5 เมษายน 2548 20:20 น.
รุ้งสวรรค์
ทอดสายตามองผ่านแผ่นฟ้าอันกว้างไกล
ในค่ำคืนเดียวดายเว้นว่างห่างเหินในคืนดึก
เพ่งพินิจในฟ้ามืดยังมีแสงดาวกระพริบไหวในที่ลึก
ในใจนึกสุดเสน่หาไขว่คว้าไว้เพียงลำพัง
ปล่อยวางทุกสิ่งเหลือเพียงความจริงไร้ความฝัน
คืนเปลี่ยวไร้แสงจันทร์หมดสิ้นความหวัง
ไร้คำปลอบโยนใดใดสิ้นไร้พลัง
ทุกสิ่งจริงจังหมดหวังสิ้นหายไป
ใจเอ๋ยเคยทุกข์มามากกว่านี้
ทนไม่ไหวแล้วหรือนี่ถึงได้เหนื่อยล้ากว่าวันไหน
หมดแล้วหรือความรู้สึกที่เป็นแรงกำลังใจ
ปล่อยให้หายไปไหนทำไมไม่ตามกลับมา
มองฟ้าเตือนตนอย่าไร้แสงแห่งความหวัง
แม้จะมืดมิดแต่มีพลังแอบแฝงอยู่ข้างในหนา
เตือนตนให้ทนต่อความทุกข์อย่าได้ท้อแท้อ่อนล้า
รอคอยวันใหม่ที่จะหวนกลับมาภายใต้ฟ้าเดียวกัน...ใต้ตะวัน...ฉันจะพบเธอ
15 กุมภาพันธ์ 2548 13:12 น.
รุ้งสวรรค์
เหลือเวลาอีกเท่าไร
ที่ไม่ต้องทรมานใจ
ให้ชีวิตไม่ต้องเศร้า
และไม่เสียใจต่อไป
วันที่ความหม่นหมอง
ที่อยู่ลึกลงไปข้างใน
กลายเป็นความปวดร้าว
ที่ยังค้างคาอยู่ในใจ
ต้องฝืนยอมรับไว้
ต้องอดทนต่อไป
เพราะมันคือความจริง
ที่ชีวิตต้องผ่านต้องพบเจอ
จนวันที่พ้นข้ามผ่าน
ความทุกข์ทรมาน ผ่านไป
วางมันเอาไว้
ลืมมันทิ้งไปจากใจ
หยุดความคิดเสียบ้าง
ปล่อยให้ความหลับไหล
คลายความทุกข์ในใจ
กับชีวิตที่ไม่เคยแน่นอน
ฉันจะทำใจได้ใช่ไหม
ชีวิตที่เหลือนั้นควรเป็นเช่นไร
ความเป็นจริงบางครั้งทำให้เราเข้าใจ
กับชีวิตที่ต้องเดินต่อไป
สิ่งที่เรายังคงต้องเจอ
สิ่งที่เราไม่เคยต้องการ
เรายังคงต้องทรมาน
รอให้ถึงวันที่พ้นข้ามผ่านไป
24 มกราคม 2548 19:31 น.
รุ้งสวรรค์
เหงาจังในวันที่ไม่เข้าใจอย่างนี้
ท้อใจสิ้นดีไม่มีใครเหลียวแล
หมดพลังหมดหวังท้อแท้
มีแต่ความอ่อนแอรุมเร้าเข้ามาในหัวใจ
คงจะเป็นจริงอย่างที่ใครเขาว่า
เป็นคนไม่มีค่าของใครคนไหน
เป็นเพียงละอองอากาศไม่นานก็จางไป
คงทำได้แค่เพียงเดียวดายอยู่เงียบเงียบในมุมของตัวเอง
คงเหลือเพียงอณูเล็กลอยล่อง
มีแต่สายตาคอยมองรุมข่มเหง
เหมือนอยู่บนด้ายลำพังอย่างวังเวง
มีแต่คนคอยเบ่งอำนาจเหมือนเป็นทาสมัน
มีอำนาจกันเหลือเกินในชีวิต
ไม่เคยคิดว่าคนอื่นจะเป็นคนสำคัญ
ทำอย่างกับว่าฉันไม่ใช่คน
ใช้เราจนเหนื่อยล้าน่าท้อใจ
1 ธันวาคม 2547 18:11 น.
