จักที่จะรัก
และอีกมากมายนักที่รักไม่เป็น
วันนี้มีบางอย่างที่ฉันเห็น
คือความชาเย็นของความรักจากเธอ
........................................
เพียงแค่ก้าวแรกที่จะเริ่ม
ก็อยากจะต่อเติมให้เพิ่มพูนเสมอ
เพียงครั้งแรกที่สบตาเธอ
ก็หลงละเมอไปนานแสนนาน
.............................................
นี่แหละหนทางแห่งรัก
ที่มันมักไม่มีเหตุผลเสมอ
อาจเป็นรักแรกที่เจอะเจอ
หรือเป็นรักเผลอตกหลุมไป
.........................................
แต่ก็ยังดีที่ได้รัก
เพราะรักทำให้เราสุขใจ
เหมือนอย่างที่ฉันรักเธอไง..
เผื่อว่าวันใด..เธอจะรักฉัน...เอง
1 พฤษภาคม 2546 17:14 น.
รุ้งสวรรค์
สายฝนโปรยลงมาจากฟ้า
จากท้องนภาอันกว้างใหญ่
เม็ดฝนกระทบตัวถึงหัวใจ
พาให้ร่างลอยล่องไปในภวังค์
.......................................................
ฝนยิ่งตกหนักมากขึ้น
หัวใจก็ยิ่งหมดซึ่งความหวัง
ว่าวันนี้ที่เธอบอกจะมาให้พลัง
แล้วอยู่ความหวังพังทลาย
................................................
เป็นเพราะเจ้าฝนที่ตกหนัก
เธอจึงทักว่าอย่าออกไปไหน
แล้วนี่จะให้ทำทำอย่างไร
นอนฟังเพลงก็ได้..สบายใจดี
...............................................
เสียงฝนปนเสียงเพลง
บทบรรเลงก็ได้ที่
เสียงฟ้าร้องก้องปฐพี
เพียงเท่านี้ก็ยังสุขใจ
ยินเสียงเพลงเกี่ยวกับฝน
เกี่ยวกับความทุกข์ทนของคนหนึ่ง
ที่ห้ามใจเท่าไรก็ไม่หายคิดถึง
เพราะรู้ไหมเวลาที่ฝนมา..
รู้ไหมเวลาที่ฟ้ามันร้อง
หม่นหมองมันตรอมหัวใจ
และนึกถึงวันเก่า-เก่าก็เริ่มท้อ
เคยมีคนที่ฉันเฝ้ารอ...แต่แล้วเธอก็จากไป
......................................................
ก็ฉันคิดถึง..เมื่อคิดถึง
ไม่รู้จะทำเช่นไร...
ให้เธอได้ยินเสียงหัวใจ....
ที่นานเท่าไหร่..ก็ไม่หยุดร้องเสียที...
....................................................
29 เมษายน 2546 13:40 น.
รุ้งสวรรค์
มองเธอผ่านท้องฟ้า
ท้องนภาอันไพศาล
ยิ่งมองไปนาน-นาน
เห็นคล้ายเธอเดินผ่านปุยเมฆไป
มองเธอผ่านปุยเมฆ
มองดูเฉกเช่นเส้นผมเธอ
บางเบาพริ้วตามลมในวันที่เจอ
บางครั้งเผลอลอยล่องไป
มองเธอผ่านดอกหญ้า
ในทุ่งพณา...อันกว้างไกล
ยิ่งมองยิ่งมองไป
เห็นคล้าย-คล้ายเธอเดินมา
มองเธอผ่านสายลม
ความขื่นขมจมหายไปแล้วหนา
ยิ่งมองยิ่งงามตา
สิเน่หา...ตามสายลม
มองแล้วพาใจเพลิน
เลยออกเดินปล่อยอารมณ์
เห็นนกเห็นดอกไม้ชื่นใจชม
เต็มใจสมดั่งที่ตั้งใจ
อยากให้เธอมาเดินเคียงข้าง
ความอ้างว้างจะได้หายไป
คิดแล้วยิ่งอยากอยู่ใกล้
แล้วจะทำอย่างไรถึงจะให้เธอมาเดินด้วยกัน...
29 เมษายน 2546 13:26 น.
รุ้งสวรรค์
อธิษฐาน..ผ่านบทกวี
ขอให้เธอคนดีจงหายป่วย
วอนสายลมท้องฟ้าช่วยเธอด้วย
ให้เธอหายป่วยในเร็ววัน
ขอพระจันทร์ช่วยดูแลเธอ
แม้ไม่ได้เจอจงอย่าไหวหวั่น
คืนนี้จะไปเข้าฝัน
คอยกล่อมให้เจ้าหลับฝันดี
ที่ผ่านมาเหมือนไม่ใส่ใจ
แต่ก็ดูแลอยู่ใกล้-ใกล้ไม่หน่ายหนี
เมื่อเธอป่วย..ได้แต่อธิษฐาน..ผ่านบทกวี
ให้เธอหายป่วยสักทีและมีแรงใจ
ขอจงได้รับรู้
ว่ายังอยู่ไม่ได้ไปไหน
ยังรัก..และยังแคร์หมดหัวใจ
ขอเธออย่าได้เก็บไปน้อยใจเลย
อยากอยู่คนเดียวเงียบ-เงียบบ้าง
เวลาอ้างว้างอยากอยู่นิ่งเฉย
อยากบอกเธอให้เข้าใจว่าไม่ได้ละเลย
ความรู้สึกอย่างเคยยังมีเหมือนเดิม
26 เมษายน 2546 18:55 น.
รุ้งสวรรค์
ความรักช่างไร้ตัวตน
เป็นเหมือนความมืดมนเมื่อผิดหวัง
เป็นเหมือนแสงสว่างคอยเพิ่มพลัง
เป็นเหมือนกำลังใจไว้ให้กัน
ความรักช่างแสนบอบบาง
แสนอ้างว้างเมื่อหัวใจเปล่าเปลี่ยว
แสนเฉยชาไร้ซึ่งแรงเรี่ยว
ประเดี๋ยวเดียวก็แตกไป
ความรักช่างแสนหวาน
เป็นอาหารของหัวใจ
ในยามที่เดียวดายร้องไห้
ก็จะหยุดได้เมื่อได้รักตอบกลับมา...
ความรักช่างอ่อนโยน
อยากร้องตะโกนบอกฟ้า
ว่าฉันรักเธอหมดใจ
ด้วยความรักที่ฉันมี
__________________________________________
หน้าส่วนตัว
615
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟรุ้งสวรรค์
