17 กันยายน 2552 10:44 น.

บทกวี...ถามไถ่...ถึงเธอ

อยากทิ้งข้อความให้อ่านมากมายแต่ไม่กล้า
ทำได้เพียงแวะมามองหน้าวันละหลายสิบหน
ฝากสามสี่ข้อความน้อยไปแต่ก็เกรงใจใครหลายคน
มากกว่านี้เดี๋ยวอาจโดนนินทา หาว่าเลี่ยนไป

อีกอย่างไม่รู้เธอจะแวะมาอ่านบ้างหรือป่าว
ใจจริงมีเรื่องราวมากมายอยากถามไถ่
เป็นไงบ้างตอนนี้เป็นอยู่สบายดีไหม
ทุกคนทางบ้านเป็นอย่างไรอยากรู้บ้างจัง

ก็รู้ว่าไม่เกี่ยวด้วยแต่ก็อยากได้คำตอบ
เผื่อคนเคียงรอบถามถึงจะได้บอกให้เขาฟัง
เพื่อนในนี้ก็เยอะขอเถอะบอกมาเลยดัง ดัง
ฉันจะได้สมหวังรับรู้ความเป็นไปของเธอ

บทกวีนี้แวะมาถามไถ่ความเป็นอยู่
เพียงอยากรับรู้ทุกเรื่องราวที่เธอได้พบเจอ
พร้อมกับมองหน้ากระพริบตาให้กับรูปของเธอ
บวกความคิดถึงที่มีเสมอยามจากไป

ปล. คิดถึงนะ..เด็กโง่

3237

love

comment

2 ตุลาคม 2550 12:49 น.

บทกวี..อย่า..หยุด..ฝัน

รุ้งสวรรค์

อย่าคืนกลับย้อนรอยนับถอยหลัง
หากก้าวผิดพลาดพลั้งยังไม่สาย
อย่าท้อแท้แม้หัวใจต้องแพ้พ่าย
ถึงสุดท้ายย่อมได้ชมสมใจเรา

คืนและวันจะโหดร้ายสักเพียงไหน
อย่าท้อแท้หวั่นไหวให้ใจเหงา
ให้ยึดมั่นกับฝันในวันเก่า
ลืมเรื่องร้ายเรื่องเศร้าให้ผ่านไป

โค้งรุ้งยังพาดสายผ่านฟ้ามา
เลือกไขว่ขว้าและศรัทธาในฝันไว้
ใช้น้ำตาทดแทนความปวดร้าวภายในใจ
เพื่อความฝันอันสดใสที่ใจมี

3338

love

comment

28 กันยายน 2550 16:22 น.

บทกวี..วันที่..ถูกทิ้ง

รุ้งสวรรค์

ไม่รู้จะเรียกความรู้สึกนั้นว่าอะไร
อีกแล้วนะ..หัวใจ ทำไมต้องหวั่นไหวอย่างนี้
เจ็บเหลือเกินคำว่าเธอจะไป ร้าวรานหัวใจสิ้นดี
ฉันพร้อมอยู่ในฐานะอะไรก็ได้ที่เธออยากมี เพื่อไม่ให้รักนี้ถูกทำลาย

การบอกลาในวันนี้ ไม่ใช่เธอคนดีที่ร้องให้
แต่เป็นฉันฝ่ายเดียวที่เจ็บปวดจนหัวใจแทบสลาย
เมื่อไม่มีเธออยู่ใกล้ ทุกอย่างดูเหมือนไร้ค่าไร้ความหมาย
ภาพครั้งมีเธอเคียงกายไม่เคยจางหายจากส่วนสุดท้ายของความทรงจำ

ฟ้าไม่เป็นสีฟ้า ไม่รู้น้ำตามาจากไหน
ไม่มีเธออยู่ใกล้แต่ทำไมยังมีความเจ็บช้ำ
หรือนี่คือเรื่องธรรมดาของคนที่ถูกทิ้งคนที่ถูกกระทำ
สุดท้ายได้เพียงย้ำว่าเธอได้เอ่ยคำลาแล้วจากไป

ไม่มีอีกแล้วความห่วงใย ที่เธอเคยให้ในวันก่อนหน้า
เคยโทรเคยมาหา เคยให้เวลากันมากขนาดไหน
น้ำเสียงที่น่าฟัง และท่าทางที่สดใส
รู้ดีว่าสายเกินไป เกินกว่าจะรั้งไว้ให้ใจเธอกลับมา

นั่งมองนาฬิกา จะย้อนเวลากลับมาบ้างได้ไหม
เพียงเธอจากไป โลกเหมือนไม่มีใคร ให้ห่วงหา
หมดไปแล้ว..ความรู้สึกดีเหลือเพียงแค่ความชินชา
กระซิบพร่ำพันวาจา เหมือนประกาศให้โลกรู้ว่า เราถูกทิ้ง

ปล.. ถึงแม้ความรักจะทำให้เราปวดร้าว เศร้าหม่นเพียงใด
ชีวิตก็ยังคงต้องดำเนินไป ตราบที่ยังมีลมหายใจ

2369

love

comment

28 กันยายน 2550 13:17 น.

บทกวี..คิดถึง..และห่วงใย

รุ้งสวรรค์

ให้ความรู้สึกเป็นปากกา เขียนบอกเธอว่าคิดถึง
แล้วเขียนคำ 'รัก' สักคำหนึ่ง แทนความรู้สึกซึ้ง-ซึ้งที่มี..อยู่ในใจ
ท้องฟ้าอาจดูกว้าง ระยะทางอาจดูช่างห่างไกล
แต่แพ้พลังของหัวใจ ที่พร้อมส่งความห่วงใยไปถึงเธอ

กลัวความคิดถึงข้ามฟ้าจะถูกฝังไปกับน้ำตาและความทรงจำ
และอาจเพราะความคิดถึงไม่ใช่ถ้อยคำ ฉันจึงเก็บงำไว้เสมอ
แต่ถ้าความคิดถึงมีปีกมันคงหาคนที่ฉันคิดถึงจนเจอ
คงไม่ปล่อยให้รอเก้อจนน้ำตาเอ่อล้นออกมา

เพราะอบอุ่นใจทุกทีที่คิดถึงเธอ
แม้ไม่อาจพบเจอก็ไม่ใช่ปัญหา
ฝากความคิดถึงไปให้ ฝากลมหอบไปในแผ่นฟ้า
ไม่ต้องโทรมาหากันทุกค่ำคืน แค่นึกถึงกันก่อนตื่นก็พอใจ

ก่อนปิดเปลือกตาหลับไหล อย่าลืมเปิดดวงไฟในฝัน
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ความผูกพันมันเกิดขึ้นจากจุดไหน
ทุกครั้งที่คิดถึงเธอคืนมืดมิดก็พลันสดใส
รู้ดีว่าเพ้อฝันไป เพราะมีแต่ฉันที่คิดถึงเธออยู่ได้ฝ่ายเดียว

ปล..น้อยใจมากนะ ถ้าความคิดถึงเป็นของฉัน
แต่คนที่ฉันคิดถึง...เป็นของคนอื่น

5382

love

comment

3 กรกฎาคม 2549 15:50 น.