รุ้งสวรรค์
คืนมืด ฟ้าปิด ..ไร้ดาว..อย่างนี้
คิดถึงคืนวันที่เคยชิดใกล้
ถึงห่างกันไกลสักเพียงไหน
สะกดความเหงาไว้ได้บาง-บาง ก่อนนิทรา
จากห้วงคำนึง ถึงหัวใจเธอ..ขณะนี้
อยากพบเจอคนดี อยากเห็นหน้า
จมปรักกับ ภาพที่ทำให้มีน้ำตา
เหงานะ..เวลาไม่ได้เจอเธอ..คนดี
ไม่ขอมากมาย แค่ได้คิดถึง
ความรู้สึกที่ลึกซึ้งของคนเหงา ในคืนนี้
อ้างว้าง กอดเข่าเฝ้าเปลี่ยวเหงาทุกนาที
ฟ้ามืด..คืนดึกไม่มีแสงดาว..เดียวดาย
ที่ผ่านมา..คงเป็นเพียงภาพฝัน
ความผูกพันในใจที่ดี มีมากมาย
รักเขาข้างเดียว..เฝ้าเพ้อเปลี่ยวกาย
และสุดท้าย เหลือค่า .นอกสายตา อย่างเคย
มองดาว .. ถามดาว ..คืนเหงา .. เขาจะคิดถึงฉันไหม
คนไกล ที่ไม่อาจพบเจอ ได้เลย
ไม่อยากต้องทรมาน กับการนิ่งเฉย
ไม่มีถ้อยคำใดเอื้อนเอ่ย..มาจากแดนไกล
เตือนตัวเองอยู่คนเดียวให้ได้ ในคืนเหงา..ลำพัง
แต่ก็ยังฝัน ถึงเมื่อครั้งเคยชิดใกล้
ลิขิตฟ้า พาเธอ ไปอยู่แห่งหนไหน
ให้คนฟากฟ้าโน้น รับรู้ไว้ว่ามี คนที่นี่ยังห่วงใยไม่เปลี่ยนแปลง
24 พฤศจิกายน 2547 19:03 น.
รุ้งสวรรค์
หนาวแล้วนะคนดี
ห่มผ้า..ฝันดี..กี่คืนแล้ว
ไอหมอกจางในคืนที่น้ำค้างพราวแพรว
นอนนับดาวไปแล้วกี่หมื่นดวง
ความเหงาแฝงมากับสายลมหนาว
ในคืนที่ดาวน้อยใหญ่กำลังร่วง
อธิษฐานผ่านดาวตั้งหลายดวง
รู้ไหมว่าเป็นห่วงเธอคนดีมากเพียงใด
ในคืนที่นอนนับดาวอยู่ตรงนี้
ไม่รู้ว่าคนดี.จะรับรู้บ้างไหม
ว่ามีคนหนึ่ง..ที่อยู่ไกลออกไป
ฝากดวงดาวมากมายให้ช่วยดูแลเธอ
ฝากดาวสวยดูแลเธอแทนฉัน
ฝากพระจันทร์กล่อมเธอให้ฝันดีเสมอ
ฝากปลายฟ้าห่มผ้าให้กับเธอ
ฝากสายลมช่วยทำให้เธอ..พบเจอแต่สิ่งสวยงาม
วอนดาวศุกร์ช่วยทำให้เธอสนุกสนาน
วอนดาวอังคารช่วยทำให้เธอยิ้มหวานตลอดวัน
วอนดาวเสาร์ช่วยทำให้เรามารักกัน
วอนดาวต่างต่างนานาสารพัน...ช่วยทำให้ความฝันเป็นจริง
หน้าส่วนตัว
1480
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟรุ้งสวรรค์
